Οι δαντελένιες κουρτίνες ανεμίζουν στο καλοκαιρινό αεράκι. Τα ψηλά ξύλινα παράθυρα και πόρτες αυτού του χώρου που χτίστηκε το 1926 αφήνουν το φώς να μπει και να χυθεί σε κάθε γωνιά. Ο Βιβάλντι διαδέχεται τον Μότσαρτ. Κελαιδίσματα συντονίζονται σε μια αυτοσχέδια συναυλία καθισμένα στα κλαδιά του δέντρου που αγκαλιάζει το μπαλκονάκι μπροστά μου.
Είναι λίγο μετά τις 11 το πρωί. Έχω γυρίσει από μια συνέντευξη για το θέμα της επόμενης εβδομάδας. Χρειάζομαι ηρεμία, δροσιά, έναν καλοφτιαγμένο καφέ και ένα brunch που θα αναπληρώσει το πρωινό που δυστυχώς δεν έφαγα και θα με κρατήσει μέχρι την ώρα που θα γυρίσω σπίτι. Το να συναντήσω λοιπόν το “La mia Lucca”, έναν χώρο που μόλις πριν δύο εβδομάδες άνθισε στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, ήταν κάτι περισσότερο από τύχη.
Εδώ λοιπόν στη γωνία Π.Π. Γερμανού και Παύλου Μελά το όνειρο μιας πληθωρικής γυναίκας, της Ελένης Ευαγγελίδη πρώην καθηγήτριας αγγλικών και ανέκαθεν παθιασμένης μαγείρισσας, πήρε σάρκα και οστά.
Φωτεινά χρώματα, αντικείμενα μιας άλλης εποχής, εναρμονισμένα με την αρχιτεκτονική και την ιστορία του κτηρίου και έργα τέχνης από την προσωπική συλλογή της ιδιοκτήτριας, θετική αύρα, χαλαρότητα και χαμογελαστά πρόσωπα. Μια πραγματική ανάσα στο πολύβουο κέντρο.
Ζητώντας κάτι να γευματίσω, εμφανίστηκε η Ελένη. Η ψυχή αυτής της όασης, η οποία με ένα αστραφτερό χαμόγελο, μου περιέγραψε τις πιθανές επιλογές του μενού για εκείνη την ώρα και ήταν σαν να βλέπω τον Κωνσταντίνου στη θρυλική σκηνή του προφιτερόλ.
Μιλούσε κι άκουγες το λάδι να τσιτσιρίζει στο τηγάνι, έβλεπες τα μανιτάρια να ψιλοκόβονται, την γκοργκοντζόλα να λιώνει δίπλα στη μοτσαρέλα, τα αυγά να ροδίζουν και μύριζες ήδη την ομελέτα που θα σου ετοίμαζε. Και θα την ετοίμαζε τραγουδώντας, όπως μου εκμυστηρεύτηκε αργότερα. Το κάνει πάντα όταν δημιουργεί στην κουζίνα της.
Ήρθε το πιάτο μου και η εικόνα ήταν χίλιες λέξεις . Οι μυρωδιές και η γεύση περισσότερες. Είναι η στιγμή που συνειδητοποιείς για μια ακόμη φορά, πως τα απλά πιάτα μπορούν να κερδίσουν τις εντυπώσεις. Γιατί η απόλυτη επιτυχία της συνταγής βασίζεται στα καλά υλικά και σκεύη, τη γνώση, αλλά και στην αγάπη γι αυτό που κάνεις. Εδώ θα πρόσθετα και την τελειομανία της Ελένης που δεν επιτρέπει στον εαυτό της, αλλά και στους συνεργάτες της να κάνουν εκπτώσεις στην τελειότητα.
