“Τζένη Μαρξ: η δύναμη και η ικανότητα μιας γυναίκας”

«Όταν διάβασα τις επιστολές του ζεύγους Τζένη και Μαρξ εντυπωσιάστηκα από το γεγονός πως ένα ζευγάρι μένοντας χώρια τόσο μεγάλο διάστημα, μπορεί να διατηρεί τη φλόγα του έρωτά του διαρκώς αναμμένη”, σημειώνει η Ρουμπίνη Μοσχοχωρίτη με αφορμή τη σκηνοθεσία της στο έργο “Τζένη και Μάρξ” της Σοφίας Αδαμίδου, που ανεβαίνει κάθε Σάββατο και Κυριακή στο Olvio με την Μαρία Κανελλοπούλου στον κεντρικό ρόλο.

“Βέβαια όταν μιλάμε για τον Μαρξ και τη Τζένη, μία από τις πρώτες φεμινίστριες και από τις πρώτες γυναίκες που έμπαιναν στα καφέ, ακολουθούσαν τον άντρα τους παντού και αντέγραφαν τα άρθρα του, κάνοντάς το επάγγελμα, καταλαβαίνει κανείς ότι μιλάμε με άλλους όρους.

Ο Μαρξ, ο Ένγκελς και η Τζένη- γραμματέας, συνέθεσαν το ‘Κομμουνιστικό Μανιφέστο’ και το ‘Κεφάλαιο’. Κυοφόρησαν μαζί δηλαδή, ως ομάδα, δυο σπουδαία έργα και γέννησαν τη Μαρξιστική ιδεολογία. Η Τζένη όμως παράλληλα γέννησε και εφτά παιδιά, χάνοντας τα τέσσερα, υπήρξε σπουδαία φίλη, στοργική μητέρα, καλή κόρη, ακάματη ακροατής και αιώνια σύζυγος. Έζησε απίστευτες δυσκολίες, κυρίως οικονομικές και προσωπικές, δίπλα στο Μαρξ, χωρίς να τον εγκαταλείψει ποτέ, ούτε αυτόν, ούτε την ιδεολογία που τόσο πίστευε.

Αυτήν τη γυναίκα λοιπόν αξίζει να την θαυμάζει κανείς και να τη χρησιμοποιεί ως πρότυπο. Αυτής της γυναίκας επιλέξαμε να σκιαγραφήσουμε το σκηνικό της πορτρέτο, αναδεικνύοντας πρωτίστως τη γυναικεία δύναμη και ικανότητα, μιας και οι γυναικείες θεατρικές προσωπικότητες , δεν είναι τόσες πολλές, ούτε τόσο πολύπτυχες. Όντας γυναίκα νιώθω την ανάγκη να προβάλλω το γυναικείο φύλο, σε μια χώρα που ακόμα αγκομαχά στο θέμα της ισότητας.

Επιπλέον η σκηνική γραφή του συγκεκριμένου μονολόγου, μου έδωσε τη δυνατότητα να πειραματιστώ σε κάτι -που μου αρέσει πολύ- στην εναλλαγή δηλαδή του μέσα και του έξω, της αφήγησης και της βίωσης της ιστορίας, του λόγου που γίνεται συναισθηματικός όταν θυμάται, αφηγηματικός όταν διηγείται και όλα αυτά να μπλέκονται τις στιγμές των μεγάλων δραματικών γεγονότων, τις στιγμές που η μνήμη καταθέτει τις εκδοχές της στα πράγματα ή τις στιγμές που οι επιστολές έρχονται σε πρώτο πλάνο. Αυτά τα στοιχεία όμως μπορεί φυσικά να τα συμπεριλάβει η γυναικεία ψυχή και να γίνουν λόγος και θέατρο».

Ρουμπίνη Μοσχοχωρίτη