Από τους ζωγράφους που οι συνθέσεις και τα χρώματά του διηγήθηκαν και συντρόφευσαν άπειρες ιστορίες για παιδιά κλεισμένες σε βιβλία, ο Νικόλας Ανδρικόπουλος, παραμένοντας ένας ενεργός δημιουργός αλλά και ένας ενσυνείδητος πολίτης, εκθέτει μια σειρά έργων του από τις 2 Φεβρουαρίου στο Πολιτιστικό Κέντρο Μερκούρη του Δήμου Αθηναίων στο Θησείο, με στόχο όπως εξηγεί ο ίδιος «να θυμώσω, να αγανακτήσω αλλά και να «επαναστατήσω» τον θεατή»!
Τα έργα του εμπνευσμένα από την έμφυλη βία, τη βία κατά των γυναικών και τη γυναικοκτονία, αλλά και τη βία απέναντι στα παιδιά και τα ζώα, εμπεριέχουν «βίαιες πινελιές, παλέτα δυνατών χρωματικών αντιθέσεων και βίαιη ανατομική παραμόρφωση στις φιγούρες», όπως σημειώνει, και «χρώματα που προσδίδουν δραματικότητα και τραγικότητα».
Τίτλος της έκθεσης «μήλο & χαμόγελο και άλλα συναφή», τίτλος που εξηγείται από τον ίδιο τον ζωγράφο: «Εδώ και κάποια χρόνια τώρα, που θυμώνω, λυπάμαι και οργίζομαι βλέποντας ή ακούγοντας τις ειδήσεις των βίαιων αντρικών συμπεριφορών, με σεξιστικά αλλά όχι μόνο κίνητρα, απέναντι σε αδύναμα πλάσματα, γυναίκες, παιδιά ή ζώα, δεν βρήκα άλλο τρόπο να αντιδράσω και να εκφραστώ πέρα από τη ζωγραφική.
Η έμφυλη βία, η βία κατά των γυναικών και η γυναικοκτονία, η βία απέναντι στα παιδιά και τα ζώα, η παιδοκτονία και ζωοκτονία είναι πια λέξεις της καθημερινότητας. Αν από αγανάκτηση για όλα αυτά φώναζα στους δρόμους, πέρα από την γραφικότητα της πράξης μου, θα έχανα το δίκιο του θυμού και της διαμαρτυρίας μου. Έτσι, ο πιο φυσικός και οικείος «φωναχτός» τρόπος σε μένα, είναι η γλώσσα που γνωρίζω και αγαπώ. Η γλώσσα της ζωγραφικής. Εργάστηκα ριζικά αντίθετα προς τον γνωστό στους περισσότερούς σας τρόπο του εικαστικού μου έργου, που είναι η εικονογράφηση βιβλίων για παιδιά.
Στην παρούσα δουλειά μου, εκφράστηκα με τρόπο που προσομοιάζει με αυτόν των θυτών των πιο πάνω βίαιων πράξεων. Δηλαδή με βίαιες πινελιές, παλέτα δυνατών χρωματικών αντιθέσεων και βίαιη ανατομική παραμόρφωση στις φιγούρες . Με πολλή και, έντονη συμβολική χρήση διαφόρων
αποχρώσεων και τόνων των θερμών κόκκινων, που αντιπαρατίθενται των όμορων τους ψυχρών μπλε, δίνοντας μια δραματικότητα και τραγικότητα στη θέαση των έργων. Και αυτό, αντιλαμβανόμενος το συναίσθημα στη θέαση αυτής της δουλειάς. Ο στόχος μου έτσι κι αλλιώς είναι να θυμώσω, να αγανακτήσω αλλά και να «επαναστατήσω» τον θεατή της, κάνοντάς τον να φωνάξει: ΩΣ ΕΔΩ! ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ!
Και τέλος κάνοντας τον θεατή, να συνομιλεί με το έργο, να οικειοποιείται το ειρωνικό χαμόγελο των εικονιζόμενων θυμάτων. Τότε ίσως λυτρωθεί.
Ο τίτλος της έκθεσης «μήλο & χαμόγελο και άλλα συναφή», έχει την εξής ερμηνεία. Το μήλο συμβολίζει το σεξισμό. Το χαμόγελο την ειρωνική στάση που λέει: «Ε, και; με έδειρες, με βασάνισες, με βίασες, με σκότωσες. Εγώ όμως είμαι ακόμα εδώ. Πλανώμαι στη θετική σκέψη των ανθρώπων. Ενώ εσύ είσαι στο αρνητικό θυμικό τους». Το χαμόγελο είναι η λύτρωση. Ταυτόχρονα προσπαθώ με το χαμόγελο και τα χρώματα, να κάνω τον θεατή τους να αγαπήσει, να συμπονέσει, να συμπαρασταθεί να περιθάλψει, να το κάνει οικείο του και γιατί όχι, να ταυτιστεί με το θύμα. Άλλωστε η απεικόνιση της βιαιότητας στα έργα μου δεν είναι τίποτα άλλο από η καταγραφή του αποτελέσματος της βιαιότητας των θυτών επάνω στα θύματά τους.
Από την άλλη, υπάρχει επιρροή από μεγάλους ζωγράφους και αναφορά σ’ αυτούς. Αφού υπάρχει το μήλο του Rene Magritte όπως υπάρχει και η βιαιότητα του Francis Bakon.
Επειδή όμως τα πιθανά μοντέλα μου, θα ήταν του στενού περιβάλλοντός μου, δεν ήθελα επ’ ουδενεί και με κανέναν τρόπο να τα πληγώσω. Γι’ αυτό αποφάσισα, εκτός από τις αυτοπροσωπογραφίες μου που μπορώ να τις μεταχειριστώ όπως θέλω, να δουλέψω τελικά χωρίς μοντέλα.
Ταυτόχρονα με την δουλειά μου των δυόμισι τελευταίων χρόνων, που είναι το «Μήλο & χαμόγελο», πρόσθεσα και τις δύο προηγούμενες, που με κάποιον τρόπο, είχαν προμηνήσει την επερχόμενη κραυγή μου.
Η πρώτη είναι τα «πράσινο στο κόκκινο», με τη βίαιη χρωματική αντίθεση, βασικό κόκκινο απέναντι στο αντίθετο συμπληρωματικό πράσινο, και τα πρόσωπα που είτε κραυγάζουν είτε τρομάζουν, μαζί με τις χοντρές παρηκμασμένες αλύτρωτες πόρνες με τα πράσινα μήλα.
Η δεύτερη οι «μήνες», που μαζί με το κυρίως θέμα τους και μεσολαβούντος το «υπέρ-κόπωσις», συνυπάρχουν οι παραμορφωμένες ή σε αποσύνθεση ανθρώπινες φιγούρες. Δηλαδή, ερήμην μου η μία ενότητα έδινε σκυτάλη συνέχειας στην επόμενη», καταλήγει ο Νικόλας Ανδρικόπουλος.
Μάνια Ζούση
