Αυτές τις μέρες του αναγκαστικού εγκλεισμού, που ο καθένας τις βιώνει λίγο ή πολύ επώδυνα (ή ίσως και ευχάριστα) ανάλογα με το πώς περνούσε την προηγούμενη ζωή του, μου αρέσει να κάνω μία σκέψη: ότι ο πλανήτης Γη (ή η Φύση, ή όπως αλλιώς θέλετε πείτε το), που έκανε εκατομμύρια χρόνια να βρει τις λεπτές ισορροπίες του, αγωνίζεται τώρα να βρει τρόπους να καταπολεμήσει τον καταστροφικό κρίκο της αλυσίδας που απειλεί να ανατρέψει αυτές τις ισορροπίες. Δεν ξέρω πόσο απέχει όλο αυτό από τις θεωρίες συνωμοσίας, ίσως και καθόλου, αλλά εμένα μου αρέσει να το σκέφτομαι. Γιατί η Φύση είχε ανέκαθεν αυτή τη δυνατότητα. Και απέναντι στη Φύση, ο άνθρωπος γράφεται πάντα με πεζό, ποτέ με κεφαλαίο.
Από την άλλη, αυτές τις μέρες έχω γίνει τρομερά ευσυγκίνητος. Μου ’ρχονται δάκρυα με εικόνες, με μουσικές, με λόγια που ανταλλάσσουν οι άνθρωποι, έστω και με τη βοήθεια της τεχνολογίας. Με διαβεβαιώσεις και ξυπνήματα αγάπης. Με ελπίδες (φρούδες ίσως, όπως φρούδες αποδείχθηκαν οι ελπίδες ότι μετά την οικονομική κρίση «δεν μπορεί, θα αλλάξουμε ως άνθρωποι!») ότι θα επανεξετάσουμε τι είναι ουσιώδες και τι όχι στη ζωή μας. Με υποσχέσεις για σμιξίματα και αγγίγματα και αγκαλιές, για το πολυπόθητο «μαζί», αυτό το πολύτιμο «μαζί» που τον άνθρωπο τον κάνει Άνθρωπο, που αποκαθιστά μετά δόξης το κεφαλαίο του.
Λυπάμαι, μόνο, που εγώ και οι συνοδοιπόροι μου στο χώρο της ζωντανής τέχνης, αυτό το ακριβό «μαζί», που μας τροφοδοτεί και χάρη σ’ αυτό υπάρχουμε, θα το γευτούμε τελευταίοι. Όσοι θα έχουμε απομείνει από τη λαίλαπα που επίκειται.
Νίκος Χατζόπουλος
Επιμέλεια: Μάνια Ζούση
