Έχοντας χάσει τον χειμώνα την ευκαιρία να συμμετέχω στο sleep over στο Τελλόγλειο Μουσείο λόγω του μικρού αριθμού των ατόμων που μπορούσαν να φιλοξενηθούν, ήμουν αποφασισμένη να μην επαναληφθεί κάτι αντίστοιχο, όταν ανακοινώθηκε το SLEEPOVER ΣΤΟ ΛΙΜΑΝΙ για ενήλικες. Μια συμπαραγωγή του Δήμου Θεσσαλονίκης και του Ο.Λ.Θ., σε συνεργασία με το Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης του Κρατικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης, το Μουσείο Φωτογραφίας και το Μουσείο Κινηματογράφου – Ταινιοθήκη Θεσσαλονίκης. Αν νομίζετε ότι κάτι τέτοιο ήταν εύκολο γελιέστε! Είναι αναρίθμητοι οι συμπολίτες μου που έμειναν στη λίστα αναμονής, όπως ήμουν κι εγώ αρχικά άλλωστε! Έτσι υποσχέθηκα να τους αφηγηθώ την προσωπική μου εμπειρία μέσα από τις [ συναντήσεις ] και το artplay.gr.
Είχα λάβει ένα αναλυτικότατο e-mail με οδηγίες και λεπτομέρειες, για οτιδήποτε αφορούσε στο πρόγραμμα και το περιεχόμενο των δραστηριοτήτων, αλλά και τα απαραίτητα που θα έπρεπε να έχω μαζί μου.
Από αυτό και μόνο, άρχισα να συνειδητοποιώ την σοβαρότητα και τον επαγγελματισμό με τον οποίο εργαζόταν εδώ και μήνες, οι συντελεστές αυτής της εμπνευσμένης πρωτοβουλίας.
Την Παρασκευή 17 Ιουνίου αρχίσαμε να συγκεντρωνόμαστε από τις 18.30 στην παραλία μπροστά στο Λευκό Πύργο, περιμένοντας το καραβάκι της γραμμής «Κωνσταντής». Είχες την αίσθηση πως φεύγεις διακοπές σε νησί.
Σακίδια, βαλιτσάκια, στρώματα γιόγκα, ψάθινα καπέλα, φωτογραφίες και selfies, χαμόγελα, αγκαλιές, φιλιά, συναπαντήματα.
Ακόμη κι αν είχες δηλώσει συμμετοχή μόνος σου, έβρισκες κάποιον γνωστό σου εκεί ή πολύ εύκολα έκανες νέους φίλους κι αυτό είναι ένα από τα ωραία τέτοιων δράσεων σ’ αυτή την πόλη, που δεν έχασε την καρδιά της.
Χωριστήκαμε σε ομάδες πήραμε τις κονκάρδες και τις τσάντες του event.
Όταν εμφανίστηκε ο «Κωνσταντής» ο ενθουσιασμός ανέβηκε και μετά την γρήγορη επιβίβασή μας απολαύσαμε μια μίνι κρουαζιέρα στον Θερμαϊκό λίγο πριν το ηλιοβασίλεμα που μας χάρισε τη θέα της Θεσσαλονίκης σ ένα μοναδικό κάδρο.
Και ναι, εμείς οι ενήλικες χαρήκαμε σαν μικρά παιδιά, όταν περνώντας το μεγάλο γερανό που δεσπόζει στην προβλήτα του λιμανιού
είδαμε την Φιλαρμονική του Δήμου να μας καλωσορίζει με νότες.
Γελαστά πρόσωπα, πειράγματα τύπου «Μα ποιοι είμαστε τέλος πάντων!» « Καλά εμείς και ο πρόεδρος!» , οι φωτογραφικές κάμερες πήραν φωτιά και σκέφτομαι πως κάπως έτσι νιώθουν οι τουρίστες στα κρουαζιερόπλοια που πιάνουν λιμάνι . Και αυτό κάναμε ίσως στο sleep over.