« Από παιδί μαγειρεύω. Μεγάλωσα με μια γιαγιά κι έναν παππού που όλη μέρα μαγείρευαν μαζί. Ακόμη τους ακούω να απευθύνονται ο ένας στον άλλο λέγοντας : «Μιχάλη μου;» «Κατίνα μου;» Πρώτα εξάσκησα την όσφρησή μου. Ανακάλυπτα κάθε πιθανό συστατικό μιας συνταγής με τη μύτη. Μετά εκπαίδευσα τον ουρανίσκο. Κάτι, που πήρε άλλες διαστάσεις όταν μεγαλώνοντας άρχισα να ταξιδεύω και να γεύομαι φαγητά άλλων χωρών και μαγειρικών παραδόσεων. Ο ρόλος δε της μάνας στον οποίο μπήκα από τα 18 μου ήταν επίσης ένα μεγάλο σχολείο για μένα κι όχι απλά το καθήκον σίτισης των παιδιών μου. »
« Και πως αποφάσισες να κάνεις το “La mia Lucca”; »
« Ήθελα έναν χώρο όπου με τον δικό μου τρόπο θα τον γέμιζα με ταξίδια, γεύσεις, χρώματα κι αρώματα. Εδώ δεν είναι gourmet εστιατόριο. Είναι ένας χώρος που κάποιος μπορεί χαλαρά να πιει το ποτό του από τα χέρια του Ζήση και τον καφέ του από τον Πέτρο, που είναι από τους καλύτερους στο είδος τους στην πόλη και παράλληλα να φάει. Πιάτα απλά βασισμένα σε αυθεντικές ιταλικές συνταγές με μια δική μου πινελιά προσαρμόζοντάς τα στις απαιτήσεις του ελληνικού ουρανίσκου. Συνταγές που θα δοκίμαζε κάποιος φιλοξενούμενος σε σπίτι φίλων στην Ιταλία, ζώντας την καθημερινότητά τους»
«Γιατί η προτίμηση στην ιταλική κουζίνα;»
« Μέσα από τις ταξιδιωτικές και γευστικές μου περιηγήσεις διαπίστωσα πως η ιταλική κουζίνα είναι ίσως από τις λίγες που στο πέρασμα των αιώνων κράτησαν σταθερή τη διατροφική τους κουλτούρα η οποία βασίζεται σε απλά υλικά του τόπου τους. Για παράδειγμα η ελληνική παραδοσιακή κουζίνα στο μεγαλύτερο μέρος της έχει επηρεαστεί από τους κατακτητές που πέρασαν από κάθε περιοχή της κατά το ιστορικό της παρελθόν. Έτσι αποφάσισα να χρησιμοποιώ αυθεντικές ιταλικές πρώτες ύλες και επίσης να μην έχω ένα σταθερό μενού, αλλά να ετοιμάζω λίγα πιάτα ημέρας που θα προκύπτουν παραδείγματος χάριν από το αν ο χασάπης μου είχε ένα καλό κομμάτι κρέας ή ο ψαράς μου φρέσκο μυλοκόπι . Μαγειρεύω όπως αν φιλοξενούσα σπίτι μου μια παρέα φίλων. Τα ζυμαρικά είναι χειροποίητα από μένα κι οι σαλάτες πάντα φρέσκιες με λαχανικά εποχής.»
Συνάντησα ακόμη έναν άνθρωπο που έβαλε πλώρη να κατακτήσει το όνειρό του. Το “La mia Lucca” πήρε το δρόμο του και συστήνεται στο κοινό της Θεσσαλονίκης, βρίσκοντας σιγά- σιγά τον βηματισμό του.
Μια ευχάριστη νότα στην καθημερινότητα, δίπλα σχεδόν στην πολυσύχναστη Τσιμισκή.
Εγώ γράφω τις τελευταίες λέξεις αυτού του κειμένου, στο τραπεζάκι δίπλα στο μπαλκόνι που με μάγεψε και θα το βαφτίσω «δικό μου» αυτό το καλοκαίρι.
Ακούω ήχους τζαζ και σκέφτομαι για ακόμη μια φορά, πως η ομορφιά της ζωή βρίσκεται στα απλά πράγματα και στιγμές. Στα μικρά θαύματα της καθημερινότητας που μας κάνουν μεγάλους, δυνατούς κι ωραίους και είναι υπέροχο να τα μοιραζόμαστε!
Κείμενο – φωτογραφίες: Μαρία Μαυρίδου
