«Ο Βιτράκ παίζει με τις λέξεις, με την ίδια ελευθερία που παίζαμε ως παιδιά»

«Όταν ξεκινάς να δουλεύεις ένα καινούριο κείμενο, πάντα έχεις να αντιπαρατεθείς και με όλη τη φιλολογία γύρω από το έργο, και μια περίεργη συλλογική μνήμη που έχει σχηματιστεί, πρώτα φυσικά σε σένα. Ο καθένας μας έχει μια ιδεατή εικόνα για τον Ρωμαίο και την Ιουλιέτα, ακόμα κι αν δεν έχει παρακολουθήσει ποτέ παράσταση του έργου ή δεν έχει διαβάσει το κείμενο. Πόσο μάλλον όταν ακούει για ένα καλλιτεχνικό κίνημα, τον σουρεαλισμό εν προκειμένω”, σχολιάζει στο artplay.gr o Μάνος Βαβαδάκης με αφορμή την παράσταση “Βικτώρ ή Τα παιδιά στην εξουσία”, του Ροζέ Βιτράκ, που σκηνοθετεί στο Θέατρο Σφενδόνη από τις 17 Φεβρουαρίου.

“Αν εξαιρέσει κανείς επιλογές του Βιτράκ, όπως το αδιανόητο ύψος του Βικτώρ, ένα εννιάχρονο αγόρι με ύψος 1.80μ., τι κάνει αυτό το έργο πρόδρομο του σουρεαλισμού; Οι αλλόκοτες δράσεις των ηρώων του είναι αποτέλεσμα της αδυναμίας τους να μιλήσουν, να ομολογήσουν τις βαθύτερες σκέψεις τους. Ο Βιτράκ επιλέγει την ακραία έκφραση, όχι για να δημιουργήσει μια νέα οπτική για τον κόσμο, αλλά για να τον διαλύσει από τη ρίζα. Πατάει στον ρεαλισμό για να τον ανατρέψει, οδηγώντας αργά στο φινάλε σε μια αποσυμβολοποίηση του κόσμου. Παίζει με τις λέξεις, με την ίδια ελευθερία που παίζαμε ως παιδιά, τότε που αρκούσε να φανταζόμαστε κάστρα και δράκους, τότε που βαφτιζόσουν Τσάρος πασών των Ρωσιών κι Άι Γιώργης και πηδάγαμε από το ένα παιχνίδι στο άλλο, χωρίς κανένας να νοιάζεται για συνέπεια.

Ο Βικτώρ αποστρέφεται την παθητικότητα. Αποφασίζει να συγκρουστεί με τους δαίμονες του σπιτιού, τους δράκους της κοινωνίας και να αλλάξει τον ρου των πραγμάτων. Θέλει διακαώς να αποτινάξει όλα τα πρέπει, να ανατρέψει την ιδεατή εικόνα του καλού παιδιού, να καταστρέψει όλες τις συμβάσεις που τον πνίγουν. Αντιλαμβάνεται ότι μόνο μέσω της καταστροφής μπορεί να έρθει το καινούριο, σαν τον φοίνικα οφείλει να πεθάνει για να αναγεννηθεί. Ο κόσμος που τον περιβάλλει είναι ισχυρός, ακλόνητος, κι αφού δεν μπορεί να τον διαλύσει, θυσιάζεται για να τον τραβήξει μαζί του. Και να γεννηθεί ξανά ατόφιος».

Μάνος Βαβαδάκης

Μετάφραση, Σκηνοθεσία, Σκηνικά: Μάνος Βαβαδάκης

Κοστούμια: Βασιλική Καψούρου

Σχεδιασμός Φωτισμών: Στέλλα Κάλτσου

Βοηθός Σκηνοθέτη: Κωνσταντίνα Μπανταβή

Φωτογραφίες-Artwork: Χρήστος Συμεωνίδης

Επικοινωνία: Ελεάννα Γεωργίου

Παίζουν: Στέλλα Βογιατζάκη, Θανάσης Ζερίτης, Στέργιος Κοντακιώτης, Γιώργος Ονησιφόρου, Μαρία Παρασύρη, Πάνος Παπαδόπουλος, Φωτεινή Παπαχριστοπούλου. Μαζί τους η Χαρά Κεφαλά.