Τουρισμό στην πόλη μας με εισιτήριο την καλή διάθεση και ξεναγό την Τέχνη σε κάθε της μορφή. Οι σκιές μεγάλωναν και τα χρώματα της δύσης έβαφαν το πάρτι υποδοχής που είχε στηθεί εκεί.
Με τα κοκτέιλ στο χέρι έγιναν οι επιπλέον συστάσεις και αφού αφήσαμε τις αποσκευές μας, ξεκινήσαμε τις επισκέψεις μας ανά ομάδες στα μουσεία που μας φιλοξενούσαν.
Θέλοντας να σας προϊδεάσω, θα ομολογήσω πως είναι στιγμές που νιώθεις ευλογημένος , γιατί έχεις τη δυνατότητα με τον πιο όμορφο τρόπο, να περιστοιχίζεσαι από ό, τι αγαπάς. Να το βιώνεις και να το μοιράζεσαι.
Στο Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης, ξεναγηθήκαμε από τους επιμελητές της έκθεσης «ENIGAMI» Δόμνα Γούναρη και Γιάννη Μπόλη, που μας σύστησαν τα έργα των Ανδρέα Βούσουρα, Αντώνη Παπαδόπουλου, Νίκου Σεπετζόγλου αλλά και τη φιλοσοφία αυτών των δημιουργών.
Ο τίτλος της έκθεσης (Enigami) διαβάζει ανάποδα το εμβληματικό τραγούδι-ύμνο στην ειρηνική συνύπαρξη (Imagine) του John Lennon.
Η απεικόνιση της σύγχρονης πραγματικότητας άλλοτε ως προβληματισμός, άλλοτε ως καταγγελία, παρουσιάζεται μέσα από τα έργα των καλλιτεχνών, με εύστοχο και συχνά καινοτόμο τρόπο,
δίνοντας αφορμή για συζητήσεις, σκέψεις αλλά και δράσεις στον επισκέπτη, που έρχεται και ο ίδιος αντιμέτωπος με τα καθημερινά προβλήματα, διλήμματα και προβληματισμούς του
όσον αφορά στο παρελθόν, παρόν και μέλλον του ίδιου και της κοινωνίας.
Στέκομαι απέναντι από τη γωνία στον πάνω όροφο του ΜΣΤ, όπου διακρίνονται γραμμένες οι λέξεις HERE και NOW. Αν τις διαβάσεις ανάποδα, σχηματίζεται η λέξη NOWHERE.
Αυτό το εικαστικό λογοπαίγνιο συμπυκνώνει και το νόημα αυτής της έκθεσης.
Στο Μουσείο Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης, οι ευγενικοί ξεναγοί μας Ηρακλής Παπαϊωάννου διευθυντής του μουσείου και η Μαρία Κοκορότσκου (υπευθ.εκπαιδευτικών προγραμμάτων) μας ξενάγησαν στην έκθεση «ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΖΩΗ: ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΡΟΕΣ/ΑΝΩΝΥΜΕΣ ΟΔΥΣΣΕΙΕΣ» .
Συμμετέχουν 26 Έλληνες φωτορεπόρτερ με θέμα την προσφυγική και μεταναστευτική κρίση, επιχειρώντας να αποτυπώσουν τη συνθήκη της οξείας αυτής κρίσης που δοκιμάζει επίσης τις αντοχές της χώρας μας μέσα από το βλέμμα της βραβευμένης νέα γενιάς Ελλήνων φωτορεπόρτερ».
‘Όπως μου είπε ο κος Παπαϊωάννου , στόχος του μουσείου είναι αυτή η έκθεση να «ταξιδεύσει» και σε άλλες ευρωπαϊκές πόλεις με πρώτες τις Βρυξέλλες, προκειμένου να ευαισθητοποιηθεί το κοινό.
