«Η Ελλάδα έχει πολλές πληγές που μας ακολουθούν. Ο χρόνος απαλύνει τις ψυχολογικές φορτίσεις, καθαρίζει το μυαλό και την ένταση που δημιουργούν τα γεγονότα, αλλά το παρελθόν υπάρχει πάντα και αλλοίμονο σε λαούς χωρίς ιστορία. Δεν ζω με το παρελθόν, μου αρέσει το παρόν και το μέλλον, αλλά μέσα από αυτό βλέπεις τα λάθη σου και αποκτάς μεγαλύτερη αυτογνωσία. Δυστυχώς η ζωή δεν έχει δοκιμαστικές πίστες για να προπονηθείς και να αποφύγεις τις κακοτοπιές. Και στα δυο μου μυθιστορήματα μέσα από τα λάθη των ηρώων μου βλέπω τα δικά μου».
Ο Νίκος Σκορίνης διαθέτει στέρεη πολιτική σκέψη αλλά καρδιά και λόγο ποιητή. Σπάνιος και εκρηκτικός συνδυασμός που κάνει τον ακροατή και τον αναγνώστη του να τον παρακολουθούν με αμείωτο ενδιαφέρον.
Το βιβλίο του «Ακύμαντοι» εντυπωσιάζει για τον τρόπο που το αίσθημα, η τρυφερότητα, το χειμαρρώδες πάθος, η ευαισθησία και η σκωπτική διάθεση, κάνουν από την αρχή έντονη την παρουσία τους στην περιγραφή του μικρού χωριού του Ταϋγέτου.
«Οι πρώτες σελίδες έχουν τα βιωματικά στοιχεία του χωριού μου, μικρού, απομονωμένου, με ανθρώπους ενός κατώτερου θεού, που μέσα στην φτώχια τους έστειλαν τα παιδιά τους μετανάστες στα ξένα. Η περίφημη δεκαετία του ΄50 που η Ελλάδα, χώρα διαλυμένη μετά τον Εμφύλιο, έδιωξε ό, τι είχε από τα δυνατά της χέρια. Η πρώτη μεγάλη φυγή των ανθρώπων για μια ανάσα. Ό, τι γίνεται σήμερα, που τα φωτεινά μυαλά τροφοδοτούν τις μηχανές της γερμανικής Ευρώπης», σχολιάζει.
Στο πώς έφτασε στο δεύτερο βιβλίο του με τον τίτλο «Ακύμαντοι», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Λιβάνη, ο Νίκος Σκορίνης είναι αποκαλυπτικός: «Μετά το Καστελόριζο και την περίφημη εκείνη μέρα που ο Παπανδρέου έβαλε την χώρα στην δίνη των μνημονίων, το θερμόμετρο του μυαλού και της ψυχής ξεθύμανε μέσα από τις σελίδες αυτού του βιβλίου. Οι «Ακύμαντοι» δηλώνουν όλους αυτούς που παρόλα όσα συμβαίνουν γύρω τους, ο χείμαρρος δεν τους παρασέρνει. Δεν πνίγονται».
Ο άξονας του μυθιστορήματος περιστρέφεται γύρω από την ιστορική, πολιτική και κοινωνική ιστορία του τόπου τα τελευταία εξήντα χρόνια.
Γραφή με έντονο συναίσθημα και οξυδέρκεια που καταδεικνύει πως ο Σκορίνης ξέρει να δημιουργεί αιμάτινους ήρωες.
«Το βιβλίο πονάει σε αρκετά σημεία. Είναι έντονο συναισθηματικά. Έχω στα χέρια μου γράμματα αναγνωστών και μηνύματα που με βαθιά συγκίνηση με ρωτούσαν: γιατί το έκανες αυτό;»
Εξηγεί πως προσπάθησε σε όλη τη διαδρομή του βιβλίου, μέσα από τους 12 με 13 πρωταγωνιστές και δευτεραγωνιστές, «να καταδείξει πως φτάσαμε στο 2008-2009, σε μια ανοχύρωτη χώρα με τον νεοπλουτισμό και τον εγωκεντρισμό να έχει συντρίψει τα πάντα. Προσπάθησα να συνθέσω την τοιχογραφία της εποχής μας κυρίως μετά το 2002 που ξεκίνησαν τα χειρότερα, με τους Ολυμπιακούς Αγώνες, την μεγάλη ιδέα του έθνους να στηρίζεται πάνω σε μια θολή οπτική, με τα οικονομικά σκάνδαλα της εποχής, την σύλληψη της 17 Νοέμβρη, τα σκυλάδικα, τον ατομισμό».
