Στην καρδιά του καλοκαιριού είναι δύσκολο να αντισταθώ και να μην ασχοληθώ με τη φωτεινή πλευρά της Ελλάδας, που με τη σαγηνευτική ομορφιά της κερδίζει και τον πιο απαιτητικό ταξιδευτή. Μια αναλλοίωτη ομορφιά, που όταν αποτελεί και βασικό στοιχείο της προσωπικότητας των ανθρώπων της, όπως συμβαίνει στην ακόλουθη περίπτωση, σε κάνει να σκέφτεσαι πως υπάρχει ακόμη ελπίδα για τη χώρα και τον κόσμο κι ας ζούμε δύσκολες μέρες, βομβαρδισμένοι από άσχημες ειδήσεις. Ελπίδα πως με τη σωστή παιδεία και τις κατάλληλες δομές, οι άνθρωποι αντιλαμβάνονται πως το χρώμα, η καταγωγή και η θρησκεία είναι απλά δεδομένα της ζωής τους, που δεν τους εμποδίζουν να συνυπάρχουν και να συνεργάζονται ειρηνικά. Γι αυτό και σήμερα θα αφηγηθώ μια ιστορία που θυμίζει Μπάμπουσκα. Κάθε που ανοίγω μία ξεπροβάλει η επόμενη.
Τη Νταμούχαρη τη «συνάντησα» πρώτη φορά πριν πολλά χρόνια, κατά τη διάρκεια μια εξόρμησης με φουσκωτά στις παραλίες και τις θαλάσσιες σπηλιές του Πηλίου, με αφετηρία τον Αγιόκαμπο Λάρισας. Μια εμπειρία, που ακόμη συνοδεύει τις καλύτερες καλοκαιρινές αναμνήσεις όσων τότε συμμετείχαν και σας λέω με απόλυτη σιγουριά, πως αξίζει επίσης να τη ζήσετε, ακόμα και αν το να τραβάτε κουπί, όπως θα διαβάσετε παρακάτω, ή η ζωή του ιστιοπλόου, δεν είναι της αρεσκείας σας.
Ήταν λοιπόν, έρωτας με την πρώτη ματιά. Ένα γραφικό φυσικό λιμανάκι με βαθυπράσινα νερά και μικρά σπίτια και ξενώνες των οποίων η εναρμόνιση με το φυσικό περιβάλλον τα κάνει σχεδόν αόρατα, είχε ξεπροβάλει απρόσμενα μπροστά στα μάτια μου. Πέτρα και ξύλο πνιγμένα στο πράσινο, τα λουλούδια, τραγουδίσματα τζιτζικιών, κελαηδίσματα και γαργαλιστικές μυρωδιές από τις κουζίνες. Δεν είναι τυχαίο που οι κινηματογραφικοί παραγωγοί της ταινίας Mama Mia διάλεξαν την Νταμούχαρη για να γυρίσουν τις σκηνές από το πάρτυ του γάμου.
Το μικρό αυτό ψαροχώρι, βρίσκεται ανάμεσα στην Τσαγκαράδα και τον Άγιο Ιωάννη, δημοφιλείς και επίσης αγαπημένους μου προορισμούς στην περιοχή. Φτάνοντας στο χωριό Μούρεσι, παίρνετε το δρόμο προς τη θάλασσα. Η διαδρομή από τον Βόλο, αν και όπως είναι γνωστό έχει πολλές στροφές, σε αποζημιώνει με την μοναδική πανοραμική θέα και τα όμορφα χωριά που συναντάς στο πέρασμά σου. Στην περίπτωση πάντως που επιλέξετε το λεωφορείο από το ΚΤΕΛ Βόλου, οπλιστείτε με υπομονή και κατανόηση. Ελπίζω κάποτε να καταλάβουν οι υπεύθυνοι , ότι το Πήλιο είναι τουριστικός προορισμός και δεν εξυπηρετεί μόνο τους ντόπιους κατοίκους.
