«Η Σφαγή των Παρισίων» λέγεται ότι δεν είναι αποτέλεσμα της γραφής του Μάρλοου, αλλά σπαράγματα από αναμνήσεις ηθοποιών που το έπαιξαν, κάτι που έχει μεγάλη βάση, καθώς όλα τα χαρακτηριστικά του έργου δεν έχουν σχέση με τα χαρακτηριστικά της εποχής και της δραματουργίας της», υποστηρίζει στο artplay.gr ο σκηνοθέτης της Ορχήστρας των Μικρών Πραγμάτων Χρήστος Θεοδωρίδης, με αφορμή την παράσταση που επανέρχεται 1-4 Ιουνίου στην Πειραιώς 260 μετά την περσινή επιτυχία της στο Φεστιβάλ Αθηνών.
Το έργο, που δεν έχει παρασταθεί ποτέ στην Ελλάδα και τελευταία φορά ανέβηκε το 2014 στην Αγγλία, είναι εξαιρετικά γρήγορο, έχει σύντομες σκηνές, καθόλου μονολόγους αλλά μόνον έναν φοβερά χαλαρό πεντάμετρο ιαμβικό και όταν το ερευνάς, συνειδητοποιείς ότι υπάρχουν πάρα πολύ μεγάλα κενά χρονικά. Αυτό εξηγείται καθώς είναι το μοναδικό έργο της εποχής που μιλάει για μια σύγχρονη υπόθεση. Το 1572 έγινε η Σφαγή των Ουγενότων στο Παρίσι και το 1593 παραστάθηκε, κάτι που η Ελισάβετ δεν επέτρεπε για να μην θιγεί το γόητρο της χώρας. Το έργο ασχολείται με την αντίπαλο Γαλλία και με τα «άσχημα» των καθολικών, για αυτό και κατηγορήθηκε ότι κάπως προπαγανδίζει τις θέσεις των προτεσταντών.
Μου άρεσε πολύ ότι ήταν εξαιρετικά διαφορετικό και ήξερα ότι αυτό το έργο έπρεπε να γίνει τώρα, καθώς φτιάχνει ένα σκηνικό όπου βλέπεις την χειρότερη έκφανση της ανθρώπινης φύσης, δεν υπάρχει ούτε ένα φως.
Μιλάει για τον γάμο της Μαργαρίτας Βαλουά, καθολικής πριγκίπισσας της Γαλλίας, με τον προτεστάντη Ερρίκο της Ναβάρας.
Ασχολείται με όλους τους θρησκευτικούς πολέμους που γίνονται στην Γαλλία αυτήν την εποχή, που κράτησαν 30-40 χρόνια και ο γάμος αυτός επισφράγιζε μια ειρήνη μεταξύ προτεσταντών και καθολικών, κάτι που κατέληξε στη σφαγή όλων των προτεσταντών του Παρισιού, 3.500-4.000 μέσα σε μια νύχτα, την Νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου.
Είναι σαν να θέλαμε σήμερα να γράψουμε ένα έργο για το μνημόνιο, με Παπακωνσταντίνου και Παπανδρέου. Δεν χρειάζεται να εξηγήσουμε τίποτα, γιατί όλοι ξέρουν. Το ίδιο συνέβη και τότε. Εμείς κάναμε ιστορική έρευνα που δεν μας απάντησε ωστόσο αρκετά πράγματα, αν και υποκινητές ήταν οι οίκοι των Βαλουά και Λωρραίνης.
Το έργο εκτυλίσσεται μέσα σε ένα απίστευτο πλαίσιο απίστευτης μισαλλοδοξίας καταδεικνύοντας πως οτιδήποτε διαφορετικό πρέπει να το διαλύουμε. Ουσιαστικά κατέληξε σε μια σφαγή αθώων ανθρώπων που ξεπερνάει η σύγχρονη πραγματικότητα. Είναι εξαιρετικά σημερινό.
Μου άρεσε ότι αρχίζει και τελειώνει χωρίς να έχεις την αίσθηση αρχής και τέλους. Έχει σαρκασμό, βιαιότητα και κυνισμό. Την ίδια ώρα έχει τεράστια κενά, δεν έχει χαρακτήρες, ο λόγος είναι φοβερά φτωχός. Δεν μοιάζει με άλλα έργα του Μάρλοου. Από την αρχή πρέπει να συνειδητοποιήσεις ότι δεν είναι αυτό που διαβάζεις, νοιώθεις από την αρχή μια συγγένεια, λες θα το κάνω».
Μάνια Ζούση
Φωτογραφίες: Μαριλένα Σταφυλίδου
