Ηθοποιός ιδιοσυγκρασιακός, με το χάρισμα ενός πηγαίου ταλέντου και μιας βαθιάς ευαισθησίας, που συνδυάζει στοιχεία από τη μακρινή commedia del arte, το θέατρο σκιών και τον καραγκιόζη, τους λαϊκούς θεατρίνους του δρόμου, τα μπουλούκια, τους καρατερίστες της επιθεώρησης, του μιούζικαλ κα του καμπαρέ, ο Θανάσης Τσαλταμπάσης που με την ίδια άνεση μπορεί να μεταμορφώνεται στους ρόλους του παγκόσμιου θεάτρου και τους χαρακτήρες του σύγχρονου ρεπερτορίου, θα είναι ο «Μικρός Πρίγκιπας» που θα σκηνοθετήσει για τα παιδιά ο Δημήτρης Αδάμης τον προσεχή χειμώνα.
«Πάντα ήθελα να επαναλάβω μια συνεργασία με τον Δημήτρη Αδάμη», ομολογεί στο artplay.gr ο δημοφιλής ηθοποιός «και είναι ευτυχής συγκυρία που αυτό θα γίνει με το αγαπημένο έργο του Αντουάν ντε Σαιντ Εξυπερύ», από τη γέννηση του οποίου συμπληρώνονται φέτος 120 χρόνια.
Ο ηθοποιός που πρωταγωνιστεί φέτος στο έργο του Κόλιν Χίγκινς «Χάρολντ και Μοντ» από κοινού με την Τάνια Τσανακλίδου, μετρά μια καλλιτεχνική διαδρομή σχεδόν δώδεκα χρόνων όπου εξελίσσεται, αλλάζει, μεταμορφώνεται, προχωρά, δοκιμάζει, πειραματίζεται, μελετά, ερευνά, επιμένει, αναμειγνύει, αναζητά, συνδυάζει, συναντά νέα έργα και συνεργάτες, αναδεικνύει καινούρια υλικά και προτείνει κάθε φορά και άλλους τρόπους αφήγησης.
Ευλογημένος με χάρισμα και προικισμένος με ένα πρόσωπο που ανακλά τον βαθύ, καλό εαυτό του, ο Θανάσης Τσαλταμπάσης ομολογεί το πάθος του για την υποκριτική, μέσα σε μια διαδρομή περιπετειώδη, δύσκολη και μοναχική όπως επιφυλάσσει ο βίος του καλλιτέχνη.
«Είναι μια δουλειά που μέσα σε αυτό το φαίνεσθαι και το μοναχικό βίο, είναι τόσο ομαδική! Πολλές φορές πρέπει να ζεις και λίγο σαν μοναχός και σαν αθλητής. Σαν να κάνεις πρωταθλητισμό για να μπορέσεις να αντεπεξέλθεις. Ειδικά όταν έχεις βάλει τον πήχη ψηλά κι όταν αγαπάς αυτό που κάνεις. Αν δεν το αγαπάς και το επιλέγεις για άλλους λόγους, αυτό θα φανεί και θα αρχίσει να σε τυραννά.
Με εμπνέει πολύ αυτή η δουλειά, η καταβύθιση σε άλλους χαρακτήρες που στην ουσία μοιάζει να είναι μια βαθιά αναζήτηση σε κρυφές, προσωπικές πτυχές.
Έχει πάρα πολύ ενδιαφέρον και είναι και δύσκολο και επίπονο αν θέλεις να το κάνεις σωστά κι όχι επιφανειακά. Κι εγώ προσπαθώ να το κάνω σωστά κυρίως για τον εαυτό μου, και δεύτερον γιατί ξέρω πως «αν βγάλω το διαμαντάκι», θα είναι κάτι πολύ ωραίο και για το κοινό, γιατί αυτή η δουλειά χωρίς κοινό δεν υφίσταται».
-Τι σου έχει χαρίσει αυτή η δωδεκάχρονη περιπέτεια;
«Από εννιά χρονών, από όσο θυμάμαι τον εαυτό μου δηλαδή, έπαιζα, μου άρεσε και ήθελα να ασχοληθώ με αυτό. Στην αρχή δεν ήξερα ακριβώς γιατί , αλλά μεγαλώνοντας καταλάβαινα.
