“Η Θεά Πείνα είναι μια κατασκευασμένη εικόνα-performance, για να υπενθυμίζει στους θεατές τι μπορεί να στερήσει μια αβυσσαλέα διακυβέρνηση με κεντρικό άξονα τη ρητορική μίσους. Το σώμα μου, οι κινήσεις μου, η αφωνία και τα αντικείμενα που φορώ ή έχω γύρω μου, είναι όλα σύμβολα κεκτημένων ανθρωπίνων δικαιωμάτων, τα οποία ως σύγχρονος άνθρωπος στερούμαι. Μεταμορφώνομαι με λίγα λόγια σε μια καρικατούρα του εαυτού μου, η οποία ενσωματώνεται στο γκροτέσκο σύμπαν που έπλασε ο Percy Shelley πριν από περίπου 200 χρόνια”, γράφει στο artplay.gr ο ηθοποιός Γιώργος Τσεβάς με αφορμή την performance Θεά Πείνα που παρουσιάζει στην παράσταση βασισμένη στο έργο του Πέρσυ Σέλλεϋ «Βασιλιάς Ποδάγρας», η οποία ανεβαίνει στο Μικρό Θέατρο της Αρχαίας Επιδαύρου στις 5 Ιουλίου από το Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου.
Ο Γιώργος Τσεβάς:
Καταρχήν θα πρέπει να πω πώς η ιδέα για την πραγματοποίηση του ναού της Πείνας, ξεκίνησε πέρυσι στο εαρινό εξάμηνο στα πλαίσια του μαθήματος της Σκηνογραφίας ΙΙ με επιβλέπουσα καθηγήτρια την κα. Άση Δημητρολοπούλου, ενώ πήρε την τελική υποκριτική μορφή της στα πλαίσια του μαθήματος Υποκριτική ΙΙΙ με επιβλέποντα καθηγητή τον κ. Γιάννη Λεοντάρη. Φυσικά και τις 2 χρονιές υπήρχε άμεση επικοινωνία με όλους τους καθηγητές και φοιτητές που μετέχουν στην υλοποίηση αυτής της παράστασης.
Στο μάθημα λοιπόν της σκηνογραφίας σαν πρώτη άσκηση, έπρεπε να δημιουργήσουμε ένα οποιοδήποτε πλαστικό έργο με βάση τις εντυπώσεις που μας αφήνει το θεατρικό έργο με το οποίο δουλεύουμε. Ύστερα από κατευθύνσεις και σε συνεργασία με την διδάσκουσα, αυτή η δημιουργία θα έπρεπε να εξελιχθεί.
Μετά από μελέτη του έργου αλλά και τις κοινωνικοπολιτικές συνθήκες που διαδραματίζονται στη χώρα μας και όχι μόνο, αποφάσισα να ασχοληθώ με τον ναό της Πείνας. Πιο συγκεκριμένα δημιούργησα την ίδια τη Θεά Πείνα. Επηρεασμένος από εικόνες της Παναγίας, ινδουιστικών Θεοτήτων και κεντρικό άξονα ένα σχέδιο του El Lissitzky σε συνδυασμό με πρακτικές της τηλεόρασης και της μόδας έφτιαξα μια μεταμοντέρνα εκδοχή της. Έτσι η Θεά έχει αντικατασταθεί από ένα mannequin-ηθοποιό, το φωτοστέφανο από έναν μαύρο κύκλο, ενώ ο ναός της από μια φωτογράφηση σε εξωτερικό χώρο. Τον λαιμό της κοσμεί ένα κομμένο δάχτυλο και φέρει ένα καρότσι με ψωμί για να ταΐσει τα γουρούνια-πιστούς της.
Στη παράσταση του Ποδάγρα είμαι μέλος του θιάσου αλλά και μέρος του σκηνικού. Είμαι μια ζωντανή εικαστική εγκατάσταση. Μεταμορφώνομαι σε ένα άγαλμα καθ’ όλη τη διάρκεια που βρίσκομαι πάνω στη σκηνή με περιορισμένες κινήσεις οι οποίες εξυπηρετούν την πλοκή του έργου.
Το έργο Ποδάγρας ή Οιδίπους Τύραννος είναι μια πολιτική σάτιρα, μια σεξουαλική και κοινωνική επανάσταση. Μόνο όταν τα γουρούνα επαναστατήσουν βρίσκονται σε πλήρη κοινωνική και σεξουαλική απελευθέρωση. Η Θεά Πείνα είναι μια κατασκευασμένη εικόνα-performance, για να υπενθυμίζει στους θεατές τι μπορεί να στερήσει μια αβυσσαλέα διακυβέρνηση με κεντρικό άξονα τη ρητορική μίσους. Το σώμα μου, οι κινήσεις μου, η αφωνία και τα αντικείμενα που φορώ ή έχω γύρω μου, είναι όλα σύμβολα κεκτημένων ανθρωπίνων δικαιωμάτων, τα οποία ως σύγχρονος άνθρωπος στερούμαι. Μεταμορφώνομαι με λίγα λόγια σε μια καρικατούρα του εαυτού μου, η οποία ενσωματώνεται στο γκροτέσκο σύμπαν που έπλασε ο Percy Shelley πριν από περίπου 200 χρόνια.
Θέλω να ευχαριστήσω την Ζηνοβία Ευθυμιάδη, την Ειρήνη Κούτουλα και την Αντωνία Μαρκαντωνάτου διότι χωρίς αυτές η κατασκευή της εικόνας μου θα ήταν ημιτελής.
Γιώργος Τσεβάς