Γύρισα φέτος λοιπόν, κρατώντας έστω και καθυστερημένα την υπόσχεση που είχα δώσει στον εαυτό μου και βούτηξα στα βαθιά πεντακάθαρα νερά της παραλίας με τα άσπρα βότσαλα. Χρειάστηκα λίγα λεπτά να συνηθίσουν τα μάτια μου την εκτυφλωτική αντανάκλαση του ήλιου πάνω τους. Μια εικόνα χάρμα οφθαλμών. Χωρίς στρατιές ξαπλώστρες και ομπρέλες, dj μουσικές επιλογές, οργανωμένο μπαρ και κλαρινογαμπρούς. Λίγοι λουόμενοι, ακόμη και την Κυριακή, κυρίως ξένοι, είχαμε αφεθεί αδιαμαρτύρητα στο χάδι του ήλιου, στο κάθε άλλο παρά άνετο στρώμα από στρογγυλεμένες από το κύμα πέτρες και πιστέψτε με το απολαμβάναμε. Η επιλογή ενός καφέ, μιας ντόπιας λιχουδιάς ή και φρέσκου ψαριού, στο διπλανό ήσυχο ταβερνάκι έφερνε μνήμες παιδικών διακοπών προηγούμενων δεκαετιών.
Βουτιές στο γαλαζοπράσινο βυθό ανάμεσα σε κοπάδια ψάρια με μόνο ήχο την ανάσα σου απ τον αναπνευστήρα , ήταν πραγματικό διάλειμμα από την πραγματικότητα. Πράγματα όπως, να γλιστράς στο νερό, να ξεχνιέσαι παρακολουθώντας το παιχνίδι τους και να μαγεύεσαι από το χρυσό ποτάμι που σχηματίζουν οι διαθλάσεις των ηλιαχτίδων στα κατάλευκα πετρώματα, σε κάνουν να γελάς σαν παιδί κάθε που βγαίνεις με τη γεύση της αρμύρας στα χείλια και αναρωτιέσαι ποια είναι η ετυμολογία της λέξης ευτυχία.
Μπορεί από αυτή την πλευρά της γης να μη χαίρεσαι τα χρώματα ενός ηλιοβασιλέματος, αλλά η αυγή σε αποζημιώνει με το παραπάνω. Από το ξύλινο μπαλκόνι ενός λιτού, καλαίσθητου και προσεγμένου δωματίου στο Victoria Guest House, το ξύπνημα του ήλιου είναι συγκλονιστικό, καθώς βάφονται με μια έκρηξη ροδοκόκκινα, τα ήρεμα νερά του λιμανιού ως τον μακρινό ορίζοντα του πελάγους, την ώρα που οι ψαράδες κάνουν τον απολογισμό της ψαριάς τους.
Γαλήνη και θετικές δονήσεις σε οδηγούν σε ένα μεγάλο φάσμα επιλογών, που εκτός από μια πρωινή βουτιά, γιόγκα, διαλογισμό και τρυφερές στιγμές έρωτα, μπορεί να είναι μια θαλάσσια απόδραση με κανό (ναι έπιασα με ζουμ την κοπέλα που έβγαινε στ ανοιχτα) ή SUP με εξοπλισμό που παρέχει η Pelion Secrets Sea Kayaking, η οποία παρέχει και τη δυνατότητα μιας ημερήσιας ή ολιγόωρης θαλάσσιας περιήγησης με kayak στις ακτές και τις σπηλιές του Πηλίου, που κάποιες από αυτές έχουν πρόσβαση μόνο από θάλασσα.
Αυτή την εξαιρετική εμπειρία, είχα την τύχη να τη μοιραστώ με τρία νεαρά ζευγάρια. Ένα από το Νιου Τζέρσεϊ της Νέας Υόρκης, που όπως μου είπε διάλεξε τη Νταμούχαρη ψάχνοντας ένα μέρος στην Ελλάδα που να μην έχει χάσει το χαρακτήρα του και να διαθέτει παράλληλα φυσική ομορφιά. «Ένα πολυτελές ξενοδοχείο σ όποια χώρα και να πας σου δίνει την ίδια εικόνα σ όποιο σημείο της γης κι αν βρίσκεσαι» μου είπαν ενθουσιασμένοι με την επιλογή τους, συμπληρώνοντας, πως θα ολοκληρώσουν το ταξίδι τους στη χώρα μας με μια επίσκεψη στην Ακρόπολη και το μουσείο της.
