Δρώμενο

Βόλτα στο Δουργούτι της “Μαγικής Πόλης”

Σε μια περιπλάνηση στο Δουργούτι, την προσφυγική παραγκούπολη που απλώνεται μεταξύ της Λεωφόρου Συγγρού, του εργοστασίου Φιξ και του ξενοδοχείου Ιντερκοντινένταλ, καλούνται να συμμετέχουν όσοι επιλέξουν την περιπέτεια ανασκαφής της μνήμης και της ιστορίας.

Ήταν το 1954, όταν ο Νίκος Κούνδουρος γύρισε σε αυτήν την γειτονιά την «Μαγική Πόλη», την πρώτη του ταινία που έμελλε να μείνει στην ιστορία του εγχώριου σινεμά. Απόψε, 26 Αυγούστου, η ξενάγηση στην ιστορία της προσφυγούπολης και του τόπου θα ολοκληρωθεί με την προβολή της ταινίας στον φυσικό της χώρο, στην Κεντρική Πλατεία της περιοχής, στη συμβολή των οδών Φανοσθένους και Σφιγγός, πίσω από το Intercontinental.

 

Η περιήγηση της γειτονιάς θα ξεκινήσει στις 19:00 από την οδό Ντυμόν (στάση Κασομούλη).

Έως και τον Ιούνιο του 2015, περισσότεροι από 40 συνεργαζόμενοι φορείς θα αναδείξουν την ιστορικότητα, τις μνήμες και τις μαρτυρίες τηςmagikipolis συνοικίας. Το πρόγραμμα θα περιλαμβάνει θέατρο, αποστολές εξερεύνησης, εργαστήρια προφορικής ιστορίας, φεστιβάλ και πολλές άλλες δράσεις.

Το Σαββατοκύριακο 27 και 28 Σεπτεμβρίου θα πραγματοποιηθεί ένα διευρυμένο πρόγραμμα που περιλαμβάνει εκθέσεις, μουσική, θέατρο, χορό, παραμύθια, περιβαλλοντικά παιχνίδια και περιηγήσεις.

Οι δράσεις οργανώνονται από την ομάδα παραστατικών τεχνών Όχι Παίζουμε / Urban Dig Project με τίτλο Dourgouti Island Hotel.

Στο Φεστιβάλ Δουργουτίου θα συμμετέχουν και οι collectif  la follie kilometre από τη Μασσαλία, καθώς το πρόγραμμα είναι παγκόσμιο και σε αυτό παίρνουν μέρος, εκτός της Γαλλίας, η Αυστραλία και η Αυστρία.

 

 

Για το Δουργούτι γράφει ο Χένρι Μίλλερ στον “Κολοσσό του Μαρουσιού”.

+ι+θ+δ+Ω“Σκοτώσαμε την ώρα μας τριγυρνώντας μέσα στη γειτονιά, απορώντας όχι τόσο για τη βρωμιά, όσο για τη συγκινητική προσπάθεια των ανθρώπων να στολίσουν τα άθλια καλύβια τους.

Μόλο που ήταν φτιαγμένα από σκουπιδαριό, έβρισκες εδώ πιότερη χάρη και χαρακτήρα παρά σε μια καινούρια πόλη.

Σου έφερνε στο νου βιβλία, εικόνες, όνειρα, θρύλους, σου θύμισε ονόματα σαν του Λιούς Κάρολ, Ιερώνυμου Μπος, Μπρέγκελ, Μαξ Ερνστ, Χανς Ράιχελ, Σαλβαντόρ Νταλί, Γκόγια, Τζιόττο, Πάουλ Κλεε, για να αναφέρω μερικούς μόνο.

Μέσα από τη φοβερή φτώχεια και τον πόνο έβγαινε μια φλόγα που ήταν ιερή, σου έδινε αμέσως ένα αίσθημα σεβασμού. Δε σου ερχόταν καθόλου να γελάσεις σαν έβρισκες μια μισογερμένη παράγκα να χη ένα λιακωτό φτιαγμένο από τενεκέδες.”