Θέατρο Κριτικές

Ο Σαίξπηρ στα χρόνια της ερωτικής αντιύλης!

Άγγιγμα στο «play», η PJ Harvey μεταφέρεται ακουστικά, κατακλύζοντας με το μουσικό ηχόχρωμα του «to bring you my love» τη σκηνή του Κέντρου Πολιτισμού «Ελληνικός Κόσμος». Η παράσταση «Ερωτευμένος Σαίξπηρ» μεταφέρεται ως είδωλο του εαυτού του -στο παρόν- για να συναντήσει το κοινό, ενώ μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, η χρονική μεταφορά ακολουθεί την ανάστροφη διαδικασία μέχρι την ελισαβετιανή Αγγλία.

ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΟΣ ΣΑΙΞΠΗΡ

Οι θεατές καταδύονται επιταχυνόμενοι στο ώριμο στάδιο της Αναγέννησης, λίγα μόλις χρόνια αφότου κατασκευάζεται το πρώτο θέατρο στο Λονδίνο και οι ηθοποιοί νοούνται ως “cult” περιθωριοποιημένες φυσιογνωμίες. Ο σκηνοθέτης Γιάννης Κακλέας εγκολπώνεται τη βαθειά δραματουργική αντίληψη του γνωστού συγγραφέα για να παρασύρει θεατρικά την ομώνυμη οσκαρική ταινία του 1998 και να παγιδεύσει σε μια ονειροπόληση τη ζωή τoυ τρισυπόστατου William Shakespeare.

ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΟΣ ΣΑΙΞΠΗΡ

Η «de facto» μυθοπλασία φέρνει τον ήρωα (Βασίλης Χαραλαμπόπουλος) στο απόκρυμνο της ανέπνευστης αστάθειας και μιας παράλληλα ζητούμενης ενέργειας ενεργοποίηση της συγγραφικής ύλης. “Θρυμματισμένος” ηθικός κώδικας.  Ως γνήσια αντιδρόν της χημικής ένωσης του έρωτα, εξερευνά την επιφάνεια επαφής του έτερου πόλου, βρίσκοντάς την στη διττή φύση της Viola De Lesseps (Έλλη Τρίγγου ), άλλοτε με την έννοια της καθεαυτής ερωμένης και άλλοτε με την -απαγορευμένη για την εποχή- μορφή της καλλιτέχνιδας ηθοποιού και μάλιστα ως αρσενική οντότητα.

ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΟΣ ΣΑΙΞΠΗΡ

Η ίδια έρχεται -με την “υπόθαλψη” της παραμάνας (Μίνα Αδαμάκη)- να θρυμματίσει τον ηθικό κώδικα του συντηρητισμού με ένα παθιασμένο αίτημα καταφυγής στο θέατρο και μια φόρτιση που αναδύεται από την άβυσσο κρυμμένων και υπόρρητων ερωτογενών περιεχομένων.

Συνειρμικό ανάλογο και οπτική

Το συνειρμικό ανάλογο του έργου «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» πλανάται, ωστόσο στην παράσταση επικυρώνεται η διαφορετική προσέγγιση του παρόντος έργου, το οποίο αντιρροπεί περισσότερο προς την πλευρά της κωμωδίας, χωρίς να εκλείπει η «κάθαρση» της φύσης του ερωτικού μείγματος, διαμορφούμενο ως ψυχαναλυτικά απόλυτη ερμηνεία της κινητήριας δύναμης για συγγραφική δημιουργία και εν τέλει για την ίδια τη ζωή. Άλλωστε, ο αντίζηλος λόρδος Wessex (Νίκος Ορφανός) αποτελεί γνήσιο υποζύγιο της φιλοχρήματης επιθυμίας του, προβάλλοντας χαμηλής υποστάθμης προσωπικότητα για να επιβληθεί της εγγενούς ορμής του πάθους.

ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΟΣ ΣΑΙΞΠΗΡ

Μέσα σε μια αριστοτεχνική εναλλαγή σκηνικών στην πίσω όψη ενός εκμοντερνισμένου “σινεματικού” πανιού, το οποίο διαχωρίζει την αλληλουχία των πράξεων, μεταβάλλοντας το ρυθμό της δραματουργικής εξέλιξης, σαρκάζεται η άποψη που κυριαρχούσε για το επάγγελμα του ηθοποιού πριν από 4 αιώνες και πλέον, αλλά ταυτόχρονα αυτοσαρκάζονται οι παρελθοντικοί συντελεστές της υποκριτικής τέχνης. Βέβαια, η Ελισάβετ Α΄(Μπέτυ Λιβανού) έχει διαφορετική οπτική, γεγονός το οποίο θα αποτελέσει σημείο καμπής για το έργο, όπως συνέβη και στην πραγματικότητα για τον αληθινό Σαίξπηρ.

Σχήμα κύκλου

Ενόσω, η πλοκή βαίνει στην κορύφωσή της, το νοηματικό υπόβαθρο της ερωτικής ιστορίας δείχνει να παραμένει αναλλοίωτο σε κάθε εποχή και περίσταση και ο σκηνοθέτης αναστρέφει για δεύτερη φορά το χρονικό ορίζοντα, μέσα από ένα εύστοχο σχήμα κύκλου. Και το χρονικό πέρας έρχεται να ακουμπήσει στην ολοκλήρωση, σε πραγματικό χρόνο. Η ερωτική αντιύλη ευοδώνεται πλέον σε νοητικό πλαίσιο.

Γιάννης Αγουρίδης