Το ζευγάρι των Τούρκων ήθελε ήσυχες διακοπές σ ένα γραφικό μέρος στην Ελλάδα λίγο πριν το γάμο του και το ζευγάρι από την Αθήνα ήθελε να συνδυάσει διακοπές, με περιπέτεια και ηρεμία. Οδηγός μας σ αυτό το ταξίδι ο επικοινωνιακός και ευγενικός Σαμπριάν, μουσουλμάνος αλβανικής καταγωγής , γεννημένος στην Ελλάδα με αγάπη για τις ξένες γλώσσες και τη φύση, του οποίου τις αναρριχητικές ικανότητες θαύμασα, στη στάση μας στην ακτή της Φακίστρας με τα κρυστάλλινα τυρκουάζ νερά.
Και φυσικά η όρεξη ανοίγει με τόσες δραστηριότητες, για να δώσει τη λύση η κυρία Βικτωρία Βαϊνοπούλου, η γλυκιά συνταξιούχος δασκάλα που με την οικογένειά της διαχειρίζονται τον ξενώνα Βικτώρια και έχει αναγάγει την τέχνη της πίττας σε επιστήμη. Αλησμόνητη η χορτόπιτα με χειροποίητο αλάδωτο φύλλο και σπανάκι, σέσκουλα, χόρτα της περιοχής και τον λατρεμένο μοσχοβολιστό μάραθο και η κολοκυθόπιτα με φαγόπυρο, λιναρόσπορο και σιμιγδάλι. Θεϊκές οι ανάλαφρες αυγόφετες με το σπιτικό γλυκό λεμόνι στο πρωϊνό.
Τα μοναδικά σιροπιαστά, με τις τεραστίων διαστάσεων μερίδες, όπως για παράδειγμα η πηλιορείτικη καρυδόπιτα χωρίς αλεύρι αλλά με εξαιρετικής ποιότητας σιμιγδάλι, πολλά αυγά και ξύσμα από σπιτικό γλυκό περγαμόντο, συνοδευόμενη από παγωτό καϊμάκι, που χρειάστηκα τρεις μέρες να την τελειώσω, αλλά και οι σαλάτες με τσαρτσάβαλα, κρίταμο και φρέσκα λαχανικά εποχής σερβίρονται σε παραδοσιακά σερβίτσια και η παρουσίαση κάθε πιάτου, μοιάζει με πίνακα που δεν θες να χαλάσεις, παρά την πείνα σου.
Νιώθεις παντού τη φροντίδα και την αγάπη μιας οικογενειακής επιχείρησης, που σε αντιμετωπίζει σαν προσωπικό της καλεσμένο και φιλοξενούμενο. Κι είναι τόσο εύκολο όταν το θες, να κάνεις απλές στιγμές «μεγάλες» σερβίροντας σ ένα περίτεχνο φλιτζάνι έναν μερακλίδικο καφέ, με θέα έναν μικρό παράδεισο.
Παρατηρώ την άνεση με την οποία όλα τα μέλη της οικογένειας Όλκα εξυπηρετούν, αλλά και επικοινωνούν με τον κόσμο. Ακούω να χειρίζονται διαφορετικές γλώσσες και μου προξενεί εντύπωση, όπως επίσης και το ότι ένας μάλλον αφρικανικής καταγωγής νεαρός σερβίρει κυκλοφορώντας σαν αερικό ανάμεσά μας, φορώντας το ευγενικό του χαμόγελο κα μιλώντας άπταιστα ελληνικά, γαλλικά κα αγγλικά.
