Θέατρο Συναντήσεις

Μιχάλης Συριόπουλος: “Μετά την υπόκλιση ό, τι έζησες πεθαίνει, για να γεννηθεί ξανά μετά”

«Είμαι ένας άνθρωπος, που ακολουθεί το όνειρό του. Έχω αποφασίσει  να πάρω  το όποιο ρίσκο, προκειμένου να κάνω όλα μα όλα τα όνειρά μου πραγματικότητα. Είμαι ο  άνθρωπος, που μισεί το απωθημένο. Η απόφαση να ακολουθήσω με πείσμα αυτό που αγαπώ είναι μονόδρομος» λέει με πάθος έφηβου, ο Μιχάλης Συριόπουλος, ηθοποιός, σκηνοθέτης και  καλλιτεχνικός διευθυντής   στην Ανώτερη  Δραματική Σχολή Σύγχρονου Θεάτρου Βασίλης Διαμαντόπουλος.

Η πρώτη μας επαφή είχε γίνει με αφορμή το άρθρο για τη γοητεία  του καλλιτεχνικού χώρου  Bensousan Han. Έναν χώρο, που τον είχε μαγέψει, προκαλώντας τον  να σκηνοθετήσει εκεί το Dybbuk. Με κέρδισε  η άμεση ανταπόκρισή του κι  ο ζεστός  ενθουσιώδης ποιητικός του λόγος. Μια σπάνια ανεπιτήδευτη ευγένεια, που σε εκπλήσσει ευχάριστα, ειδικά όταν προέρχεται από έναν νέο άνθρωπο. Έτσι ανανεώθηκε το ραντεβού μας  για σήμερα,  στον χώρο της σχολής, λίγο μετά το μάθημά του.

SKLAVI

«Το Σκλαβί» σκηνοθέτης Τάσος Ράτζος

«Μιλάς με τόσο απόλυτο τρόπο για το όνειρό σου να γίνεις ηθοποιός, σαν να  ήταν κάτι που ήθελες από πάντα!»

«Νομίζω ότι γεννήθηκα μ’ αυτό και  νιώθω ευτυχής, που πλέον το ζω. Είναι κάτι  που το έμαθαν και οι γονείς μου από πολύ νωρίς, αφού τους το επισήμανε και η νηπιαγωγός μου. Είμαι πολύ τυχερός, που οι γονείς μου αν και δεν είναι του χώρου, δεν θέλησαν να επέμβουν σ αυτή μου την απόφαση. Ακόμη κι όταν κατ επανάληψη είχα αποτύχει στις εισαγωγικές εξετάσεις, γιατί ξέρεις είχα δώσει τρεις φορές στο Κρατικό και μια στο Εθνικό Θέατρο, δεν με αποθάρρυναν. Μου έλεγαν πως έχασα μια μάχη, όχι τον πόλεμο. Σ αυτούς χρωστάω το ότι είμαι εδώ αυτή τη στιγμή. Είναι πολύ σημαντικό, οι γονείς να μην επιβάλουν τα δικά τους θέλω στα παιδιά τους και να σέβονται τις επιθυμίες και τις επιδιώξεις τους. Αν μου είχαν πει έστω και μια κουβέντα θα τα είχα παρατήσει αναγνωρίζοντας λόγω των αποτυχιών μου,  ότι όντως δεν κάνω για ηθοποιός. Η εξέλιξή μου και η προσπάθειά μου οφείλεται επίσης και στο γεγονός ότι είναι το λιγότερο που μπορώ να κάνω γι αυτούς τους ανθρώπους,  ως ευχαριστώ, που με στήριξαν».

