Την ευκαιρία της θεατρικής γνωριμίας με τον Έντγκαρ Άλλαν Πόε, μέσα από δημοφιλή ή λιγότερο γνωστά διηγήματά του, δίνει στο κοινό, το φεστιβάλ που διοργανώνει από 20 Σεπτεμβρίου έως 28 Οκτωβρίου στο Rabbithole της οδού Γερμανικού 20, στο Μεταξουργείο, αφιερωμένο στον σκοτεινό, αμερικανό διηγηματογράφο, 170 χρόνια από τον θάνατό του, η ομάδα «Νοσταλγία».
Οι Νύχτες Έντγκαρ Άλλαν Πόε εγκαινιάζουν τη θεματική της ομάδας με θέμα «Η Νοσταλγία στον 19ο αιώνα». Σε χρονική περίοδο έξι εβδομάδων, οι έξι ομάδες που επιλέχθηκαν ύστερα από αίτηση συμμετοχής, παρουσιάζουν στο κοινό από μία παράσταση βασισμένη πάνω σε ένα από τα διηγήματα του Πόε. Παράλληλα, στο φουαγιέ αλλά και στις ηλεκτρονικές σελίδες της ομάδας και του χώρου θα διατίθεται άφθονο υλικό και αφιερώματα για την ζωή και το έργο του σκοτεινού αυτού συγγραφέα που σημάδεψε τον 19ο αιώνα.
Τα έργα που θα παρουσιαστούν είναι : Το βαρέλι του Αμοντιλλάδο | Το πηγάδι και το εκκρεμές | Σιωπή | Πρόωρη ταφή | Η μάσκα του κόκκινου θανάτου | To σύστημα του Δόκτωρα Πίσσα και του Καθηγητή Φτερά |
Οι σκηνοθέτες και οι ομάδες γράφουν στο artplay.gr δυο λόγια για το έργο και την παράσταση που ετοιμάζουν.
Καλλιόπη Σίμου – Το βαρέλι του Αμοντιλλάδο
«Λένε ότι η αγάπη οικοδομεί. Οικοδομεί πνευματικά αυτόν που αγαπά και όλους εκείνους που τον πλησιάζουν. Ωστόσο, όταν η αγάπη λείπει, ο άνθρωπος φθονεί. Αυτό που φθονεί στον Άλλον γίνεται το μαρτύριό του. Για να σταματήσει να υποφέρει, ποθεί να ανυψωθεί εξαφανίζοντάς τον. Και ξεκινά να κτίζει. Με υλικά βαριά κι ασήκωτα, κτίζει οικοδόμημα στέρεο, προσπαθώντας να φτάσει ψηλά. Το οικοδόμημά του ψηλώνει πραγματικά, έχοντας κλείσει μέσα του ερμητικά, στα θεμέλια βαθειά, τον Άλλον. Μαζί με Αυτόν κτίζεται και η ψυχή του τέκτονα.
Χρησιμοποιώντας το διήγημα, Το Βαρέλι του Αμοντιλλάδο, σε διάλογο με το ποίημα Άναμπελ Λη του ´Εντγκαρ Άλλαν Πόε, αγγίζουμε δυο εκ διαμέτρου αντίθετες εκφάνσεις του τι οικοδομεί ο άνθρωπος όταν φθονεί και εκδικείται και όταν αγαπά. Άλλοτε απροσπέλαστους τοίχους και άλλοτε έναν κόσμο ολόκληρο».
Ανδρέας Ζαφείρης – Θεατρική ομάδα 2510 / Το πηγάδι και το εκκρεμές
«Επιλέξαμε το Πηγάδι κα το Εκκρεμές γιατί θεωρούμε ότι είναι από τα πιο σημαντικά έργα του Edgar Allan Poe. Ένα πολυεπίπεδο έργο, με πληθώρα στοιχείων . Στοιχεία Θρίλερ, (Ψυχολογικού και Αστυνομικού) και Επιστημονικής Φαντασίας, Πολιτικές, Φιλοσοφικές, Ψυχαναλυτικές, Υπαρξιακές, Ιστορικές αναφορές, καθιστώντας το σε ένα από τα πιο προκλητικά έργα του συγγραφέα. Και γι αυτό το λόγο, ένα Έργο, που συνεχώς ανακαλύπτεται και ανατροφοδοτείται μέσα στο Χρόνο.