Μας εξήγησε επίσης πως τα κενά κάδρα που συναντά το βλέμμα του επισκέπτη, δίνοντας την εντύπωση μιας ασυμμετρίας στους τοίχους, έγιναν προσπαθώντας να δώσουν οπτικά, την αίσθηση των κυμάτων της θάλασσας. Της θάλασσας, που είναι γέφυρα ελπίδας και συνάμα αιτία θανάτου πολλών προσφύγων, των οποίων οι χαμένες τους ψυχές αντιπροσωπεύονται από αυτά τα κενά.
Εικόνες δυνατές, όπου η πάλη για τη ζωή, ο αγώνας της επιβίωσης, η φρίκη του πολέμου, η ελπίδα που ανθίζει στα πιο απίθανα σημεία συνυπάρχουν σε ένα πάζλ, που αποτελεί τον παγκόσμιο χάρτη του ανθρώπινου δράματος της προσφυγιάς.
Ο κος Νότης Φόρσος, διευθυντής των κιν/φων αιθουσών του Μουσείου Κινηματογράφου – Ταινιοθήκης Θεσσαλονίκης, χρησιμοποιώντας σκηνές από κορυφαίες και προσωπικά αγαπημένες ταινίες, έκανε μια εισαγωγή στη γλώσσα του κινηματογράφου.
Μια σύντομη περιεκτική αναφορά για τους μη μυημένους, στη μαγεία της ανεξάντλητης και συνεχώς εξελισσόμενης τέχνης που λέγεται σινεμά. Καρέ ταινιών όπως «Θωρηκτό Ποτέμκιν», «Καζανμπλάνκα», «Η Οδύσσεια του Διαστήματος», «All that Jazz» και άλλων και η σημειολογία τους.
Λίγο μετά τις 10 στο καφέ του ΜΦΘ, με θέα τον ναύσταθμο στα χρώματα του δειλινού, ήπιαμε τον απαραίτητο όπως αποδείχθηκε για τη συνέχεια της βραδιάς καφέ μας, παίζοντας.
Ναι παίζοντας, στο RPG – (Διαδραστικό παιχνίδι ρόλων μυστηρίου, Role-Playing Game) «Το επόμενο κεφάλαιο», σχεδιασμένο από την Gamecraft.
Ένα παιχνίδι στο οποίο οι συμμετέχοντες αναλαμβάνουν το ρόλο φανταστικών χαρακτήρων και μέσω συνεργασίας δημιουργούν ή παρακολουθούν ιστορίες.
Ως άλλοι Πουαρό, έπρεπε να διαλευκάνουμε το μυστήριο γύρω από την εξαφάνιση και πιθανή δολοφονία της Ελένης Παπαδοπούλου.
Γρίφοι, αινίγματα και ερωτηματικά έπρεπε να απαντηθούν. Κωδικοί να σπάσουν και μηνύματα να αποκρυπτογραφηθούν. Όλοι εν δράσει επιδοθήκαμε ανά ομάδες στο κυνήγι του δολοφόνου.
Είναι 11.15, στον αίθριο χώρο της Α΄ Προβλήτας, ανάμεσα σε φωτισμένα ελαιόδεντρα, με φόντο τον Θερμαϊκό και την πόλη, που καθρεφτίζει τα φώτα της στα ήρεμα νερά του, έχει στηθεί ένα
κεντρικό τραπέζι υψηλής αισθητικής για εκατό άτομα.
Είναι εικαστικά, θα έλεγα θεατρικά φροντισμένο, από τον Μάριο Ελευθεριάδη, σε συνεργασία με τον Σεφ του Kitchen Bar Μιχάλη Φανερομένο.
Το «Δείπνο στις ελιές» ξεπερνά κάθε προσδοκία και με μια αξιοζήλευτη οργάνωση και συντονισμό, εναλλάσσονται πιάτα που μυρίζουν θάλασσα, παντρεύουν αγνά παραδοσιακά υλικά ανώτερης ποιότητας με εκλεπτυσμένες συνταγές για ουρανίσκους υψηλών απαιτήσεων.
