Καραντίνα
Αθήνα, Πετράλωνα
Αγαπημένο μου ημερολόγιο. Έχω να σου γράψω αρκετό καιρό….
Ακούω μια φωνή.
¨Μαμά, μαμά ξύπνα μαμά¨¨
Σηκώνομαι απ΄το κρεβάτι, ξεκινάει η μέρα
………
Είμαι από αυτούς που πάνε σούπερ μάρκετ με μάσκα και γάντια. Τα φοράω και πηγαίνω.
Κοιτάζω τον εαυτό μου στον καθρέφτη του ασανσέρ καθώς κατεβαίνω.
Την θυμάμαι αυτήν την εικόνα.
Δεν πάει καιρός από τότε που ήμουν σε καραντίνα στο νοσοκομείο Αλεξάνδρας όταν ήταν να γεννηθεί η κόρη μου. Μονόκλινο δωμάτιο, μάσκα, μη επαφή με τρίτους , δεν πρέπει να κολλήσω κάποιο μικρόβιο ή ιό.
……
¨¨Τα Στάδια του Ιδρυματισμού έχουν ομοιότητες με το τώρα¨ σκέφτομαι.
Ο ιδρυματισμός είναι σαν να πίνεις κρασί σε ένα τραπέζι χωρίς να τρως. Δεν αισθάνεσαι μεθυσμένη παρά μόνο την στιγμή που σηκώνεσαι.
Όταν τελειώσει η καραντίνα θα νιώσω μεθυσμένη, ζαλισμένη, εύθυμη αλλά και με δυσφορία. Αυτό μάλλον με περιμένει.
Ίδια τα στάδια, μόνο που τώρα είμαι όρθια στα πόδια μου με υγεία και έχω υπό μία έννοια την πολυτέλεια να ασχοληθώ μόνο με το κομμάτι του εγκλεισμού και όχι με το εάν αναπνέω ή όχι.
Κάποιοι σήμερα δεν αναπνέουν. Αυτοί που νοσούν.
Παγιδευμένοι μέσα σε έναν δυσκολότερο ¨κόσμο¨ που έχει να κάνει με την απώλεια της υγείας, τον κίνδυνο για τη ζωή τους. Ζουν κάτι άλλο απ τους υγιείς της καραντίνας.
Δυο διαφορετικές καραντίνες.
Αυτή των νοσοκομείων και των ανθρώπων που παλεύουν στο σπίτι να το ξεπεράσουν και αυτή όλων όσων είμαστε υγιείς και περιμένουμε.
Περιμένουμε να γίνουν όλοι καλά, να βρεθεί το φάρμακο, το εμβόλιο και όλα να περάσουν σαν ένα κακό όνειρο που θα τελειώσει, σαν κάτι παράξενες διακοπές σε μια πόλη που δεν έχει μάθει να σταματάει και να σωπαίνει.
Φεύγω από αυτή την σκέψη γιατί δεν έχει τελειωμό.
Επιστροφή από τα ψώνια της μέρας,
Απόγευμα
περπατάω με τη κόρη μου
ο πεζόδρομος των Πετραλώνων με κόσμο που τρέχει, κάνει ποδήλατο, σταματάει να πει ένα γεια.
Γιατί δεν μπορούμε να παίξουμε με τα άλλα παιδάκια μαμά; με ρωτάει η κόρη μου.
Σκέφτομαι τι να απαντήσω.
Συνεχίζει λέγοντας:
¨Γιατί κάποιοι άνθρωποι κάνουν γκουχου γκουχου και περιμένουμε να γίνουν καλά;
Δεν ακούγονται αυτοκίνητα, αλλά πουλιά.
Πλησιάζουμε στο σπίτι.
Έρχεται η μυρωδιά μιας ανθισμένης νεραντζιάς στη μύτη μου και ξαφνικά νιώθω μια ευφορία, μια αίσθηση απ΄ τα παιδικά μου χρόνια.
Σιωπή.
Σιωπή σημαίνει να ανακαλύπτεις ξανά τις χαρές της ζωής κάνοντας μια μικρή παύση.
“Δεν σταματάω σχεδόν πότε” σκέφτομαι.
Πολλές φορές κρυμμένη πίσω απ το φως της οθόνης του κινητού μου ή του υπολογιστή μου, αισθάνομαι συχνά σκλάβα του κινητού, κάτι με αποσπά μονίμως, προσπαθώντας να είμαι αποδοτική καταλήγω τελικά απομακρυσμένη απ τον εαυτό μου.
Σαν να γυρίζω και ξαναγυρίζω γύρω απ το ίδιο σημείο.
Σαν να είμαι απασχολημένη μονίμως. Πόσο βλακεία.
Λέει ο Καγγέ κάποιες σκέψεις πάνω στο θέμα. Θυμάμαι κάποια σκόρπια.
“Η τεχνολογία. Πως την χρησιμοποιούμε. Εκεί είναι η ουσία. Σε εμάς είναι η ουσία. Στο πως αλλάζουμε χρησιμοποιώντας την τεχνολογία. Ποιος έχει το πάνω χέρι. Είμαστε κοινωνικά όντα, δεν μπορούμε να λειτουργήσουμε χωρίς τους άλλους, αλλά ας κλείσουμε το κινητό.
Ας μην πούμε τίποτα. Ας πάρουμε μια ανάσα και ας σκεφτούμε.
Κάτι διαφορετικό απ όσα σκεφτόμαστε συνήθως.
Μια σιωπή που βιώνεται.
χωρίς τεχνικές και σχέδια
χωρίς να μπαίνει κάποιος πήχης αποδοτικότητας
δεν χρειάζονται μήτε μαθήματα μήτε τεχνικές χαλάρωσης για να κάνουμε μια παύση.”
Σιωπή.
Τέλος με τις σκέψεις.
Μπαίνουμε στο σπίτι. Πάμε να παίξουμε.
Έλενα Μαυρίδου
Επιμέλεια: Μάνια Ζούση