Η παράσταση υπηρετεί όλες τις αναφορές, δίνοντας έμφαση στη διάσταση του σύγχρονου πολιτικού και ψυχολογικού θρίλερ. Γίνεται δηλαδή μια απόπειρα επικαιροποίησης του έργου στις κοινωνικές συνθήκες του 20ου αιώνα και τις «μεγάλες περιπέτειες» που τον διέτρεξαν (αντιπολεμικό κίνημα, αντιφασιστικό, απελευθερωτικό, τα κινήματα της κοινωνικής αυτοδιάθεσης)».
Μαρίνα Πινιατώρου – Release the Fly / Η μάσκα του κόκκινου θανάτου
«Η παράσταση βασίζεται στο διήγημα ‘’Η μάσκα του κόκκινου θανάτου’’. Δε θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως μία μεταφορά του διηγήματος. Ίσως προβολή μιας άλλης διάστασής του. Αυτός είναι και ο λόγος που ο τίτλος της παράστασης είναι ο ίδιος με αυτόν του διηγήματος. Σκοπός δεν είναι η αναπαράσταση των χαρακτήρων και των δράσεων που περιγράφονται στο κείμενο αλλά η προσπάθεια μεταφοράς μιας αισθητηριακής αντίληψης του χαρακτήρα, ο οποίος κινείται μέσα σε αυτόν τον κόσμο και βιώνει ό,τι συμβαίνει γύρω του.
Ο βασικός χαρακτήρας του διηγήματος, ο Πρόσπερο, χρησιμοποιήθηκε ως βάση για να διαμορφωθεί η συμπεριφορά αυτού του πλάσματος, του performer, πάνω στη σκηνή˙ ή μέσα στον κόσμο του˙ προσπαθώντας να κρυφτεί από το μεγαλύτερο φόβο του. Κινούμενος ανάμεσα στον πραγματικό και σε έναν ονειρικό κόσμο ωθείται αναπόφευκτα να αντιμετωπίσει την αλήθεια του.
Βασικά εργαλεία είναι η μουσική, η προβολή βίντεο ως υπενθύμιση της πραγματικότητας και η σκηνική εγκατάσταση η οποία είναι μια αφαιρετική απεικόνιση των επτά δωματίων που περιγράφονται στο κείμενο».
Μαρία Wichi Χατζή / Riscus Group Theatre / ΣΙΩΠΗ | siope
«Αυτό το μικρό διήγημα του Edgar Allan Poe αφήνει μια αίσθηση αμμοθύελλας, έναν ήχο βροχής, ένα χρώμα που συναντάς σ’ ένα από κείνα τα ολοζώντανα όνειρα. Αυτά είναι τα ερεθίσματα για την αφήγηση της ιστορίας. Μέσα από κινησιολογικά μοτίβα και φωνητικές αντανακλάσεις αποτυπώνεται η μετακίνηση των φυσικών στοιχείων, η δυστοπία της ερήμωσης και η ατμόσφαιρα της φυσικής παραμόρφωσης. Ο άνθρωπος μέσα σε αυτό το τοπίο είναι ο παρατηρητής, ο Δαίμων ο παρατηρητής του ανθρώπου και ο αφηγητής ο παρατηρητής του Δαίμωνα, όλοι σε έναν κύκλο που επαναλαμβάνεται μάταια, μέχρι που το μόνο που απομένει είναι η ολοκληρωτική σιωπή».
