Όπως και το υλικό πάνω στο οποίο βασίζεται, το «Αγνός Εραστής» είναι μια ειλικρινής περιπλάνηση στο σύμπαν της κοινής ζωής δύο εραστών, έτσι και η παράσταση είναι ένα μεγαλύτερο σύμπαν που εμπεριέχει όλους όσοι συμμετείχαμε στη δημιουργία της: τις εμμονές μου, τις ευαισθησίες μου, τα όνειρά μου (όπως για παράδειγμα την εναρκτήρια σκηνή, που την ονειρεύτηκα λίγο πριν την έναρξη των προβών) και τη βαθιά μου πίστη στην ακρίβεια του λόγου, την κινηματογραφική έφεση της βοηθού μου στη διασκευή Κόνυς Ζήκου, την αγάπη της φωτίστριας Σεσίλιας Τσελεπίδη για το χρώμα στο φως, την αρχιτεκτονική καταγωγή της σκηνογράφου Τίνας Τζόκα, την λιτότητα της Μυρτώς Γράψα στην επιμέλεια της κίνησης και τη βαθιά γνώση κλασικής μουσικής του Κορνήλιου Σελαμσή, που συνέθεσε ένα ηλεκτρονικό ρέκβιεμ που διατρέχει όλη την παράσταση. Περιέχει κυρίως όμως τους ηθοποιούς και τις ιδιαιτερότητές τους: την ευαισθησία του Μάνου Βαβαδάκη (πάντα με εντυπωσιάζει ο τρόπος που «σπάει» στην εκφορά συγκεκριμένων λέξεων), τον αυθορμητισμό του Θάνου Τσακαλίδη (που στιγμιαία μου θυμίζει έφηβο), την γενναιότητα της Ειρήνης Φαναριώτη να αντιμετωπίσει ένα τόσο προσωπικό υλικό και την πηγαία εγκαρτέρηση της Κατερίνας Πατσιάνη. Κι όσο κι αν αυτά δεν φαίνονται στο μάτι του θεατή, καθώς έχουν χωνευτεί στο τελικό αποτέλεσμα, υπάρχει κάτι που φαίνεται σε κάθε παράσταση… απλά χρειάζεται λίγη περισσότερη προσοχή.
Πίσω από τους ηθοποιούς, το βασικό μας σκηνικό, είναι ένα «τοτέμ», ένα γλυπτό από φωτογραφίες πολαρόιντ. Στιγμές αληθινές της ζωής αυτών των δύο εραστών. Κι όμως. Αν κανείς προσέξει καλύτερα, θα δει ανάμεσά τους και φωτογραφίες… δικές μας. Μια τούρτα γενεθλίων, κάποιες σοκολάτες από την Ελβετία, οι γονείς κάποιου, ένα δέντρο στην έρημο, μια φωτογραφία από τη Σχολή, μια άλλη από τον στρατό, ένα παιδικό πάρτι…
Γιατί τελικά αυτή η ιστορία του Αγνού Εραστή δεν είναι η ιστορία δύο ανδρών που έζησαν κάποτε. Είναι η ιστορία όλων μας. Που έχουμε αγαπήσει, αποχωριστεί, πονέσει, επιζήσει μετά τον χωρισμό και πάλι από την αρχή.
«Δικό σου ή δικό μου, μην αφήσεις ποτέ αυτές τις λέξεις να μπουν ανάμεσά μας» είχε πει κάποτε ο Νίκος Στάγκος στον David Plante. Έτσι κι εμείς λοιπόν. Λέμε την δική τους ιστορία σαν να ήταν η δική μας ιστορία, με την ευχή κάποτε «να πάψει αυτή η θλίψη (σ.σ.: όλων μας) να είναι δική μου», όπως γράφει ο David Plante κάπου προς το τέλος του βιβλίου του…
Άρης Λάσκος
Συντελεστές της παράστασης
Μετάφραση: Ηλίας Μαγκλίνης
Σκηνοθεσία: Άρης Λάσκος
Δραματουργία: Άρης Λάσκος, Κόνυ Ζήκου
Πρωτότυπη μουσική σύνθεση: Κορνήλιος Σελαμσής
Σκηνικά – Κοστούμια: Τίνα Τζόκα
Επιμέλεια κίνησης: Μυρτώ Γράψα
Σχεδιασμός φωτισμών: Σεσίλια Τσελεπίδη
Βοηθός σκηνοθέτη: Κόνυ Ζήκου
Παίζουν οι ηθοποιοί:
Μάνος Βαβαδάκης
Κατερίνα Πατσιάνη
Θάνος Τσακαλίδης
Ειρήνη Φαναριώτη
ΧΩΡΟΣ
Δώμα
11.10.2019 – 17.11.2019
ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ: 60 λεπτά
ΜΕΡΕΣ / ΩΡΕΣ
Παρασκευή 21:00
Σάββατο 21:00
Κυριακή 18:00
ΤΙΜΕΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ
Παρασκευή
Κανονικό 13€
Μειωμένο 10€
Σάββατο-Κυριακή
Κανονικό 15€
Μειωμένο 12€