Μια γευστική πανδαισία που άγγιζε την τελειότητα ακόμη και οπτικά.
Υποκλίνομαι στην αισθητική και την άγρυπνη ματιά του Μάριου Teriade Ελευθεριάδη, που δεν άφηνε τίποτα να χαλάσει τη βραδιά που ό ίδιος είχε τόσο αριστοτεχνικά επιμεληθεί, με αποκορύφωμα τα ανεπανάληπτα καλλιτεχνικά δρώμενα που την συνόδευαν.
Θα πρέπει να σημειωθεί ότι στην πορεία συμμετείχε σ αυτά αποδεικνύοντας ότι πριν σχεδιάσει αυτή την παραγωγή την είχε ζήσει στο μυαλό του και η επιτυχία της τον μέθυσε μια που ο θαυμασμός, ο ενθουσιασμός και η συμμετοχή όλων μας σ΄ ό, τι επακολούθησε την επιβράβευσε.
Ποιος φανταζόταν ότι πάνω στα τραπέζια που διασταυρώνονταν με το κεντρικό θα ερμηνεύονταν απόσπασμα από την όπερα «Κάρμεν» του Bizet – σε ελληνική απόδοση- από την ομάδα Skull of Yorick Productions, με μοναδικές ερμηνείες και σκηνική παρουσία από τους Κασσάνδρα Δημοπούλου, Φίλιππο Μοδινό, Αθανάσιο Μαργούτα.
Ποιος μπορούσε να φανταστεί , ότι θα σχηματιζόταν μια ατέλειωτη αλυσίδα ανθρώπων, που θα χόρευαν και θα τραγουδούσαν ακατάπαυστα μαζί με όλους τους συντελεστές της διοργάνωσης, υπό τον ήχο ελληνικών παραδοσιακών ακουσμάτων;
Το μουσικό σχήμα «Από πριν και από μετά» με την αέρινη φωνή της Μαρίας Ευλαβή , τον Γιωργή Σηφάκη – λαούτο και μπουζούκι, τον Νίκο Πάλη – ακορντεόν και Φίλιππο Φασούλα – κλαρίνο και τραγούδι, μας ξεσήκωσε σε ένα γλέντι αντάμωσης ανθρώπων της Θεσσαλονίκης που την αγαπούν και ξεκινούν το καλοκαίρι μαζί της .
Κανείς δε θέλει φύγει από εδώ, παρά τις εκκλήσεις του κυρίου Ελευθεριάδη γύρω στις δύο το πρωί, πως αρχίζουν και μας περιμένουν οι νυχτερινές δράσεις στα Μουσεία.
Και ο δαιμόνιος αυτός άνθρωπος βρίσκει τον τρόπο να μας πείσει. Παίρνει τους μουσικούς και χορεύοντας μαζί τους πρωτοστατεί σε μια ιδιότυπη χορευτική παρέλαση που τον ακολουθεί, πηγαίνοντας από μουσείο σε μουσείο προκειμένου επιτέλους να μπούμε σ αυτό που θα διανυκτερεύσουμε.
Είναι σαν να ζω σκηνή από τον Χορό των Τσιγγάνων . Σαν να συνοδεύω γαμπρό σε παραδοσιακό γάμο. Όλοι μια παρέα με αστείρευτο κέφι, παρά το προχωρημένο της ώρας, με μισή καρδιά υπακούμε.
Έτσι στο Κ.Σ.Τ.Θ. παρουσιάζεται το «Παραμύθια για τα δικά μας Νυχτέρια», μια αφήγηση από τη Ροδάνθη Δημητρέση, και μουσική αφήγηση – με πρωτότυπη μουσική του Γιώργου Αθανασόπουλου – που παροτρύνει το κοινό να θυμηθεί το παιδί, τον ταξιδευτή, τον παραμυθά που έχει μέσα του.
