Βιβλίο

Αντώνης Ρουπακιώτης:”‘Επιασα χαρτί και μολύβι,βγήκαν τριάντα ποιήματα”

Μαχητικός και έγκριτος δικηγόρος, διατελέσας πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών, υπηρεσιακός Υπουργός Εργασίας και Κοινωνικής Πρόνοιας καθώς και Υπουργός Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, ο Αντώνης Ρουπακιώτης που διακρινόταν πάντα για την οξυμένη ευαισθησία και την αμβλυμμένη ευγένειά του, εξέπληξε όσους είχαν απολέσει από την μνήμη τους ότι υπήρξε σε όλη του τη ζωή ένας βαθιά σκεπτόμενος διανοούμενος που δίπλα στις δικογραφίες είχε πάντα μια ποιητική συλλογή ή ένα βιβλίο τέχνης.

Ήρεμος, γαλήνιος και χαμηλόφωνος στην προσωπική του ζωή, ο θηριώδης υπερασπιστής των αδυνάτων , εξέδωσε μόλις την πρώτη του ποιητική συλλογή που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Θεμέλιο» με τον αυτοαναιρούμενο και αυτοσαρκαστικό τίτλο «Εγώ δεν είμαι ποιητής».

Με αφορμή αυτήν την έκδοση, που μοιάζει απολογισμός, αποτύπωμα και ίχνος ζωής αλλά κυρίως ένα υπαινικτικό σχόλιο με υπογραφή, ο γνωστός δικηγόρος μιλά στη «Νέα Σελίδα» για την ποίηση και τη δικαιοσύνη, την πολιτική και την αριστερά. Δεν διστάζει να ομολογήσει πως «ένας αριθμός δικαστών δεν θα έπρεπε να είναι καν στο δικαστικό σώμα», ενώ την ίδια ώρα επισημαίνει ότι «ο πολιτικός λόγος σε μεγάλο βαθμό έχει αντικατασταθεί από έναν διχαστικό λόγο». Πιστός σε μια αριστερά « που φιλοδοξεί να πράττει ως ανανεωτική και πατάει τα πόδια της στη γη», ο Ρουπακιώτης διαβλέπει πως «παρά την σκληρότητα  των συνθηκών στην Ελλάδα και στην Ευρώπη, φαίνεται να δημιουργείται ένα νέο πολιτικό πεδίο βιώσιμο και να επέρχονται αποτελέσματα με αργό ρυθμό εις όφελος της κοινωνίας και ιδίως των πιο αδύνατων στρωμάτων».

Σαν ένα μπουκάλι με μήνυμα που έριξε στη θάλασσα τον περασμένο Αύγουστο από την Άνδρο όπου βρισκόταν γράφοντας τα πρώτα από τα ποιήματα της συλλογής,  να βρήκε μόλις τους πρώτους αποδέκτες αναγνώστες του.

«Με εξέπληξε κι εμένα το γεγονός ότι πρώτη φορά στη ζωή μου και μέσα σε 8-9 μέρες το καλοκαίρι στην Άνδρο έπιασα χαρτί και μολύβι και βγήκανε περίπου τριάντα ποιήματα. Δεν ήρθα να μιλήσω για κάποια σχολή ποίησης , αλλά να γράψω με τον τρόπο μου αυτά που γράφτηκαν. Και αυτά δεν καθοδηγούν, δεν καναλαρχούν. Δεν είμαι αγκιτάτορας. Ένας μαστοράκος είμαι που έχτισα λέξη με λέξη αυτό που θέλησα να πω. Αυτό σημαίνει και το «Εγώ δεν είμαι ποιητής».

Ο Αντώνης Ρουπακιώτης  συμβιώνει από μικρός με τις λέξεις, με αυτές υπερασπίζεται και υποστηρίζει, αυτές αγαπά και κανακεύει. Και τώρα στα ογδόντα του χρόνια μοιάζει οι λέξεις να μαλάκωσαν, να έγιναν πιο στοργικές και να σχολιάζουν με τον ίδιο ευγενή και διακριτικό τρόπο της ζωής του, που μοιάζει να συναντά πολλές φορές τη συστολή.

«Είναι ένα σχόλιο. Έρχομαι να σχολιάσω ακριβώς αυτά που έζησα. Εκτιμώ αυτούς που γράφουν με άλλο ύφος και άλλη αισθητική. Εγώ με αυτές τις λέξεις παλεύω και μένω πάντα ανικανοποίητος»

Στο πρώτο του ποίημα με τίτλο «Εγώ δεν είμαι ποιητής» σημειώνει: Ποιητής δεν είμαι και το ξέρω / Ιδέες γυρεύω, στοχασμούς/ Κι ό, τι βρεθεί μπροστά μου/ Σαν το μελίσσι το κρατώ/ Λέξεις που ρίχνω στο χαρτί/ Και τυραννιέμαι να τις κουμαντάρω/ Εγώ δεν είμαι ποιητής/ Μια τρέλα είναι αυτή γεροντική/ και την πληρώνω/ Γι΄ αυτό και μένω δέσμιος στις λέξεις εσαεί».

