Όταν μου έδωσε ο Δημήτρης Καρατζιάς το θεατρικό έργο του Δημήτρη Ζουγκού, δεν πίστευα ποτέ ότι θα διάβαζα ένα μοναδικό στο είδος του κείμενο. Διαβάζω πολλά χρόνια τώρα σύγχρονα ελληνικά θεατρικά έργα και
«Ο Κανίβαλος, η ανείπωτη ιστορία ενός οικονομικού δολοφόνου» πραγματικά ξεχωρίζει. Πρόκειται για τη θέση του συγγραφέα πάνω στην οικονομική και κοινωνική κρίση του Δυτικού κόσμου.
Το κείμενο συνδυάζει πράγματα τα οποία αγαπώ και θέλω να βλέπω στο θέατρο. Είναι πολύ αστείο, συγχρόνως τραγικό, βαθιά πολιτικό και τελικά αισιόδοξο.
Μου κίνησε το ενδιαφέρον και ήθελα να δω αν μπορώ να «επέμβω» σε ένα τόσο πλήρες έργο. Βάλαμε ένα στοίχημα με τους συντελεστές εάν μπορούμε να δημιουργήσουμε από την αρχή μια παράσταση όπου οι θεατές θα βλέπουν το έργο μέσα από ένα παραμορφωτικό καθρέφτη. Έτσι οι ρόλοι σιγά σιγά άρχισαν να παραμορφώνονται και να «α-σχημαίνουν». Συγχρόνως όμως να είναι συμπαθητικοί. Επίσης θέλαμε να αναδείξουμε την κρυφή βία του κειμένου χωρίς να ενοχλήσει τον θεατή αλλά αντιθέτως να τον κάνει να γελάσει.
Οι ήρωες είναι όλοι παραδείγματα της σύγχρονης κοινωνίας. Ο Ένκι που δέχεται παθητικά τη ζωή, η Ινάννα που ξέρει ότι πρέπει να αρπάξει την ευκαιρία για να επιβιώσει, ο Κλαρόν που κατευθύνει και ορίζει τα χρηματιστήρια και τις οικονομικές τάσεις, ο κύριος ΣΔΟΕ που αντιπροσωπεύει την εξουσία του νόμου και της τάξης, ο αόρατος άνθρωπος που ως ο «τρελός του χωριού» δεν έχει ακόμη την υπόσταση και τη διάθεση να μπει στο παιχνίδι. Τέλος, ο αριστοκράτης διανοούμενος Μέλχιοτ, που κουβαλά μαζί του περίεργα πράγματα, από χταπόδια μέχρι ανθρώπινα κόκκαλα, είναι ο πιο βαθύς και σύνθετος ρόλος του έργου.
Δεν σας κρύβω ότι φοβόμουν πολύ στη γενική πρόβα αν τελικά όλα αυτά θα λειτουργούσαν. Τις ανασφάλειες μας όμως ήδη διέλυσαν οι θεατές μέσα στις πρώτες 3-4 παραστάσεις.
Αυγουστίνος Ρεμούνδος
