Θέατρο

«Τρομακτικό είναι αυτό που σε εμποδίζει να ζεις με αυτονομία και ελευθερία”

«Στο σπίτι είχαμε πολύ αγάπη στο θέατρο, στις ιστορίες, στα βιβλία, δεν είχαμε τηλεόραση, αλλά είχαμε τεράστια βιβλιοθήκη», ομολογεί στο artplay.gr η νεαρή ηθοποιός Χριστίνα Αντωναράκη που πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Φράνκενσταϊν – Ο Χαμένος Παράδεισος», της Λένας Κιτσοπούλου που παρουσιάζεται έως τις 5 Ιουνίου στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση.

Ήταν το 2018, όταν η Κιτσοπούλου βρισκόταν στην Γενεύη για τις ανάγκες της παράστασης «Cry» και  αναζητώντας μια ηθοποιό που να μιλάει ελληνικά και γαλλικά, συναντήθηκε με την Χριστίνα Αντωναράκη. «Ήταν μια παράσταση όπου στην αρχή είχα έναν μικρό ρόλο ο οποίος στη συνέχεια έγινε μεγαλύτερος και στο τέλος πρόσθεσα κι έναν δικό μου μονόλογο στα  γαλλικά. Περάσαμε τέλεια σε αυτήν την παράσταση. Έτσι συνεχίσαμε να έχουμε επαφή με τη Λένα και το καλοκαίρι μου πρότεινε να παίξω στον «Φρανκενστάιν», όπου ερμηνεύω την Ελίζαμπετ, την αρραβωνιαστικιά του ήρωα», εξηγεί στο artplay.gr η νεαρή ηθοποιός.

Μιλάει με ένθερμα λόγια για τη συνάντηση, τις πρόβες και την ίδια την παράσταση. «Η διαδικασία με τη Λένα είναι πολύ διαφορετική, από τις πιο ωραίες που θα μπορεί να έχει κάποιος στο θέατρο. Είναι πάρα πολύ αυθεντική, δεν έχει στεγανά, είναι πάρα πολύ γενναιόδωρη στο τι θα καταθέσει ο κάθε καλλιτέχνης στην πρόβα και είναι πολύ σημαντική η εμπιστοσύνη που δείχνει σε κάθε έναν χωριστά. Μια μεγάλη ελευθερία για μια νέα ηθοποιό», σχολιάζει.

Η Χριστίνα, γεννημένη και μεγαλωμένη στην Ελβετία, είχε διαβάσει στο σχολείο το βιβλίο της Μαίρης Σέλλευ που το έγραψε σε νεαρή ηλικία στη Γενεύη. «Πρόκειται για ένα βιβλίο που περιλαμβάνεται στη σχολική ύλη της χώρας και ο κόσμος το διαβάζει πολύ και ξέρει την ιστορία», ομολογεί.

«Το τι είναι τρομακτικό, η Λένα το μετέφρασε ακριβώς στο σήμερα», προσθέτει και συνεχίζει: «Τρομακτικό είναι αυτό που σε εμποδίζει να ζεις τη ζωή σου με αυτονομία και ελευθερία. Οι άνθρωποι που σε εμποδίζουν να έχεις αυτονομία και ελευθερία στη ζωή σου, κάτι που έχω ζήσει με διάφορους τρόπους, δεν υπάρχει κάτι χειρότερο», υπογραμμίζει.

“Το θέατρο είναι μια τέχνη ζωντανή”

Το τέταρτο παιδί μιας οικογένειας Ελλήνων επιστημόνων,  γεννημένη και μεγαλωμένη στην Ελβετία, η Χριστίνα αγάπησε την τέχνη από μικρή.  «Νομίζω ότι ο ρόλος μου ήταν να κάνω κάτι αντίθετο από την υπόλοιπη οικογένεια, τον γενετιστή πατέρα, τα αδέρφια μου και τη δασκάλα μητέρα. Ρόλο που πήρα πολύ προσωπικά από τότε που ήμουν ακόμη παιδάκι, καθώς έκανα πάντα όλα τα αντίθετα, ταρακουνώντας κατά κάποιο τρόπο τους γονείς μου, με πολλούς τρόπους, και το θέατρο ήταν ένα από αυτά, αφού ήταν κάτι που δεν το περίμεναν από μένα, αλλά τώρα το έχουν αποδεχθεί και αγαπήσει», όπως λέει.

Η μητέρα της, δασκάλα στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση, με αγάπη στις λέξεις και τις ιστορίες, της έμαθε τα ελληνικά που όλοι μιλούσαν στο σπίτι. «Διηγούνταν πάρα πολλές ιστορίες, που έβγαζε από το μυαλό της, καθώς είχε πάρα πολύ φαντασία. Από τη μαμά έφτασαν σε μένα και όλες οι διηγήσεις των γιαγιάδων και των παππούδων μου. Η μαμά, εκτός του ότι μας έλεγε πάρα πολλές ιστορίες, μας ενθάρρυνε να λέμε κι εμείς», τονίζει.

Με σπουδές θεάτρου στο Παρίσι και στη συνέχεια φιλολογίας, φιλοσοφίας και αισθητικής του σινεμά στη Γενεύη, η Χριστίνα παραδέχεται πως αυτές οι σπουδές την έφεραν πιο κοντά στο θέατρο. «Το θέατρο είναι μια τέχνη ζωντανή και είναι το μόνο μέρος που πρέπει να είσαι ακριβώς εκεί που είσαι εκείνη τη στιγμή. Κάτι που είναι τεράστιο δώρο. Και νομίζω πως στη ζωή πολύ σπάνια βρισκόμαστε στο εδώ και στο τώρα».

Η πρώτη της επαφή με τη θεατρική σκηνή έγινε στο θέατρο της Γενεύης Am Stram Gram και σε μια παράσταση για τον Γκοντάρ «που έγραψε ο διευθυντής του θεάτρου μαζί με τους ηθοποιούς, 8 νέους ηθοποιούς, κάτι που μου έκανε μεγάλη εντύπωση, αποκαλύπτοντας το πόσο πολύ συλλογική δουλειά είναι αυτή η τέχνη», καταλήγει.

Μάνια Ζούση

Φωτογραφία εξωφύλλου, πορτραίτο και φωτογραφίες παράστασης Ανδρέας Σιμόπουλος