Με αφορμή την καινούρια παράσταση «Μπεεε», που μοιάζει με την «κραυγή απελπισίας ενός αθώου ζώου που δεν θέλει να το σφάξουνε», ο Σταμάτης Κραουνάκης μιλά στο artplay. gr για τους ήρωες του που είναι πρόσωπα του μύθου,
για τους συνεργάτες του που έχουν ασκηθεί και με μια ευχάριστη αναίδεια πάντα μπαίνουν στο καινούριο παιχνίδι, αλλά και για το βαλτόνερο, μέσα στο όποίο ζούμε, ανάμεσα σε αυτό που φεύγει και αυτό που έρχεται, και τέλος για την ανάγκη ο κόσμος να κουνηθεί λίγο στις θέσεις του και να συγκινηθεί . Το «Μπεε», ανεβαίνει από την Σπείρα Σπείρα στο Ίδρυμα Κακογιάννης το Σάββατο 29 Νοεμβρίου.
«Είναι η πρώτη φορά που αφήνω να φανούν εκτεθειμένα τα υλικά εργασίας μας. Είναι σαν να βάζω τους θεατές στο μέρος που κάνουμε πρόβα ή ετοιμάζουμε μια παράσταση. Είναι έτσι στημένο ώστε υπάρχει το μέρος της πρόβας, στο οποίο βρίσκονται οι ηθοποιοί και πίσω η ορχήστρα. Οι ηθοποιοί στις καρέκλες με τα αναλόγιά τους, περίπου όπως κάνουμε πρόβα, και μία επίσημη σκηνή πάνω στη σκηνή που είναι το σημείο, όπου εκτίθενται. Αυτό μου δίνει την ευκαιρία να έχω δυο όψεις στην παράσταση.
Οι ηθοποιοί αποσύρονται σε ένα ημίφως, όταν δεν είναι κεντρικά πρόσωπα. Ο Μανώλης Παντελιδάκης έχει φτιάξει ένα πάρα πολύ ωραίο δεύτερο stage με ένα πάτωμα γεμάτο μαργαρίτες. Τους ντύσαμε πάρα πολύ τρελά. Είναι ίσως τα πιο τρελά ρούχα που έχουμε κάνει ποτέ στη Σπείρα. Πάρα πολύ τρελά παπούτσια. Είναι η πρώτη φορά που έδωσα τόση σημασία στα παπούτσια. Νομίζω θα κάνουν μεγάλη επιτυχία. Και πάρα πολύ τρελό μακιγιάζ. Ήθελα λίγο να κάνουμε ένα βήμα σε έναν ισχυρό σουρεαλιστικό κόμικς χαρακτήρα που να μυθοποιεί τα πρόσωπα της καθημερινότητας και να τα εκτινάσσει σε ένα σύμπαν ανάμεσα σε αυτό που φεύγει και σε αυτό που έρχεται. Τώρα είμαστε σε ένα βαλτόνερο, κάτι φεύγει, κάτι έρχεται, ξέρουμε πολύ καλά τι είναι αυτό που φεύγει και πόσο οδυνηρό είναι καθώς φεύγει, και τι παίρνει μαζί του, αλλά δεν ξέρουμε καθόλου τι θα είναι αυτό το μωρό που θα έρθει. Θα είναι καλό; Θα είναι τέρας; Θα είναι ο 666; Θα είναι ένα μωρό που θα τα αγαπήσουμε όλοι; Ελπίζουμε όλοι ότι θα είναι ένα μωρό που θα τα αγαπήσουμε όλοι.
Ήθελα φέτος οι ήρωές μου να έχουν την αίσθηση του συμπαντικού, να μην είναι καθημερινοί, αλλά πρόσωπα του μύθου. Όλοι οι συνεργάτες έχουν ασκηθεί και με μια ευχάριστη αναίδεια πάντα μπαίνουμε στο καινούριο παιχνίδι χωρίς να το πολυσκεφτούμε.
Το μουσικό μέρος της παράστασης έχει επίσης πολύ ενδιαφέρον, καθώς ξανάφερα στην επιφάνεια παλιά και καινούρια τραγούδια, δικά μου και του Άρη Βλάχου. Χαίρομαι πολύ που εκθέτουμε στην νεότητά του έναν τόσο ωραίο συνθέτη που γεννήθηκε μέσα από την ομάδα και που αποκτάει και το δικό του κοινό και την δική του ύλη! Και εγώ πήγα στα τραγούδια μου που φαίνονται σαν να είναι καινούρια!