Με το ποίημα «Εγώ είμαι αφηγητής» κλείνει τη συλλογή: «Εγώ σας το ΄πα απ΄την αρχή/ Ότι δεν είμαι ποιητής/Ίσως μόνο αφηγητής/ Αυτόπτης μάρτυς μιας γενιάς/ ή μιας μεγάλης συντροφιάς/ Μιας συντροφιάς που δεν ξεχνά/ Με ό, τι αυτό σημαίνει»

«Ο τρόπος είναι ήπιος όχι γιατί θέλω να τα έχω καλά με όλους. Θέλω να έχω πολλούς φίλους και δικούς αλλά θέλω να έχω και το κουράγιο να διατηρώ αντιπάλους. Θέλησα να σχολιάσω  χωρίς να είμαι αξιολογητής της δημοκρατίας το πώς λειτουργούν σήμερα οι θεσμοί , το πώς ο άνθρωπος διαμορφώνει την προσωπικότητά του, με μια ευθύτητα, ειλικρίνεια, διαλλακτικότητα,  που δεν συνδέεται με την υποχώρηση στην υπεράσπιση ιδεών και αρχών».

Περί δικαιοσύνης

Από το στόχαστρό του δεν απουσιάζει η δικαιοσύνη, ο χώρος που γνωρίζει καλά περισσότερα από πενήντα χρόνια. Στο ποίημα «Τυφλή δεν είσαι» σημειώνει: Λένε πως είσαι τάχα μου τυφλή/Αλλά δεν είσαι/Εγώ το ξέρω../Για αυτό ένα από σένα περιμένω/Να με κοιτάς όταν μιλάς στα μάτια/Αν το μπορείς/Αυτό και μόνο μου αρκεί»

«Η δικαστική είναι εξουσία που ορίζει το σύνταγμα. Αυτό διασφαλίζει την ανεξαρτησία των Ελλήνων δικαστών όσο κανένα άλλο σύνταγμα της Ευρώπης. Άρα εναπόκειται σε εκείνους να αποδείξουν ότι στην κρίση και την κοινωνική τους συμπεριφορά είναι ανεξάρτητοι. Έχουμε πολύ καλούς δικαστές αλλά έχουμε κι έναν μεσαίο χώρο όπως συμβαίνει σε όλα τα επαγγέλματα , που πότε δύνανται πότε όχι, πότε είναι αξιόπιστοι στο έργο τους και πότε όχι. Ένας αριθμός δικαστών, μικρός αλλά όχι ευκαταφρόνητος, δεν θα έπρεπε να είναι καν στο δικαστικό σώμα».

Περί πολιτικής

«Ο πολιτικός λόγος έχει απολέσει στο μεγαλύτερο βαθμό την εμβέλειά του και σε μεγάλο βαθμό έχει αντικατασταθεί με έναν διχαστικό λόγο», σχολιάζει ο Αντώνης Ρουπακιώτης μιλώντας για την « τεράστιας έκτασης και μεγάλου βάθους οικονομική, θεσμική πολιτική, κοινωνική, προσωπική, δικαιωματική κρίση. Κρίση υπάρχει παντού, στη δικαιοσύνη, την πολιτική, τη Βουλή, το συνδικαλισμό, στις ανθρώπινες σχέσεις και τις ατομικές συμπεριφορές».

Περί Αριστεράς

Η γενιά του και οι αγώνες της δεν θα μπορούσαν να απουσιάζουν από αυτήν την συλλογή: «…όλο πιο λίγοι μένουμε απ τους παλιούς της εποχής του φόβου. Από εκείνους που τρέχαμε, φωνάζαμε, θυμώναμε, ελπίζαμε».

«Αναφέρομαι και παρακολουθώ μια  αριστερά που φιλοδοξεί να πράττει ως ανανεωτική. Εννοώ αυτήν την αριστερά που πατάει τα πόδια της στη γη και με ευθύτητα θέλω να διατυπώσω την άποψή μου ότι χαίρομαι που ο Πρωθυπουργός της χώρας από τον Σεπτέμβριο του 2015 περπατά στη γη της Ελλάδας και τη γη της Ευρώπης με ό, τι αυτό σημαίνει και παρά την σκληρότητα  των συνθηκών, φαίνεται να δημιουργείται ένα νέο πολιτικό πεδίο βιώσιμο και να επέρχονται αποτελέσματα με αργό ρυθμό εις όφελος της κοινωνίας και ιδίως των πιο αδύνατων στρωμάτων. Με σαφή διάκριση από άλλες αριστερές που αποκλίνουν σε μεγάλο βαθμό η μια από την άλλη. Αποκλίνω από όλες τις μορφές δογματικής αριστεράς , σκληρής αντιπαλότητας ή κατασπατάλησης συνθημάτων, ιδεών και αξιοποίησης μορφών αντιδημοκρατικών και  αντικοινωνικών που αντί να εδραιώνουν μια δημοκρατική αντίληψη την θέτουν σε αμφισβήτηση»

Μάνια Ζούση

ΝΕΑ ΣΕΛΙΔΑ 14/1/2018