Το πρώτο που μου κίνησε το ενδιαφέρον ήταν η υπόθεση αυτού του έργου: «Σε ένα δυάρι διαμέρισμα κάπου στην Αθήνα μία γυναίκα επιστρέφει μόνη στο σπίτι μετά τη δουλειά. Κλείνει την πόρτα πίσω της, τακτοποιεί τα ψώνια, φοράει πιτζάμες, ξεβάφεται, ανοίγει το ραδιόφωνο, τρώει, πίνει κρασί, διαβάζει, πλένει τα δόντια της, πέφτει στο κρεβάτι, δεν μπορεί να κοιμηθεί. Μήπως βοηθήσουν ένα – δυο Lexotanil; Λίγο πιο πέρα, σε ένα άλλο διαμέρισμα, ένας άντρας και μια γυναίκα ζουν μια πολύ ιδιαίτερη και ανορθόδοξη ιστορία αγάπης και προσπαθούν να βρουν απάντηση στο ερώτημα: είναι ευτυχία ένα παιδί ή μήπως όχι;» διάβασα στο δελτίο τύπου.
Είναι δύο μονόπρακτα που έγραψε ο Γερμανός Franz Xavr Kroetz τη δεκαετία του 1970 με τίτλο «Τα αγαπημένα μας τραγούδια» και «Δουλεύοντας στο σπίτι», προσπαθώντας να αφουγκραστεί ανθρώπους που ζουν μικρές, καθημερινές, γνώριμες ιστορίες και τελικά πράττουν μεγάλα, μοιραία, ασυνήθιστα εγκλήματα. Δύο μονόπρακτα που γίνονται μια παράσταση στο θέατρο «Τόπος αλλού», στην οδό Κεφαλληνίας, στην Κυψέλη, με τον γενικό τίτλο «Ευτυχείτε» και υπότιτλο «Δύο εύθυμες ιστορίες για ανθρώπους που δεν ξέρουν να μιλούν». Μια παράσταση που κάνει πρεμιέρα την Παρασκευή 4 Μαΐου και τη σκηνοθεσία υπογράφει η Βίκυ Βολιώτη. Την πρώτη της σκηνοθεσία.
Το όνομα της σκηνοθέτιδας ήταν το δεύτερο σημείο που με «τσίγκλισε» όταν είδα αυτό το δελτίο τύπου. Και ήταν αυτή η πρώτη ερώτηση που ήθελα να κάνω στη Βίκυ Βολιώτη: γιατί αρκετοί ηθοποιοί επιχειρούν να σκηνοθετήσουν στη θεατρική τους διαδρομή; Η απάντησή της ήταν αφοπλιστική και η πιο ενδιαφέρουσα που έχω ακούσει για το ίδιο ερώτημα που έχω αρκετές φορές απευθύνει σε ηθοποιούς: «Τριγύρναγε στο μυαλό μου η σκηνοθεσία, γιατί είμαι από τους ηθοποιούς -πάντα θεωρώ τον εαυτό μου ηθοποιό- που μου αρέσει η διαδικασία του θεάτρου απ’ όλες τις πλευρές. Έχω υπάρξει βοηθός σκηνοθέτη, επειδή μ’ ενδιέφερε πολύ η διαδικασία του θεάτρου από την “κάτω πλευρά”. Δυστυχώς δεν έχω το ταλέντο να κάνω κοστούμια και σκηνικά. Είναι πάρα πολύ ενδιαφέρον να βλέπεις τη δουλειά από την απέναντι πλευρά και είναι πολύ εποικοδομητική για τον ηθοποιό. Βλέπεις πώς μπλοκάρεσαι ως ηθοποιός, ή πώς χειρίζεσαι κάποια πράγματα. Θα το συμβούλευα σε κάθε ηθοποιό να το κάνει. Είναι πολύτιμο. Επειδή, λοιπόν, αγαπώ το θέατρο απ’ όλες τις πλευρές, ήθελα να το ζήσω και από αλλού. Όταν διαβάζω ένα θεατρικό έργο που μου προτείνεται, το σκέφτομαι σαν σύνολο, σφαιρικά. Όχι μόνο από την πλευρά του ηθοποιού. Θέλω πολύ να εξερευνήσω αυτό το τοπίο και όχι από ναρκισσισμό».