Aυτή η περίεργη οικογένεια που φτιάχνουμε, οι Adams Family, έχει παιδάκια, μεγάλους, τρελούς, δυο νεκροθάφτες, μια ταξιτζού, ανθρώπους από τα κόμματα που τα έχουν χάσει, έναν δεξιό που τα έχει χάσει όλα και θέλει να γίνει πρωθυπουργός και το μόνο που του έχει μείνει είναι ένα ίντερνετ και η επικοινωνία μέσα από εκεί με όλους! Είναι όλοι λίγο τρελοί! Ένα κορίτσι των βορείων προαστίων που κατεβαίνει στα Εξάρχεια να βρει ανθρώπους να μιλήσει, το υποδύεται η Μαρία Κοσκινά, η οποία επιστρέφει στην Σπείρα για λίγο, μετά από πάρα πολλά χρόνια που έκατσε μαζί μας. Τα παιδιά μου είναι στην καλύτερη φάση από ποτέ. Είναι ίσως η πρώτη φορά που αισθάνομαι ότι έχω ένα εργαστήρι ανθρώπων συνειδητών. Πέρυσι σκίσανε όλοι, έκαναν προσωπική επιτυχία στα νούμερά τους. Με τους νέους συγγραφείς, τον Δημήτρη Μανιάτη και τον Φώτη Μιχαλόπουλο, μας δόθηκε η ευκαιρία να κάνουμε ένα βήμα προς τον σουρεαλισμό, να μην κυνηγήσουμε το αστείο, αλλά να το αφήσουμε να γεννηθεί από την διαχείριση.
Έχουμε δυο πολύ ωραίους φωτιστές, τους Δημήτρη και Μάνο Τσολάκη, που δουλεύουν στο Ίδρυμα Κακογιάννη και θα κάνουν έως και … υπεδάφιους φωτισμούς ! Και ένας πολύ ωραίος video artist, που λέγεται Νίκος Γιαβρόπουλος, ο οποίος φτιάχνει την εικόνα για πίσω και πρότεινε μια Αθήνα που μοιάζει λίγο με την Αθήνα που δεν υπάρχει πια, αλλά έχει μπει και αυτή στο σύμπαν του σουρεαλισμού. Φεύγουν στον ουρανό της αεροπλάνα, πουλιά, ήλιοι, προβατάκια, λιβάδια! Ο Γιάννης Παμούκης, πάρα πολύ καλός καλλιτέχνης και πολύ γνωστός ειδικά στο χώρο του σινεμά, μας κάνει το μακιγιάζ. Του δώσαμε υλικό να ζωγραφίσει. Η φίλη μου Ευγενία Βαμβακά μου έφτιαξε κάτι απίθανα σκουφάκια! Έχουμε έναν ακόμη συνεργάτη στο έντυπο, έναν νέο «κομικσά», τον οποίο ανακάλυψα στο fb, ο Νικόλας Στεφαδούρος που βγάζει τα πρώτα του κόμικς. Πάρα πολύ ωραίοι μουσικοί, είμαστε πιο ροκαμπιλάδες φέτος και πιο λαϊκοί. Έκανα τρελές διασκευές και στα τραγούδια μου. Έχει χαρά!
Γιατί το κάνουμε όλο αυτό; Έχω ανάγκη λίγο να κουνηθεί ο κόσμος στις θέσεις του, να συγκινηθεί, να γελάσει και αν μπορέσουμε κάποια στιγμή να τον σηκώσουμε, έχει δυο σημεία η παράσταση που μπορούν και να χορέψουν. Είμαι σε όλη την παράσταση μαζί, άλλοτε παίζω, άλλοτε τους “σαπορτάρω”, άλλοτε τραγουδάω, άλλοτε παίζω πιάνο, άλλοτε κάθομαι ήσυχος… Σε όσες παραστάσεις της Σπείρας είχα αυτόν τον υποκινητικό ρόλο, σε μεγάλο βαθμό σιωπηλό και όταν πρέπει ομιλούντα, ήμουν πολύ δημιουργικός στις παραστάσεις γιατί δεν είχα προσωπικό βάρος! Είμαι πιο ελεύθερος Νιώθω πολύ καλά!
Γιατί «Μπεεε»; Με τους φίλους συγγραφείς δεν ξέραμε πως θα το ονομάσουμε αυτό το πράγμα που δεν ξέραμε τι είναι. Λέγαμε τίτλους , στον αέρα πράγματα, διανοουμενίστικους, συναισθηματικούς τίτλους, και έπεφταν ιδέες… Είχαμε πρήξει ο ένας τον άλλο, και κάποια στιγμή ο ένας από τους δυο, ο Φώτης, λέει Μπεεε, και οι άλλοι δυο λέμε «Αυτό είναι»! Αυτή η κραυγή απελπισίας ενός αθώου ζώου που δεν θέλει να το σφάξουνε! Είμαστε όλοι έτσι !
Μάνια Ζούση
