Μια ονειρική περιπλάνηση σε τοπία που πάλλονται από την αόρατη πνοή του ανέμου, προσκαλεί τον επισκέπτη, η έκθεση “Άνεμος, η ηχώ του τοπίου”, της Αγγελικής Αντωνέα, που εγκαινιάζεται στις 12 Ιουνίου στο Art Project Space της οδού Φαλήρου 66. Στην έκθεση με διάρκεια έως και τις 4 Ιουλίου, σε επιμέλεια της Νιόβης Κρητικού, η ζωγράφος αιχμαλωτίζει την ουσία της κίνησης, της ροής, της αέναης αλλαγής. Ο άνεμος δεν είναι απλώς φυσική δύναμη που ενεργοποιεί τη φύση· είναι χαρακτήρας, αφήγηση, ψίθυρος και ορμή. Οι δροσεροί Ζέφυροι της Άνοιξης και οι σφοδροί Βοριάδες που δέρνουν τα Κυκλαδονήσια ζωντανεύουν στα έργα της. Ο δικός της άνεμος είναι άλλοτε ατίθασος και άλλοτε υπαινικτικός.
Με τα μέσα της χαρακτικής, μια τέχνη που απαιτεί ακρίβεια και υπομονή, η ζωγράφος ανατρέπει τις συμβάσεις της. Αντί να παραμείνει πιστή στην αυστηρή χάραξη, την υποτάσσει σε μια ζωγραφική διαδικασία που μοιάζει σχεδόν αντίθετη: χειρονομιακή, ελεύθερη, γρήγορη, παλλόμενη.
“Στο έργο της Αγγελικής”, σημειώνει η επιμελήτρια, ” η χρωματική σύνθεση αντλεί από το πραγματικό, αλλά με τρόπο που υπερβαίνει το ρεαλισμό. Η παλέτα της ακολουθεί τις παρατηρήσεις της φύσης οξυμένη βέβαια με ένα συναισθηματικό κριτήριο, αυτό της εμπειρίας. Τα μπλε και τα μενεξεδιά των δειλινών συναντούν τα βαθιά κόκκινα και τα γήινα της σκόνης που φέρνει ο Σιρόκος. Οι βραδινές της αποδόσεις, σκοτεινές, άγριες και θαμπές, δημιουργούν ένα αίσθημα δέους και ηδονής, σαν εκείνο που νιώθει κανείς όταν ατενίζει ένα τοπίο λίγο πριν το ξέσπασμα της καταιγίδας. Εκεί, η φύση σιωπά στον αέναο ρυθμό της, στον παλμό που δίνει τέμπο στο στιγμιαίο παρόν. Τα δέντρα, τα τοπία, οι προσωποποιήσεις των ανέμων της, εκφράζονται με χρώματα ελληνικά λαμπερά και συνάμα τρυφερά στο νου όποιου κοιτά προσεκτικά. Η κίνηση στα έργα της δεν είναι μόνο ζωγραφική. Είναι οργανική. Μεταδίδει την ενέργεια της φύσης, η οποία υπηρετεί έναν μεγαλύτερο σκοπό, αυτόν της ζωής. Τα δέντρα της δεν στέκονται απλώς μέσα στο τοπίο· λυγίζουν, λικνίζονται σαν μπαλαρίνες, άλλοτε με χάρη, άλλοτε με μια σπαρακτική ένταση. Στον αντίποδα πυλώνες, βράχια και ανεμογεννήτριες στέκονται δωρικά στο οπτικό μας πεδίο, υπενθυμίζοντας την απαρχή του κόσμου αλλά και την πρωταρχική αυτή δύναμη που υφαίνει και πλάθει νέες μορφές, νέα σχήματα, νέα βουνά και λόφους, νέες σκηνές στο συνεχές δημιούργημα, τη γη”.
«Ήταν ο άνεμος που έδωσε πνοή στη ζωγραφική επιφάνεια, άλλοτε ορμητικός, άλλοτε ευχάριστος, άλλοτε υπαινικτικός… μα πάντα παρών» αποκαλύπτει η ζωγράφος. Και πράγματι, στα έργα της η φύση δεν είναι ένα θέαμα προς παρατήρηση, αλλά μια ζωντανή οντότητα που αναπνέει, μιλά, αγγίζει. Το τοπίο δεν είναι ποτέ ίδιο, αλλάζει μαζί με τον τρόπο που το βιώνουμε, μαζί με το πέρασμα του ανέμου.
Η έκθεση έχει τεθεί υπό την αιγίδα της Ελληνικής Επιστημονικής Ένωσης Αιολικής Ενέργειας (ΕΛΕΤΑΕΝ) και πραγματοποιείται με την υποστήριξη της RESINVEST.