Απορίες, που μου λύνει κατά τη συζήτησή μας η Κατερίνα Όλκα, κόρη της κυρίας Βικτωρίας, συστημική ψυχολόγος με μεταπτυχιακό στη Γαλλία:
«Οι γονείς μου ήταν και οι δύο δάσκαλοι και η καταγωγή της μητέρας από δω. Το “Guest House Victoria” ήταν το μέρος των παιδικών καλοκαιρινών μας διακοπών. Τότε με τον Θωμά τον αδερφό μου, τρέχαμε στην ταβέρνα της γιαγιάς και τα ενοικιαζόμενα δωμάτια που είχε. Όταν συνταξιοδοτήθηκαν οι γονείς μου και ο αδερφός μου, που είχε τελειώσει διοίκηση επιχειρήσεων στην Ελλάδα με μεταπτυχιακό στο ηλεκτρονικό εμπόριο στην Ισπανία, σκεφτόταν το επαγγελματικό του μέλλον, σκεφτήκαμε να αξιοποιήσουμε την περιουσία που είχαμε στα χέρια μας.
Φτιάξαμε τα δωμάτια, το κατάστημα και οργανώσαμε την κουζίνα, όσον αφορά στο μενού και τα υλικά που χρησιμοποιούνται, με τη φιλοσοφία του πως θα θέλαμε να μας φιλοξενήσει και να μας φιλέψει κάποιος στο σπίτι του.
Η φροντίδα, η οικειότητα και η επικοινωνία είναι για μας προτεραιότητα, μαζί με το σεβασμό στο περιβάλλον, την παράδοση και τα ντόπια προϊόντα. Αν πρόσεξες ακόμη και τα σαπουνάκια στα δωμάτια είναι χειροποίητα και βιολογικά και δεν σερβίρουμε τίποτα που δεν θα τρώγαμε οι ίδιοι. Έτσι γεννήθηκε η ιδέα να οργανώνουμε και περιπάτους στα γύρω μονοπάτια για να γνωρίσει ο κόσμος τη φύση της περιοχής και τα συνδυάζουμε με σεμινάρια και εργαστήρια βοτανογνωσίας, παρασκευής σαπουνιών και τοπικής μαγειρικής παράδοσης.
Πριν λίγα χρόνια αγοράσαμε και το «Γερμανικό». Έναν χώρο που άφησε ιστορία στη δεκαετία του 70, όταν οι γερμανοί ιδιοκτήτες του ο έμπορος υφασμάτων και λαϊκής τέχνης Έκαρτ και ο φίλος του Ούλριχ φιλοξενούσαν τη Ρόμι Σναϊντερ και τις φίλες της, οι οποίες γοητευμένες από τη φύση και το τοπίο όπως άλλωστε και οι οικοδεσπότες τους, κυκλοφορούσαν γυμνές, ρίχνοντας ως νύμφες της αρχαίας Ελλάδας, υφάσματά του πάνω τους και βγάζοντας φωτογραφίες. Αυτό εκείνη την εποχή σκανδάλιζε τους ντόπιους που κατέβαιναν κρυμμένοι σε δέντρα και βράχους για να τις δουν. Κάτι που όταν το αντιλαμβανόταν, τις έκανε να κλείνονται μέσα, μέχρι να νιώσουν ασφαλείς από τα αδιάκριτα βλέμματα. Ένα από τα δωμάτια έχει το όνομα Ρόμι, προς τιμή της Ρόμι Σναϊντερ και στην αρχή της σαιζόν μια πελάτισσα από τη Γαλλία, φίλη της κόρης της, επικοινώνησε μαζί μου για να μου μεταφέρει το πόσο συγκινήθηκε, όταν της το διηγήθηκε.