Γιατί διάλεξε αυτά τα δύο κείμενα; «Είναι δύο κείμενα που τα γνωρίζω πάρα πολλά χρόνια και κάποια στιγμή σκέφτηκα ότι αν ποτέ θελήσω να ασχοληθώ με τη σκηνοθεσία, κάτι που τριγυρνάει πολλά χρόνια στο μυαλό μου, θα ήθελα να ξεκινήσω μ’ αυτά. Πρώτον γιατί σημαίνουν κάτι σήμερα αυτά τα έργα, δεύτερον γιατί έχουν μιαν πολύ ιδιαίτερη φόρμα, που θα με ενδιέφερε πολύ να την ψάξω. Είναι κείμενα γραμμένα τη δεκαετία του ’70, κι ο συγγραφέας τους είναι ένας πολύ έντονα πολιτικοποιημένος πολίτης, τον οποίο απασχολεί πολύ το πώς η κοινωνία επηρεάζει τις ζωές μας. Πώς δηλαδή ένα κοινωνικό πλέγμα και πολλές φορές ένα ταξικό πλαίσιο επηρεάζει τις ζωές των ανθρώπων. Σ’ αυτά τα κείμενα, οι άνθρωποι λίγο λίγο χάνουν την επαφή τους με το λόγο, βυθίζονται στη σιωπή, επικοινωνούν για τα πολύ βασικά και σ’ αυτό ευθύνεται τελείως το κοινωνικό πλαίσιο. Και πιστεύω ότι είναι πολύ έντονο σήμερα».
ΟFranz Xavr Kroetz δεν είναι ένας συγγραφέας άγνωστος στην Ελλάδα. Το έργο του «Στάλερχοφ» παρουσιάστηκε πριν λίγα χρόνια στο Θέατρο του Νέου Κόσμου σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου, ενώ ένα από τα μονόπρακτα που αυτή τη φορά παρουσιάζονται στο «Τόπος Αλλού» είχε ανεβεί σε σκηνοθεσία Ζωής Χατζηαντωνίου με τη Δέσποινα Κούρτη. «Δεν είναι ένας συγγραφέας που παίζεται πολύ συχνά, νομίζω ότι πριν λίγα χρόνια δεν ήταν και η ώρα του, αλλά τώρα έχουν αλλάξει πολύ οι ζωές μας. Τα έργα δεν είναι για όλες τις εποχές, και οι εποχές έρχονται και παρέρχονται για τα καλά έργα», λέει η Βίκυ Βολιώτη.
Ήταν μια σύντομη αλλά μεστή τηλεφωνική συνομιλία με την γνωστή ηθοποιό, που μου γνώρισε έναν άνθρωπο συγκροτημένο, προσγειωμένο, με ευαισθησίες, με ενδιαφέροντα, με νοιάξιμο για πολλά, με ερωτήματα και αναζητήσεις για ακόμα περισσότερα. «Είμαι ένας άνθρωπος με περιέργεια και μ’ αρέσει να γνωρίζω πράγματα, τρόπους και δρόμους, είμαι πολύ εύκολη στο να οδηγούμαι να πιστεύω στο σκηνοθέτη και ν’ ακολουθώ τη γραμμή που μου δείχνει κάθε σκηνοθέτης. Όχι επειδή είμαι καλή μαθήτρια, αλλά επειδή μου αρέσει να δοκιμάζω καινούργια πράγματα. Όπως μου αρέσει να δοκιμάζω καινούργια φαγητά ή να πηγαίνω σε καινούργιες χώρες. Μου αρέσει λοιπόν να δοκιμάζω τους τρόπους που μου λέει κάθε σκηνοθέτης και να τους πραγματώσω όσο καλύτερα μπορώ, ακόμα κι όταν έχω διαφωνίες», λέει σκιαγραφώντας το πώς λειτουργεί ως ηθοποιός.
ΟΛΓΑ ΣΕΛΛΑ
Ταυτότητα
Μετάφραση: Έφη Ρευματά
Σκηνοθεσία: Βίκυ Βολιώτη
Επιμέλεια κίνησης: Μαρίζα Τσίγκα
Βοηθός σκηνοθέτη: Έφη Ρευματά
Σκηνικά: Χρήστος Χαρίσης
Κοστούμια: Μίκα Πανάγου
Φωτισμοί: Γιάννης Ροζέας – Βίκυ Βολιώτη
Επιμέλεια ήχων και μοντάζ μουσικής: Ξενάκης
Παραγωγή: Νίκος Καμτσής
Παίζουν: Γυναίκα: Άντρια Ράπτη
Άντρας: Γιάννης Στόλλας
Φωνή ραδιοφωνικού παραγωγού: Αλέξης Κωστάλας