Ο Νίκος Σκορίνης είναι εμφανές πως έχει βαθιά και βιωματική σχέση με τον λόγο και την γραφή, τα αγαπά και τα φροντίζει σαν φίλους παλιούς, τα κανακεύει, παίζει μαζί τους, τα χειρίζεται με άνεση και ευελιξία, χωρίς να είναι επαγγελματίας και μύστης της δημιουργικής γραφής, των τρόπων, των τεχνικών και των κωδίκων. Συνθέτει χαρακτήρες με πάθη και συναισθήματα.
«Έχω δουλέψει πολύ στη ζωή μου, από πιτσιρικάκι, από την ώρα που πέθανε ο πατέρας μου κι ήμουν 7 χρόνων. Φτώχια καταραμένη. Όλα τα έχω δει, από τα άσχημα έως τα καλά της ζωής και πάλι από την αρχή. Ζωή είναι να πέφτεις εφτά και να σηκώνεσαι οκτώ, που τραγουδάει κι ο Περίδης», λέει ο Σκορίνης, που διατηρώντας για τριάντα επτά χρόνια δυο καταστήματα δίσκων, «ακούει μουσική ακόμα και την ώρα που κοιμάται» όπως λέει με χάρη.
Γερός γνώστης και μελετητής της οικονομικής πραγματικότητας, γενικός γραμματέας και αντιπρόεδρος της ΓΣΕΒΕΕ έως το 2013, έχει ζήσει και γνωρίσει την σύγχρονη πολιτική ιστορία μέσα από τα πρόσωπα των πρωταγωνιστών της, τους πρωθυπουργούς και τους βασικούς οικονομικούς υπουργούς. Τα τελευταία χρόνια μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ, της Πολιτικής Γραμματείας με κομβικό ρόλο συντονισμού μεταξύ κόμματος, κυβέρνησης και κοινοβουλευτικής ομάδας αλλά και του Εκτελεστικού Συμβουλίου, υπεύθυνος για θέματα ανάπτυξης, δεν θα μπορούσε ως συγγραφέας της εποχής του, να έγραφε μυθιστορήματα, χωρίς να παίρνει θέση.
Υπήρξε λάτρης της λογοτεχνίας και φανατικός αναγνώστης. «Ξεκίνησα να διαβάζω από νωρίς. Πρώτη Γυμνασίου, σκαρφαλωμένος πάνω στα δεντρόσπιτα που φτιάχναμε το καλοκαίρι στο χωριό. Λίγα βιβλία, κυρίως αριστερών. Από τότε έμαθα τον Ντοστογιέφσκι απέξω. Πέρασαν χρόνια, πέτυχα στην ιατρική που δεν παρακολούθησα ποτέ καθώς μπήκα σε αριστερίστικες ομάδες. Κάποια βράδια, μέσα στα αδιέξοδά μου, άρχισα να γράφω. Πάνω στα χαρτιά περιτυλίγματος των καθαριστηρίων, έγραφα γράμματα προς τον αδελφό μου, φοιτητή τότε ιατρικής στην Θεσσαλονίκη. Και εκείνος τα διάβαζε στην παρέα των συμφοιτητών του».
Ήταν το 2006 – 2007 όταν ένα Σάββατο βράδυ «έχοντας κάποιες εντάσεις στο μυαλό και την ψυχή», ο Νίκος Σκορίνης είπε να κάτσει να γράψει, χωρίς να έχει κάτι έτοιμο στο μυαλό. «Είμαι άναρχος, ξεκινώ αυθόρμητα, αλλά γρήγορα προκύπτει ένας ποταμός σκέψεων και λέξεων. Θα μπορούσα να γράφω ένα βιβλίο κάθε έξι μήνες», παραδέχεται.
«Έγραφα περισσότερο για τον εαυτό μου, δεν περίμενα ότι θα μπορούσα να γράψω ένα βιβλίο που θα ήταν δυνατόν να δεχθεί την κρίση των αναγνωστών. Η πολιτική και η συνδικαλιστική μου δράση ωστόσο με έμαθαν να εκτίθεμαι» και μας εκμυστηρεύεται πως βρίσκεται ήδη στα σκαριά του νέου του βιβλίου. Την ίδια ώρα δεν παύει να αισιοδοξεί και να ελπίζει: «Είναι σκληρός ο δρόμος, καθώς οι παγκόσμιοι παίκτες είναι οικονομικοί παράγοντες του κόσμου, κάτι που συνεπάγεται δεινά, ωστόσο κυοφορείται μια ανθρώπινη έκρηξη προς το καλύτερο, που μπορεί να μην φαίνεται αλλά η ακύμαντη θάλασσα θα γίνει κυματισμένη, δεν έχει άλλες πιθανότητες η ανθρωπότητα να επιβιώσει, πλην της αυτοσυντήρησής της».
Μάνια Ζούση
Πηγή: Νέα Σελίδα
