«Η Πασιέντζα» γράφτηκε σε ένα βουνό στην Κορινθία, όπου απομονωμένη σε ένα σπίτι, πήγαινα για να γράψω», εξηγεί στο artplay.gr η Μαρία Λαινά. «Χωρίς να έχω παίξει ποτέ πασιέντζα. Επιστρέφοντας επαλήθευσα τα στοιχεία του παιχνιδιού μιλώντας με δεινούς παίκτες. Το έγραψα σχεδόν σαν αυτόματη γραφή, μέσα σε μια βδομάδα το είχα τελειώσει. Αφηγήθηκα σχέσεις ανθρώπων. Όταν το έγραφα, ανακάλυψα ότι με ενδιέφερε το μοναχικό του πράγματος. Και η πασιέντζα είναι ένα πολύ μοναχικό παιχνίδι. Μου αρέσει να είμαι μόνη μου. Άλλωστε και η συγγραφή είναι μια πολύ μοναχική διαδικασία. Ήρεμα μοναχική, μια ήσυχη μοναξιά. Οι συγγραφείς είναι απελπιστικά μόνοι. Όπως και ο κάθε άνθρωπος. Ξεγελιόμαστε ότι είμαστε με άλλους. Η εν τέλει μοίρα μας είναι ότι είμαστε μόνοι μας. Οι άνθρωποι του θεάτρου είναι πιο τυχεροί γιατί συναντιούνται ευκολότερα με άλλους ανθρώπους, επικοινωνούν, ζωηρεύουν. Οι συγγραφείς όχι».
Εάν είναι ικανοποιημένη με την θεατρική αφήγηση του έργου της στη σκηνή, η Μαρία Λαινά, απαντά : «κατά 90% ναι. Οι ηθοποιοί είναι εξαιρετικοί και η σκηνοθεσία άψογη και πολύ προσεκτική. Όσον αφορά το υπολειπόμενο 10% με παραξένεψε η ηχογραφημένη προσθήκη από ένα συμπίλημα του Μαλόν του Μπέκετ, κάτι για το οποίο μου ζητήθηκε η άδεια, την οποία και έδωσα. Ο σκηνοθέτης είχε τη δική του ματιά και επέμενε σε αυτή. Δεν ήθελα πάντως να χρωματίζει το έργο μου. Απεχθάνομαι τον συμβολισμό, τα αποσιωπητικά. Ένας σκηνοθέτης ωστόσο επιμένει στον ρόλο του και ενδεχομένως να έχει δίκιο, κυρίως όταν ο συγγραφέας έχει πεθάνει..! Είναι πάντως η καλύτερη δουλειά σε θεατρικό μου, μετά το “Η Πραγματικότητα είναι εδώ” σε σκηνοθεσία Μίμη Κουγιουμτζή και πρωταγωνίστρια την Ρένη Πιττακή”.
Μάνια Ζούση
Φωτο: Στάθης Μαμαλάκης
Υ.Γ “Η Πασιέντζα” πρωτοπαρουσιάστηκε στις “Αναγνώσεις” του Εθνικού Θεάτρου το 2011, που οργανώνονται τα τελευταία χρόνια υπό την καλλιτεχνική διεύθυνση της Σίσσυς Παπαθανασίου