Το Γερμανικό στεγάζεται σε ένα διώροφο, λιθόκτιστο κτίριο ηλικίας μεγαλύτερης των εκατό ετών. Είναι χαρακτηριστικό για την τεράστια ξύλινη βεράντα του (μοναδική στην περιοχή) στον πρώτο όροφο, με μια πολύ παλιά και μεγάλη κληματαριά, που αγκαλιάζει και προστατεύει ολόκληρο το κτίριο. Κατά την ανακαίνιση των στούντιο, κρατήσαμε την αυθεντική, φυσική και παραδοσιακή ατμόσφαιρα χρησιμοποιώντας παλιά έπιπλα από ξύλο σε λιτές γραμμές, χειροποίητες κουρτίνες και λευκά ήδη, τα περισσότερα φτιαγμένα από τη μητέρα μου και διακοσμητικά αντικείμενα από λεπτά υφάσματα, φυσικά στοιχεία και παλιά υλικά.
Έχουμε πελάτες από όλο τον κόσμο. Πολλούς από Αγγλία, Γαλλία, Γερμανία, Τουρκία και ιδιαίτερα από Αμερική. Μας βρίσκουν μέσα από το ίντερνετ, αλλά και από τις συστάσεις που τους κάνουν οι φίλοι τους. Πολλοί από αυτούς έρχονται εδώ και χρόνια εδώ και νιώθουμε μεταξύ μας καλοί φίλοι που κάνουν διακοπές.»
« Παρατήρησα, εκτός των άλλων, η σύζυγος του αδερφού σου μιλάει άπταιστα τουρκικά και εντυπωσιάστηκα»
« Η Φεβτζιγιέ είναι τουρκάλα, έχει σπουδάσει δημόσιες σχέσεις- διαφήμιση και γνωρίστηκαν με τον αδερφό μου, σ ένα από τα ταξίδια του στην Κωνσταντινούπολη. Είναι μουσουλμάνα όπως και ο Σάνφο, ο νεαρός που σερβίρει και είναι από τη Μπουρκίνα Φάσο. Ο μοναδικός γιός μιας πολύτεκνης οικογένειας, που ο γιατρός πατέρας του δολοφονήθηκε κατά τις ταραχές και οι αδερφές του για να σώσουν τη ζωή και του ίδιου που κινδύνευε, τον φυγάδευσαν αεροπορικώς στην Τουρκία, για να φτάσει το 2011 σε ηλικία 16 χρόνων παράνομα μέσω θαλάσσης στην Ελλάδα. Τότε τον έστειλαν εδώ στη Μακρυνίτσα σε χώρο φιλοξενίας ανηλίκων μεταναστών.
Ο αδερφός μου και η νύφη μου διδάσκουν στο κέντρο μεταναστών στο Βόλο, ισπανικά και τουρκικά αντίστοιχα και τους έκανε εντύπωση η δίψα του για μάθηση, η ταχεία εμπέδωση της ελληνικής γλώσσας και η ευστροφία του. Έτσι πρότειναν να πάει σε νυχτερινό σχολείο στην Αθήνα και του βρήκαν στέγη, καθώς μόλις ενηλικιώθηκε έπρεπε να αφήσει τον χώρο της ιεραποστολής που τον φιλοξενούσε. Τώρα τρία χρόνια μετά, έδωσε πανελλήνιες. Μιλάει άπταιστα γαλλικά, γράφει πανέμορφα ποιήματα και έχει ρωμαιοκαθολική παιδεία, αλλά επέλεξε να γίνει μουσουλμάνος.»
« Αλήθεια πόσο εύκολο είναι στην καθημερινότητά σας να λειτουργείτε μεταξύ σας μουσουλμάνοι και χριστιανοί;»
« Δεν υπάρχει καμιά διαφορά μεταξύ μας. Αυτό που αναρωτιόμαστε είναι, πως αντέχουν τώρα στο ραμαζάνι, να δουλεύουν μέσα στη ζέστη και μέχρι τη δύση του ήλιου νηστικοί» μου απαντά και γελάει.
Έφυγα με την υπόσχεση στον εαυτό μου να ΄ρθω ξανά εδώ.
Εδώ στη Νταμούχαρη, τον τόπο που ο παράδεισος βρήκε λιμάνι.
Κείμενο – φωτογραφίες: Μαρία Μαυρίδου
