«Έχω ένα ταπεραμέντο πιο δυνατό από μένα»! Σε αυτήν την φράση του Ζωρζ Φεντώ που θα μπορούσαν να την είχαν εμπνευστεί, γράψει και πει, εκτός κειμένου, οι ίδιοι οι ηθοποιοί στο «Έξυπνο Πουλί» , βασίζεται ολόκληρο το οικοδόμημα της σπαρταριστής θεατρικής παράστασης με την επίγευση μιας μελαγχολίας της νιότης, που ανεβαίνει για δεύτερη χρονιά στο θέατρο Tempus Verum – Εν Αθήναις, της οδού Ιάκχου στο Γκάζι. Και είναι εμφανές πως αυτός ο θίασος των αριστούχων έχει ένα ταπεραμέντο πιο δυνατό από τον εαυτό του: Στέλλα Βογιατζάκη, Χαρά – Μάτα Γιαννάτου, Κατερίνα Ζησούδη, Μάνος Βαβαδάκης, Γιώργος Κατσής και Πάνος Παπαδόπουλος δίνουν ρεσιτάλ ερμηνείας σε μια ανελέητη φάρσα για την συζυγική απιστία, τις φαντασιώσεις και τους ανικανοποίητους πόθους μιας αστικής τάξης του τέλους του 19ου αιώνα που έχει ξεφορτωθεί τα ιστορικά και κοινωνικά βαρίδια της εποχής και έχει έξυπνα και εύστοχα μεταφερθεί στο παρόν και το μέλλον!
Ο Μάνος Βαβαδάκης και ο Γιώργος Κατσής που διασκεύασαν το έργο και συνσκηνοθετούν την παράσταση, διαβάζουν με την ευφυΐα και την αναρχική ματιά της νιότης τους ένα καυστικό κείμενο σπουδαίων χαρακτήρων, χωρίς να διστάζουν με την ίδια χάρη να μιλήσουν για τις δικές τους ζωές και ιστορίες της γενιάς τους, καταφέρνοντας να μετατρέψουν το τότε στο τώρα και στο πάντα. Με μια γλώσσα που δανείζεται τίτλους και τσιτάτα ακόμα και από την διαφήμιση, την θεατρική ή την τηλεοπτική ιστορία της χώρας, αλλά και την λατρεμένη κινηματογραφική μυθολογία, θυμίζουν τον ίδιο τον Φεντώ που έγραφε μονολόγους και τους ερμήνευε ο ίδιος, τουλάχιστον στην αρχή της θεατρικής συγγραφικής του ζωής.
Και μέσα από αυτήν την βαθιά σπουδή των χαρακτήρων, σατιρίζουν καυστικά και κυρίως γελοιοποιούν έναν ολόκληρο κόσμο που έχει προλάβει να ξεφτιλίσει ο ίδιος τον μέτριο εαυτό του.
Χαρακτήρες αδέξιοι και πονηροί, λάγνοι και σπαραξικάρδιοι, ερωτύλοι και φανφαρόνοι, ασύλληπτοι ψεύτες και γκαφατζήδες, αναιδείς και κυνικοί, σοβαροφανείς και υστερικοί, δεν αφήνουν τίποτα ασχολίαστο και σαρώνουν την σκηνή με περισσή χάρη, επιχειρώντας και καταφέρνοντας να δημιουργήσουν ένα μοναδικό είδος, μια νέο- ελληνική μετα-επιθεώρηση που φέρει την ιστορία και την ταυτότητα του καθενός και όλων μαζί.
Χωρίς να παραλείπουν να σχολιάσουν από τους τρόπους της θεατρικής αγωγής, συμφοιτητές και απόφοιτοι του Εθνικού οι περισσότεροι, έως την πολιτική συγκυρία μιας Ευρώπης που διχάζεται ανάμεσα στην υπεροχή της Γερμανίας ως φλογερής ερωμένης και την γοητεία της ερωτικής Γαλλίας του νότου.
Από την παράσταση δεν απουσιάζουν ούτε τα σχολιαστικά υπονοούμενα για την τέχνη τους όταν ο πεσμένος στα τέσσερα ήρωας μοιάζει ..με «καλλιτέχνη», αλλά και αυτοαναφορικές δηλώσεις που καταδεικνύουν ωστόσο την επαγγελματική σκληρή πραγματικότητα : «δεν μπορώ να ξεφτιλίζομαι άλλο για ποσοστά»!
Το παλαιό ερωτικό βαλσάκι του τέλους που τραγουδά η Βέμπο και χορεύουν τα ζευγάρια με ένα χέρι κούκλας που προσπαθεί να αγκαλιάσει το αγαπημένο σώμα, αλλάζοντας κάθε φορά παρτενέρ, επιφυλάσσει ένα μελαγχολικό αποχαιρετισμό για την αγωνία της ύπαρξης και την πορείας της ζωής που περνά μέσα σε άδειες αγκαλιές..
Μάνια Ζούση
Φωτογραφία εξωφύλλου: Αντώνης Κουνέλλας
