«Ό Άμλετ με έχει σημαδέψει από τα παιδικά μου χρόνια. Ξέρω απέξω τεράστια αποσπάσματα και θυμάμαι μικρός να παρακολουθώ τις πρόβες του Μινωτή στο Εθνικό», μας αποκαλύπτει ο Μάνος Ελευθερίου με αφορμή το πρώτο του θεατρικό έργο «Ο Πατέρας του Άμλετ», που παρουσιάζεται από τις 16 Οκτωβρίου στο Θέατρο «Θησείον», με σκηνοθέτη τον Θοδωρή Γκόνη και πρωταγωνιστή τον Χρήστο Χατζηπαναγιώτη.
«Περιορίστηκα στο φάντασμα του πατέρα του Άμλετ που έρχεται από τον άλλον κόσμο για να εξηγήσει τον τρόπο που πέθανε. Λέει κι άλλα πράγματα από τα οποία πάρα πολλά αγγίζουν την εποχή, καθώς σαν νεκρός προέβλεπε το μέλλον».
Για πάρα πολλά χρόνια παρόν στην τέχνη με ποικίλους τρόπους, ο Μάνος Ελευθερίου συνεχίζει να γράφει βιβλία, ποιήματα, στίχους, θεατρικά έργα. Πρόσφατα κυκλοφόρησε από τη «Μικρή Άρκτο ένα νέο άλμπουμ με τίτλο «7 Ελεγείες και Σάτιρες – Για φωνή και πιάνο» σε στίχους δικούς του, του Θοδωρή Γκόνη και της Λίνας Νικολακοπούλου με τον Σταύρο Ξαρχάκο στη μουσική και την ερμηνεία.
«Γράφω δύσκολα παρόλο που γράφω συνεχώς, δουλεύοντας 8 με 10 ώρες την ημέρα», εξηγεί. Την ίδια ώρα συλλέγει ό, τι έχει σχέση με το νησί του, την Σύρο.
«Σαράντα χρόνια συλλέγω φωτογραφίες. Μόλις πριν μια εβδομάδα αγόρασα από δημοπρασία μια εξαίσια φωτογραφία τραβηγμένη στην Ερμούπολη του 1910, που απεικονίζει μια μητέρα με τα τέσσερα παιδιά της. Όλα αυτά στο τέλος τα χαρίζω, όπως και τα βιβλία μου, στην Δημοτική Βιβλιοθήκη της Ερμούπολης αλλά και της Αστυπάλαιας όπου με ανακήρυξαν επίτιμο δημότη. Δεν έχει νόημα να κρατήσω τίποτα πια. Στις δημοπρασίες βλέπω καθημερινά ανθρώπους να πουλάνε ό, τι έχουν. Πρόκειται για επιδημία. Αν δείτε τι πουλιέται θα τρομάξετε», υποστηρίζει.
Το τελευταίο του βιβλίο «Φαρμακείον Εκστρατείας » που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Μεταίχμιο», περιέχει όπως λέει πολλά αυτοβιογραφικά στοιχεία, περιλαμβάνοντας έναν ανδρικό και έναν γυναικείο μονόλογο. « Πρόκειται για μια παλιά ζωγράφο και φίλη μου και όλα όσα μου διηγείται. Υπάρχει επίσης ένας πολύ περίεργος μονόλογος για κάποιες κηδείες των ερωτευμένων που πενθούν και κηδεύουν σε ένα νεκροταφείο τους έρωτές τους».
Τι άλλο θα θέλατε να γράψετε, ρωτάμε τον Μάνο Ελευθερίου κι εκείνος απαντά χωρίς περιστροφές: «Θα ήθελα πολύ να γράψω ένα αριστούργημα. Αλλά είμαι πια πολύ κουρασμένος. Άλλωστε μην ξεχνάτε ότι πάσχω από μια ανίατη νόσο, που πάσχουν όλοι οι άνθρωποι: το γήρας. Και του χρόνου μάλλον θα μπω στα 80 μου. Λέω μάλλον γιατί δεν ξέρω αν ζω. Την προηγούμενη εβδομάδα παρέδωσα γραπτώς στους δικούς μου την επιθυμία μου να καεί η σορός μου, δεν θα άντεχα να ταλαιπωρούμαι από εδώ και από εκεί»
Μάνια Ζούση
“Νέα Σελίδα” 24 Σεπτεμβρίου