Μαριάννα Φασόη / Πρόωρη ταφή
«Η ιδέα αυτής της παράστασης προέκυψε από την ανάγκη να εξερευνήσουμε τους τρόπους με τους οποίους βιώνει ένας άνθρωπος την έννοια του θανάτου στην σύγχρονη εποχή. Εάν η αγωνία για τον θάνατο παραμένει ένα κοινό, διαχρονικό ζήτημα για όλους, τότε με ποιο τρόπο διαχειρίζεται αυτή την αγωνία ένας σύγχρονος άνθρωπος και τί σημαίνει πρακτικά για αυτόν να ζει μέσα σε αυτή τη συνθήκη; Αυτό είναι και το βασικό ερώτημα αυτής της παράστασης. Και έτσι προκύπτει το δεύτερο ζητούμενο που είναι το να συζητήσουμε για ένα θεμελιώδες θέμα με σύγχρονο και απλό τρόπο. Για το λόγο αυτό γράφεται ένα κείμενο εκ νέου, που αποτελεί μια ελεύθερη μεταφορά του πρωτότυπου διηγήματος του Poe. Με αφορμή την ιδιαίτερη γραφή που συναντάμε στο διήγημα του Poe, όπου ο συγγραφέας υιοθετεί έναν δημοσιογραφικό τρόπο γραφής με φανερή την ανάγκη αποστασιοποίησης από τον χαρακτήρα (πρωτοποριακό για τα δεδομένα της εποχής!) δημιουργείται μια ιδιόμορφη συνθήκη επί σκηνής που προσομοιάζει μια ομιλία σε κοινό, όπως οι ομιλίες του Ted-X. Η πρωταγωνίστρια του έργου παρουσιάζει την δική της ιστορία πάνω στη σκηνή, μιλώντας απ’ ευθείας στους θεατές, σε δεύτερο πρόσωπο. Ο σκηνικός χώρος και το κείμενο συνθέτουν ένα περιβάλλον μέσα στο οποίο παράλληλες αφηγήσεις που συνδέονται με ένα κοινό νήμα συγχέουν συνεχώς τα όρια μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας. Ταυτόχρονα μέσα από μια βιντεοεγκατάσταση που προβάλλει εικόνες από το interface των social media, ο χώρος γίνεται αλλόκοτα οικείος και μοιάζει σαν να ερχόμαστε αντιμέτωποι με πτυχές του μυαλού μας και της καθημερινής μας ζωής».
Ηώς Αντωνοπούλου / Μαριάννα Λάζαρη
Tarr and Fether
Το έργο “Tarr and Fether” είναι μία διασκευή του διηγήματος του E.A. Poe “Η Μέθοδος του Δρος Πίσσα και του Καθηγητή Φτερά”(The Method of Dr Tarr and Professor Fether”).
Στο Tarr and Fether, όπως συμβαίνει συχνά στον Πόε, πρωταγωνιστικό ρόλο έχει το περιβάλλον. Έτσι , έξι χορευτές, δύο ηθοποιοί, ζωντανή μουσική, video art καθώς και ιδιαίτερη αισθητική και χρήση του φωτισμού, όλα αλληλεπιδρούν προς εξυπηρέτηση ακριβώς αυτού. Στο σχηματισμό μιας ατμόσφαιρας, ενός περιβάλλοντος που μικρή σημασία έχουν τα γεγονότα σαν δράσεις και που ο θεατής βλέπει και αισθάνεται μια κατάσταση η οποία μοιάζει σταθερή μεν, αγωνιώδης δε.
Σύγχρονα μέσα, σύγχρονη αισθητική σε ένα παλιό έργο. Η κίνηση μαζί με την πρόζα και την μουσική κατασκευάζουν το πλαίσιο ενώ αφηγούνται παράλληλα μια ιστορία που σίγουρα έχει να μας πει πολλά.
Info
Πρόγραμμα παραστάσεων:
20 – 23 . 09 . 2018 | στις 21.30
Καλλιόπη Σίμου
Το βαρέλι του Αμοντιλλάδο
27 – 30 . 09 . 2018 |στις 21.30
Ανδρέας Ζαφείρης – Θεατρική ομάδα 2510
Το πηγάδι και το εκκρεμές
04 – 07 . 10 . 2018 |στις 21.30
Riscus Group Theatre
ΣΙΩΠΗ | SIOPE
11 – 14 . 10 . 2018 | στις 21.30
Μαριάννα Φασόη
Πρόωρη ταφή
#theprematureburial
18 – 21 . 10 . 2018 |στις 21.30
Release the Fly
Η μάσκα του κόκκινου θανάτου
25 – 28 . 10 . 2018 |στις 21.30
Ηώς Αντωνοπούλου / Μαριάννα Λάζαρη
Tarr and Fether