Ακόμα και αυτό που σου προσφέρει αυτή η δουλειά στην καθημερινότητά σου, είναι μια άλλη νότα και διάσταση. Η έννοια σου είναι να δημιουργήσεις , να ξεδιπλώσεις τη φαντασία σου , να βγεις από τον εαυτό σου, να τον υπερβείς και να τον ξεπεράσεις. Αυτή η καθημερινότητα είναι η μεγαλύτερη χαρά που δίνει αυτή η δουλειά. Και από εκεί και πέρα, σε βάθος χρόνου, είναι οι επιλογές, οι διαφορετικοί ρόλοι, τα κείμενα, οι συνεργασίες, κυρίως αυτές. Είναι αυτά που με κάνουν να εξελίσσομαι. Την εξέλιξη την νιώθω κυρίως μέσα από τους άλλους. Δεν είναι εύκολο. Ακόμα κι ένας πολύ ταλαντούχος άνθρωπος δεν είναι σίγουρο ότι μπορεί να καταφέρει πράγματα σε αυτή τη δουλειά καθώς εξαρτάσαι και από τους άλλους. Είναι μια σκληρή δουλειά. Μας κρατάει η ευχαρίστηση που ζούμε τη στιγμή που την κάνουμε . Αλλιώς πιστεύω πως πολλοί ηθοποιοί θα σταματούσαν.
Και είναι και μια δουλειά που σε πληγώνει συχνά και πολύ. Και το λέω εγώ που δεν έχω πληγωθεί. Πιο πολύ χαρές έχω ζήσει και ζω. Αισιόδοξος από τη φύση μου , ακόμα και τις πίκρες δεν τις έχω αντιληφθεί ως τόσο μεγάλες, αλλά σαν ένα μάθημα, μια εμπειρία και προχωρώ».
-Σε αλλάξει η νέα δοκιμασία κάθε φορά;
«Θεωρώ ότι έχω αλλάξει. Αλλά είναι κάτι που θα συνέβαινε με όποια δουλειά και να έκανα. Σίγουρα θέλω να εξελίσσομαι, να περπατάω βήματα μπροστά, το μυαλό μου να βελτιώνεται και η γνώση μου να διευρύνεται. Αυτή η δουλειά είναι πνευματική. Διαβάζεις κείμενα, συζητάς με συγγραφείς, σκηνοθέτες, ηθοποιούς, συναναστρέφεσαι με καλλιεργημένους και ανθρώπους με επίπεδο μορφωτικό και πλούσιο ψυχικό κόσμο. Αν είσαι και λίγο ανοιχτός, μόνο να βελτιωθείς μπορείς. Αρκεί να το καταλάβεις και να μην γίνεις αλαζόνας. Και νομίζεις ότι εξελίσσεσαι ενώ παραμένεις στάσιμος. Εξίσου εύκολο είναι βέβαια και να διαβρωθείς. Για άλλους λόγους».
-Φέτος στο Χάρολντ και Μοντ η συγκυρία είναι ευτυχής.
«Μια πολύ ευτυχής συγκυρία η φετινή, αρχικά γιατί μου άρεσε πάρα πολύ το έργο, ένιωθα ότι ήταν στην ιδιοσυγκρασία μου, στα καλλιτεχνικά μου γούστα, ήθελα να το παίξω και δεν το λέω σαν απωθημένο. Γιατί δεν έχω.
Κι όταν ήρθε η ιδέα για την Τάνια κι είπε το ναι, ακόμα και πριν συναντηθούμε, ήμουν σίγουρος ότι θα υπάρξει μια εκρηκτική χημεία, κάτι που συμβαίνει. Υπήρξε από το πρώτο δευτερόλεπτο των προβών. Πρόκειται για μια μοναδική καλλιτέχνη και χαίρομαι που επιβεβαιώνει το μύθο που είχα δημιουργήσει για αυτήν. Ανέβηκε ακόμα πιο πολύ στα μάτια μου από ότι την είχα πριν τη γνωρίσω. Και κατάλαβα γιατί είναι σε αυτή τη θέση που είναι στις καρδιές όλων μας. Δεν είναι καθόλου τυχαίο. Η εμμονή και η πίστη της στη λεπτομέρεια και την ποιότητα , η αγάπη της στους ανθρώπους, τους συνεργάτες, στη δουλειά, στο θέατρο, στο τραγούδι, την κάνουν να είναι αυτή που είναι και χαίρομαι που μπήκε στη ζωή μου»
-Τι σε γοητεύει σε αυτό το έργο;
«Όλα, έχει τόσα πολλά, οι ήρωες, ο τρόπος που είναι πλασμένοι οι χαρακτήρες , η μαεστρία του συγγραφέα σαν να είναι ψυχογράφημα για τον καθένα, τα νοήματα που έχει σε όλα τα επίπεδα και το κυριότερο είναι η αγάπη για τον συνάνθρωπο. Έργο αντιρατσιστικό, συγκινητικό, από τα πιο άρτια έργα που υπάρχουν παγκόσμια».
Μάνια Ζούση