Στο Μουσείο Φωτογραφίας περιμένουν οι «Ιστορίες καλοκαιρινής νυκτός» από την Ομάδα Αφήγησης Lupus in fabula. Επειδή η ώρα είναι δύσκολη και τα μάτια κλείνουν, έρχονται οι ιστορίες των Lupus in fabula να διώξουν τον ύπνο!
Εγώ διαλέγω την προβολή της ταινίας «Ιστορίες για αγρίους» την απολαυστική μαύρη σάτιρα σε παραγωγή Πέδρο Αλμοδόβαρ, η οποία ξεκινά από το «η κόλαση είναι οι άλλοι», για να καταλήξει με αφοπλιστική ειλικρίνεια στο ότι τελικά, η κόλαση παραμονεύει μέσα μας, στο Μουσείο Κινηματογράφου– Ταινιοθήκη.
Όταν βγαίνω από την αίθουσα προβολής είναι περασμένες τέσσερις. Η γη τρίζει από τα beat των clubs του λιμανιού, το τραπέζι του γλεντιού μας ακόμη ξεστήνεται και δεν θα ολοκληρωθεί αυτό πριν το ξημέρωμα.
Η Θεσσαλονίκη μιλάει με τη σελήνη που είναι στο τελευταίο της γέμισμα και αρνείται να κλείσει τα φώτα της και να κοιμηθεί. Άλλωστε το Σαββατοκύριακο μόλις ξεκινά κι όσο κι αν « Σαν τη Χαλκιδική δεν έχει!», τώρα που είναι έναρξη εορταστικού τριημέρου, η πόλη είναι στα καλύτερά της.
Όσοι δεν αποδράσουν εκτός, θα δράσουν εντός κι αυτή θα τους ανταμείψει με τις πιο ήρεμες γλυκές στιγμές της!
Διανυκτερεύω στο Κ.Σ.Τ.Θ. και έξω από αυτό , όπως και σε κάθε είσοδο, υπεύθυνοι της διοργάνωσης μαζί με τους ανθρώπους του Ερυθρού Σταυρού , βρίσκονται για να επέμβουν ή να βοηθήσουν σε οτιδήποτε χρειαστεί.
Όλοι μέσα κοιμούνται στο δάπεδο μέσα σε sleeping bags και κουβέρτες, ανάμεσα στα έργα των καλλιτεχνών της έκθεσης.
Η μάσκα νυκτός που μας έχουν προμηθεύσει είναι σωτήρια. Όχι όμως και οι ωτασπίδες , που φιλτράρουν μεν τα ντεσιμπέλ της μουσικής, αλλά είναι αναποτελεσματικές όσον αφορά τις ισχυρές σεισμικές δονήσεις ενός βασανιστικού ροχαλητού που στέρησε τη δυνατότητα έστω 2 ωρών ύπνου, σ όσους είχαν διαλέξει την πίσω πτέρυγα του μουσείου.
Για το λόγο αυτό η παρούσα παράγραφος τιτλοφορείται «Άγρυπνοι στο Μουσείο» Η γλυκύτατη κατά τα άλλα κυρία, σηκώθηκε φρέσκια, τεντώθηκε και μαζί με μας που σέρναμε τα βήματά μας λίγο πριν τις 7 το πρωί, ήμασταν στην ξύλινη προβλήτα.
Οι πρώτες ηλιαχτίδες αντανακλώνται στη θάλασσα. Αρυτίδωτη «γλύφει» την παραλία του κέντρου της Θεσσαλονίκης, που νωχελικά αρχίζει να μπαίνει στους πρωινούς ρυθμούς της.
Οι αθλοπαιδιές αρχίζουν.
Το fitness center Warehouse7 προτείνει pilates , serfset αλλά και yoga.
