Για την πολυαναμενόμενη πρώτη του σκηνοθεσία στη Στέγη με τον «Άμλετ» του Σαίξπηρ, που έκανε πρεμιέρα την Τετάρτη 15 Ιανουαρίου, ο Γιάννης Χουβαρδάς, διευθύνοντας έναν σπουδαίο θίασο, καταθέτει την προσωπική του ανάγνωση για
την «ιστορία μιας γενιάς που συνθλίβεται από τα θλιβερά λάθη της προηγούμενης και τη δική της ανεξέλεγκτη εσωστρέφεια».
«Η εικόνα ενός σπιτιού. Το σπίτι δεν είναι ακριβώς αυτό που φαίνεται. Όπως και τα πρόσωπα που το κατοικούν. Τα πρόσωπα εναλλάσσονται, μεταλλάσσονται, διαιρούνται, πολλαπλασιάζονται, αθροίζονται ή αφαιρούνται, κι όμως παραμένουν ίδια. Τα ίδια. Οι ηθοποιοί (στο έργο και στην παράσταση) επίσης. Κάποιοι, δε, από αυτούς μοιάζουν σαν να μην μπορούν να ξεφύγουν από τα όρια του σπιτιού, λες και ένας αόρατος δεσμοφύλακας τους κρατά εκεί φυλακισμένους. Για να ξαναγυρίσουμε στο ίδιο το σπίτι τώρα, οι τοίχοι έχουν μυστικά, όπως άλλωστε η στέγη και τα έπιπλα, και συνηθίζουν να κόβουν βόλτες, μόνα τους ή παρέα με το σπίτι. Ο τέταρτος τοίχος, μάλιστα, κάποια στιγμή αποφασίζει να εξαφανιστεί εντελώς.
Μια δεύτερη κατασκευή απέναντι από το σπίτι μοιάζει με τηλεφωνικό θάλαμο, αν και το μέγεθος, καθώς και τα λοιπά στοιχεία της, παραπέμπουν περισσότερο σε αποθήκη, ίσως-ίσως και σε κάποιο ιδιότυπο αυθαίρετο με ταράτσα. Ή μήπως είναι ένας απλός, αθώος διάδρομος; Και αυτές οι μεγάλες κουρτίνες; Ποιον κρύβουν, αφού είναι διαφανείς και όλοι το ξέρουν; Και για να μπούμε στη μεταφυσική τεχνολογία, ποιος καλεί ποιον, αφού η σύνδεση (η όποια σύνδεση) έχει διακοπεί από καιρό, συγκεκριμένα από τότε που «εξαρθρώθηκε ο κόσμος»; Συμπέρασμα πρώτο και τελευταίο: όλα είναι ρευστά και, δυνητικά, το αντίθετό τους – τόσο στο επίπεδο της ύλης, όσο και του πνεύματος. Η ζωή μοιάζει με θάνατο και ο θάνατος με ζωή. Οι θύτες με θύματα και τα θύματα με θύτες. Ένας πατέρας μπορεί να μοιάζει με τον αδελφό του και εκείνος με τον ανιψιό του, όπως και όλες οι γυναίκες να μοιάζουν με τη μητέρα.
Και εννοείται ότι η πραγματικότητα μοιάζει με όνειρο, και το ανάποδο. Και φυσικά, ό, τι πιστεύαμε ως φυσικό είναι πια αφύσικο. Ακόμα και το περιβόητο κεντρικό δίλημμα –να είσαι ή να μην είσαι– αντηχεί στις συνειδήσεις και τα όνειρα των ανθρώπων σαν ένα άλυτο αίνιγμα που καθρεφτίζει τον εαυτό του στο διηνεκές. Για να καταλάβουμε όλοι ότι η τράπουλα είναι σημαδεμένη και κάποιος διασκεδάζει με την
ιδέα πως η αφετηρία είναι ταυτόχρονα και το τέρμα. Αν η κινούμενη άμμος του έργου απειλεί με αφανισμό κάθε ρεαλιστική προσέγγιση, η φαντασία είναι το μόνο σταθερό καταφύγιο.
Παράδοξο; Μάλλον. «Άμλετ»; Ίσως».
Γιάννης Χουβαρδάς
Ταυτότητα
Μετάφραση: Διονύσης Καψάλης
Σκηνοθεσία: Γιάννης Χουβαρδάς
Σκηνικά: Εύα Μανιδάκη
Μουσική: Δημοσθένης Γρίβας
Κοστούμια: Ιωάννα Τσάμη
Φωτισμοί: Λευτέρης Παυλόπουλος
Βοηθός σκηνοθέτη: Νατάσα Τριανταφύλλη
Β ́ βοηθός σκηνοθέτη: Ασπασία-Μαρία Αλεξίου
Βοηθός σκηνογράφου: Θάλεια Μέλισσα
Βοηθός ενδυματολόγου: Όλγα Πανοπούλου
Εκτέλεση παραγωγής: Ρένα Ανδρεαδάκη
Παραγωγή: Στέγη Γραμμάτων & Τεχνών
Φωτογραφίες: Βασίλης Μακρής
Ερμηνεύουν: Ορφέας Αυγουστίδης (Γκίλντενστερν / Νεκροθάφτης), Κώστας Βασαρδάνης (Οράτιος), Γιώργος Γάλλος (Κλαύδιος / Φάντασμα), Γιώργος Γλάστρας (Βερνάρδος / Ρεϋνάλδος / Ηθοποιός / Αξιωματικός / Όσρικ), Χρήστος Λούλης (Άμλετ), Αμαλία Μουτούση (Γερτρούδη), Νικόλας Παπαγιάννης (Μάρκελλος / Φόρτινμπρας / Ηθοποιός / Ναύτης), Άλκηστις Πουλοπούλου (Οφηλία), Γιώργος Τζαβάρας (Βόλντεμαντ / Ηθοποιός / Αξιωματικός / Άγγλος Πρέσβης), Θάνος Τοκάκης (Λαέρτης), Χάρης Φραγκούλης (Ρόζενκραντς / Νεκροθάφτης), Νίκος Χατζόπουλος (Πολώνιος / Ιερέας)
Info
«Άμλετ» του Σαίξπηρ
14 Ιανουαρίου – 1 Φεβρουαρίου
20:30 Κεντρική Σκηνή
