Mια “πιο συγκεκριμένη και συμπαγή πρόταση” παρουσιάζει σε σχέση με πέρυσι το φετινό πρόγραμμα του Θεάτρου Πόρτα για το οποίο ο Θωμάς Μοσχόπουλος, σκηνοθέτης και καλλιτεχνικός διευθυντής του Θεάτρου εξηγεί στο artplay.gr πως “ένα πρόγραμμα για να μην αυτοακυρωθεί πρέπει να είναι αισιόδοξο αν και η αισιοδοξία κάποιες φορές αγγίζει τα όρια του μαύρου χιούμορ”, όπως λέει. “Δεν είναι καθόλου εύκολα τα πράγματα”, ομολογεί και προσθέτει : “κυρίως βλέπω το ηθικό των ανθρώπων να έχει καμφθεί, η υπερβολική αισιοδοξία και το κουράγιο που έκαναν στην αρχή, χάνεται σιγά σιγά. Παρόλα αυτά, έχω δει πως την ώρα της δουλειάς έχουμε μια μικρή όαση που δεν είχαμε καταλάβει. Μια δουλειά στραμμένη σε έναν πιο πνευματικό προσανατολισμό προσφέρει και μια ανακούφιση που θέλουμε λίγο να την ενδυναμώσουμε μέσα μας και να την μεταφέρουμε και στους ανθρώπους γύρω μας. Μια παράσταση δεν πρόκειται να λύσει τα ερωτηματικά του ανθρώπου ή να τον σώσει, αυτό που ίσως μπορεί να προσφέρει είναι η υπενθύμιση ότι υπαρχουν και κάποια πράγματα τα οποία αξίζει κανείς να τα θυμάται και να έχει στραμμένο τον προσανατολισμό και το βλέμμα του προς τα εκεί. Κατά τα άλλα τα πρακτικά ζητήματα είναι και για μας όπως και για όλους πολύ πολύ δύσκολα. Ωστόσο το ότι πρέπει να είμαστε αισιόδοξοι ειναι ένας βαρύς ρόλος που τον αναλαμβάνουμε. Άλλωστε έχουμε δώσει πολύ χώρο στην γκρίνια και την μιζέρια για πολλά χρόνια”
Φέτος ο Θωμάς Μοσχόπουλος επέλεξε να σκηνοθετήσει την Δίκη του Κάφκα που κάνει πρεμιέρα στις 17 Νοεμβρίου.
“Ξαναδιαβάζοντας την Δίκη και μάλιστα ένα βιβλίο για τον Κάφκα από σύγχρονους μελετητές, μου έκανε πολύ εντύπωση ότι όταν ο ίδιος ο συγγραφέας διάβαζε τα πρώτα κεφάλαια στους φίλους του, γελούσαν. Έχοντας στην μνήμη μου κάτι πιο σκοτεινό ή τουλάχιστον όπως η μυθολογία της Δίκης την έχει, άρχισα να την διαβάζω και διαπίστωσα ότι υπάρχει ένα απίστευτα σαρδόνιο χιούμορ που έμοιαζε απόλυτα με καταστάσεις που ζούσα στην καθημερινότητά μου. Και αυτή η περίεργη αυτοσαρκαστική διάθεση που έχει. Δεν είναι μια κριτική απέναντι σε ένα σύστημα αόρατο, αλλά κατά κάποιο τρόπο ο ήρωας φοβάται ή γίνεται και ο ίδιος μέρος αυτού του συστήματος, το επομενο γρανάζι του. Συνειδητοποιησα πως με αφορούσε πάρα πολύ. Επίσης δυο μελέτες που συνδίαζαν τον Κάφκα με το θέατρο, για την ακρίβια το γίντις θέατρο με το οποίο ήρθε σε επαφή και το οποίο του άλλαξε άρδην την γραφή. Το γίντις εμφανίζει χαρακτήρες σχεδόν γκροτέσκο. Ξαφνικά άρχισα να ανακαλύπτω πως υπάρχει μια πολύ έντονη θεατρικότητα που δεν έχει να κάνει με το ότι η Δίκη έχει διασκευασθεί αρκετές φορές. Και άρχισα να βλέπω τον πραγματικό θεατρικό πυρήνα του έργου συνδιασμένο με αυτήν την σαρδόνια κωμικότητα”.
Στην παιδική σκηνή κάνει πρεμιέρα στις 18 Δεκεμβρίου το ” Ένας Δράκος…μα ποιος Δράκος;”, μια διασκευή του Δράκου του Γιεβγκένι Σβάρτς από την Ξένια Καλογεροπούλου και το Θωμά Μοσχόπουλο ο οποίος κρατά και την σκηνοθεσία. “Όταν ξαναδιάβασα τον Δράκο, συνειδητοποίησα ότι τα θέματά του βρίσκονται στην κρυμμένη προβληματικη της εποχής. Θέματα όπως ευθύνης του πολίτη ή του εξουσιαστή ή του εξουσιαζόμενου που με απασχολούν που διαθέτουν έναν παραμυθένιο χαρακτήρα και ένα πολύ σαρδόνιο χιούμορ, με έναν τρόπο που η ακροβασία του σε εντυπωσιάζει, μεταξύ ενός έργου για παιδιά και ενός έργου για ενηλίκους. Άλλωστε ο Σβαρτς τα εγραφε ως παιδικά έργα για να ξεφύγει την λογοκρισία, αλλά παρόλα αυτά διατηρεί μια θεατρική αθωωότητα με ένα θέμα καθόλου ανώδυνο, σε ένα έργο που προκύπτει παρα πολύα αστείο και πάρα πολύ αιχμηρό”, καταλήγει ο σκηνοθέτης.
Μάνια Ζούση