Και φυσικά τι καλύτερο από έναν χαιρετισμό στον ήλιο την ώρα που ανατέλλει!
Το σώμα μου με ευγνωμονεί για αυτή την επιλογή.
Ο Λευκός Πύργος διακρίνεται στο βάθος και οι σκέψεις σιγά σιγά γαληνεύουν μέσα από ρυθμικές αναπνοές και συγκέντρωση, αν και πολλοί εγκατέλειψαν την προσπάθεια , γιατί τους νίκησε η κόπωση της αϋπνίας.
Αυτό που όλοι ανεξαιρέτως τιμήσαμε δεόντως ήταν το «Μεσογειακό Πρωινό με θέα το Θερμαϊκό» στον αίθριο χώρο του Kitchen – bar .
Ζεστός καφές και ένας μπουφές έκπληξη, με θέα το απέραντο γαλάζιο, τις κορυφογραμμές του Ολύμπου και τα πλοία που υπομονετικά αναμένουν την είσοδό τους στο λιμάνι, με βοηθούν να χαλαρώσω και να σκεφτώ, πως για μια ακόμη φορά έζησα ένα ανθρώπινο θαύμα.
Είναι κάτι παραπάνω από ευχάριστο, να βλέπεις την άρτια συντονισμένη ομαδική προσπάθεια ανθρώπων, που αποδεικνύουν πως όταν οι κατάλληλοι άνθρωποι βρίσκονται στην κατάλληλη θέση,
αγαπούν με πάθος αυτό που κάνουν και πέρα από τις γνώσεις που διαθέτουν, έχουν και την απαραίτητη στήριξη φορέων, μεγαλουργούν.
Η προσφορά των εθελοντών ήταν ανεκτίμητη και αξιοθαύμαστη.
Το επίπεδο της διοργάνωσης υψηλό και συγχαρητήρια σε όλους όσους από το Τμήμα Διοργάνωσης εκδηλώσεων & Φεστιβάλ του Δήμου Θεσσαλονίκης (υπεύθυνη Σοφία Συμεωνίδου), άμεσα ή έμμεσα συνεισέφεραν στην υλοποίηση αυτού του event.
Στο Μουσείο Φωτογραφίας στις 9.30 ξεκινά το «Εργαστήριο κυανοτυπίας» υπό την επιμέλεια του Στέφανου Τσακίρη.
Στις 10.30 «Handpeak… Βιώνοντας τη Δημιουργία!» γίνεται για 15 συμμετέχοντες μία δίωρη περιήγηση του Handpeak σε δημιουργούς, καλλιτέχνες και χειροτέχνες στην περιοχή των Λαδάδικων και του Φραγκομαχαλά. Μετά από 27 ώρες αϋπνίας είναι αδύνατον, αν και το θέλω, να ακολουθήσω. Η θερμοκρασία αρχίζει να ανεβαίνει κι ο ήλιος είναι αδυσώπητος .
Το καλοκαίρι στη Θεσσαλονίκη πήρε σήμερα άλλη διάσταση. Η Τέχνη με κάθε μορφή της έκφρασής της, ένωσε με ένα μαγικό τρόπο 100 διαφορετικούς ανθρώπους και υπολογίζω μέσα σ αυτούς και όσους μας συνόδεψαν σ αυτό το ταξίδι των αισθήσεων.
Ήταν μια πανηγυρική έναρξη της καλοκαιρινής σαιζόν, που περνώντας από τα μονοπάτια της αφύπνισης και της δημιουργίας, έκλεισε αισιόδοξα το μάτι στην ελληνική ψυχή και γέμισε τη Θεσσαλονίκη φως!
Η ζωή θέλει Τέχνη κι αυτή μπορείς να την συναντήσεις σε κάθε πτυχή της. Τη διαφορά την κάνουν οι άνθρωποι!
Κείμενο – φωτογραφίες : Μαρία Μαυρίδου