Θέατρο Οι δημιουργοί γράφουν

Βίκυ Αδάμου: “Η εποχή της γυναίκας είναι μια επεκτατική πολιτική σε βάθος”

«Είμαι άνθρωπος αφόρητα εσωστρεφής και το θέατρο ήταν ο τρόπος μου να εκφράσω μικρές εξομολογήσεις. Δουλεύω πάντα προσωπικά. Δίνω τίτλους και δραματοποιώ στιγμές και γεγονότα της ζωής μου. Κάθε τι που με επηρεάζει πρέπει να μπει στη σκηνή. Αν δεν σχετιστώ δεν μπορώ να δημιουργήσω”, ομολογεί στο artplay.gr η Βίκυ Αδάμου με αφορμή την παράσταση “Ανδρόγυνο” που ανεβαίνει σε δική της σκηνοθεσία στο Vault κάθε Παρασκευή βράδυ.

“Τα τελευταία χρόνια με απασχολεί το θέμα του ζευγαριού, που στη δική μου περίπτωση περιορίζεται στο Ανδρόγυνο που είναι και ο τίτλος της τελευταίας μου παράστασης. Προσπαθώ να καταλάβω τι μας φέρνει κοντά και τι μας χωρίζει. Πώς ερωτευόμαστε; Πώς επιλέγουμε; Πώς αντέχουμε και γιατί να αντέχουμε; Γιατί επιλέγουμε οικειοθελώς να χάσουμε την ελευθερία μας για την ψευδή ασφάλεια του γάμου. Γιατί δύο και όχι τρεις; Ή τέσσερις; Μια ομάδα; Ένα χωριό, παντρεμένων μεταξύ τους. Μήπως δεν ωριμάζουμε συναισθηματικά από την πρώτη παιδική ηλικία που οι σχέσεις λειτουργούν μόνο σε δυαδικό επίπεδο;

Η σχέση των γονιών μου, που πάλεψε στην αρένα του «για πάντα μαζί», έχει γράψει ανεξίτηλα μέσα μου. Προσωπικά, μπήκα πολλές φορές στην προσπάθεια να κρατήσω ζωντανές, σχέσεις που δεν λειτουργούσαν, στο βωμό του «φορέβερ».

Στα 44 εντελώς αναπάντεχα έμαθα πως οι σχέσεις τελειώνουν. Δε χαλάνε. Απλώς τελειώνουν.

Η διαδικασία της δημιουργίας αυτής της παράστασης μας ξάφνιασε. Προέκυψε σαν φάρσα πρώτα από εμάς για εμάς και ύστερα από εμάς για τους θεατές. Αρχικά ήθελα να δουλέψω ένα stand up με τη Χριστίνα Σαμπανίκου. Ουσιαστικά να φτιάξω έναν κορμό από κουρασμένες λέξεις, αναδεικνύοντας το χάρισμα της στον αυτοσχεδιασμό και την ατάκα. Πλάι θα έστηνα ένα ζευγάρι που θα συνόδευε με παντομίμα συμπληρώνοντας με δράσεις. Κατέληξα φτιάχνοντας ένα θέαμα με μικτή τεχνική που μιλάει σε πολλές θεατρικές γλώσσες και δεν κατατάσσεται πουθενά ως είδος.

Ξεκινήσαμε να γελάμε με τα στερεότυπα και βρεθήκαμε μπροστά στο τεράστιο θέμα της έμφυλης βίας. Όταν το κατάλαβα πίστεψα πως είχα την επιλογή να γυρίσω πίσω, να δώσω ένα χάπι εντ και να σώσω όλες τις σχέσεις που κινδυνεύουν από το βάθρο της σκηνής, ακόμα και εμένα την ίδια από τον πόνο αυτής της συνειδητοποίησης, αλλά το τέλος ήρθε σαν αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Όλη η βία που έχεις υποστεί, σε όλες της τις μορφές, απλά και μόνο γιατί γεννήθηκες κορίτσι, έχει πια την ευκαιρία να εκφραστεί και να εκφράσει τις γυναίκες που περιορίζονται στον στενό κοινωνικό ρόλο που τους έχει δοθεί.

Έρχεται η εποχή της γυναίκας. Και για μένα αυτό σημαίνει μια επεκτατική πολιτική αλλά προς τα μέσα. Σε βάθος.

Βίκυ Αδάμου

Συντελεστές

Πρωτότυπη ιδέα – Σκηνοθεσία: Βίκυ Αδάμου

Κείμενο: Χριστίνα Σαμπανίκου

Κίνηση: Ιωάννα Καμπυλαυκά

Σκηνικά-Κοστούμια-Φωτισμός: Lazy Boy*

Μουσική επιμέλεια: Άλκης Μπούφης

Φωτογραφίες: Φώτης Πλέγας Γ.

Γραφιστικός σχεδιασμός: Σοφία Αποστολοπούλου

Ερμηνεύουν:

Επιστημονική κοινότητα: Χριστίνα Σαμπανίκου

Θηλυκό:  Βίκυ Αδάμου

Αρσενικό: Johnny O.

Και σε διπλή διανομή οι: Αλίκη Αβδελοπούλου και Ελισσαίος Βλάχος

 

Μια παραγωγή της Life After Death Theatre Company