Μια θαλασσινή ιστορία για μια μυθική «Νεράιδα», ιστορία που μυρίζει «σκουριά, αλάτι και βρεγμένο ξύλο», αφηγείται στο artplay.gr ο εικαστικός Στέλιος Παναγιωτόπουλος, με αφορμή την έκθεση γλυπτικής «Το Πλοίο Νεράιδα» που φιλοξενείται έως 17 Ιουλίου στο Παλαιό Δημαρχείο της Γλυφάδας.
«Στο μέσο της θάλασσας, μέσα σε μια τρικυμία, γνώρισα τον άνθρωπο που έπαιξε καθοριστικό ρόλο ώστε να βρεθούν στα χέρια μου τα ¨σπλάχνα¨ του ιστορικού πλοίου ΝΕΡΑΙΔΑ. Αναφέρω το συμβάν γιατί η θάλασσα με ένωσε με τα μεταλλικά αυτά εξαρτήματα.-άθελά της ,ίσως και ηθελημένα της. Τα είδα αφημένα ευλαβικά μέσα σε ένα container να περιμένουν υπομονετικά θα έλεγα την επόμενη φάση, μετά από την καθοριστική τους συμβολή στην συγκρότηση του ιστορικού πλοίου.. Μέσα στο container ήταν όλα εκεί..παξιμάδια, βίδες, έμβολα, εξατμίσεις που άλλοτε έδιναν ενέργεια στο κουφάρι ..ήταν εδώ ξαπλωμένα, να κείτονται δεν θα έλεγα νεκρά, αλλά μάλλον κοιμισμένα..μετά από κούραση..ταξιδιών και υποχρεώσεων απέναντι στο καθήκον τους να βγάλουν ασπροπρόσωπο το στοιχείο τους.. Ειλικρινά με την πρώτη ματιά ανατρίχιασα..ξεκλείδωσε ο υπεύθυνος φύλαξης και μπήκε το φως του ήλιου…μυρωδιά από σκουριά, από αλάτι, από βρεγμένο ξύλο μου τρύπησε τα ρουθούνια. Τα ακούμπησα όλα ένα ένα…τα διάλεξα όλα ..όλα έπρεπε να πάρουν τη θέση που τους άξιζε στη δεύτερη ζωή τους…όχι να γίνουν λιωμένο σίδερο.. να συμμετέχουν ενεργά στην αναδημιουργία τους…Η σκέψη που μου ήρθε με μιας ήταν πως έπρεπε να κάνω έργα-αναφορά στο πλοίο..και η αναφορά θα έπρεπε να γίνει με φορέα τα ίδια τα εξαρτήματα του πλοίου αυτού..δεν θα μπορούσε αλλιώς..εκείνα είχαν ταξιδέψει..εκείνα πόνεσαν και έκαναν θόρυβο μέσα στην ησυχία της αιώνιας θάλασσας…τιμή στους κωπηλάτες του κουφαριού λοιπόν..τιμή στον πλοίαρχο που τα επέλεξε να τον συντροφεύουν στα ταξίδια του… Δεν θα μπορούσε να λείπει ο πλοίαρχος από την αναφορά αυτή..είναι συνάμα ένας φόρος τιμής από τα σπλάχνα του πλοίου στον καπετάνιο του..τα σπλάχνα που δεν τον πρόδωσαν τότε ,θα συνεχίσουν να λένε πως είναι ακόμα παρόντα με διαφορετική μορφή πλέον..με την βοήθεια της τέχνης. Έτσι λοιπόν προέκυψαν αυτά τα έργα..φόρος τιμής σε μια ιδέα..σε μια προσπάθεια, σε κάποιον κόπο. Έτσι λοιπόν ,το ταξίδι τους συνεχίζεται..μέσα από μια άλλη μορφή ζωής..να είναι εδώ να μας υπενθυμίζουν, να μας κάνουν να νοσταλγήσουμε, να έρθει η λήθη, να πούμε ένα ευχαριστώ στη ΝΕΡΑΙΔΑ που χάρη σε αυτήν και τον καπετάνιο της πρωτοάνθισε ο ενδοτουρισμός στην Ελλάδα..»
Στέλιος Παναγιωτόπουλος
Γλύπτης