« Από την πρώτη στιγμή όμως, θεωρήθηκες ταλέντο και πολλά υποσχόμενος ηθοποιός . Κάτι, που η εξαιρετική σου πορεία στον χώρο επιβεβαίωσε! Έχεις αναλογιστεί ,τι έφταιξε τότε;»

« Θα σου το πω, όπως το έζησα. Την πρώτη φορά εμφανίστηκα με το θράσος του ανώριμου έφηβου που θεωρεί, πως το ταλέντο που πιθανόν διαθέτει, είναι αρκετό για την επιτυχία και έτσι δεν είχα προετοιμαστεί ιδιαίτερα. Τις επόμενες φορές είχα δουλέψει και είχα προετοιμαστεί σκληρά, προσέχοντας ακόμη και τις  ενδυματολογικές  επιλογές της εμφάνισής μου. Πιστεύω τελικά, ότι όλα είναι η στιγμή. Ίσως να ζητούσαν κάτι άλλο οι εξεταστές  τη δεδομένη στιγμή, που δεν το βρήκαν σε μένα ή δεν αντιλήφθηκα εγώ αυτό που ζητούσαν. Ίσως να μην ήταν εν τέλει η στιγμή μου . Έχω καταλήξει, πως  υπάρχει κάποιος λόγος, για κάθε τι που γίνεται ή δεν γίνεται . Δεν ήταν η ώρα μου ίσως. Το θέμα είναι , ότι δεν εγκατέλειψα την προσπάθεια  και επέμεινα μέχρι να φτάσω στον στόχο μου. Είναι σημαντικό να πιστεύεις σε κάτι  που σε εμπνέει. Το να έχεις  όραμα και  πίστη,  είναι  κινητήρια δύναμη για να πας παραπέρα στη ζωή και δυστυχώς στις μέρες μας, έχουμε καταλήξει μηδενιστές ».

ASANSER

« Παραμύθια στο ασανσέρ» σκηνοθετης Τάσος Ράτζος φωτο: Τάσος Θώμογλου

« Η ερμηνεία σου στον Βυσσινόκηπο θεωρείται η καλύτερή στιγμή σου, μια που τόσο καιρό μετά, ο απόηχός της δεν έχει κοπάσει. Είναι και για σένα τον ίδιο, σταθμός της θεατρικής σου καριέρας; »

« Ήταν μια μοναδική ευκαιρία, να υπηρετήσω  εύστοχα τον ρόλο, που μου είχε κάνει την τιμή να εμπιστευτεί η Χριστίνα Χατζηβασιλείου, ως σκηνοθέτης της παράστασης. Ο θόρυβος που έγινε όμως, από εκείνη τη στιγμή γύρω από το όνομά μου, σε τόσο νεαρή ηλικία με τρόμαξε. Ομολογώ πως δεν ήμουν έτοιμος να το αντιμετωπίσω και να  διαχειριστώ μια τέτοια κατάσταση. Ακροβατούσα ανάμεσα στο να παρασυρθώ από υπερφίαλο ναρκισσισμό και στο να χάσω την ουσία του πράγματος, κάτω από την ασφυκτική πίεση, να ανταποκριθώ στις προσδοκίες κριτικών και κοινού, στις επόμενες εμφανίσεις μου. Υπήρξε ίσως, η δυσκολότερη περίοδος της ζωής μου. Ένιωθα πως έχασα τον δρόμο, μέχρι να συνειδητοποιήσω, πως στο θέατρο ζεις γι’αυτό που συμβαίνει τώρα. Γι΄ αυτό, που συμβαίνει την στιγμή που είσαι στη σκηνή. Κάθε βράδυ αμέσως μετά την υπόκλιση, ό, τι έζησες  πεθαίνει,  για να ξαναγεννηθεί την επόμενη  μέρα. Εκεί, στην σκηνή. Λέμε πάω να παίξω. Αν πεις πάω στη δουλειά, το έχεις χάσει».

BISINOKIPOS

φωτο: Χρήστος Τουρλάκης

« Τι είναι το πρώτο πράγμα που λες, στους μαθητές σου στη σχολή; Πως λειτουργείς ως δάσκαλος απέναντι σε ανθρώπους, που συχνά είναι πολύ μεγαλύτεροί σου;»

« Λέω πάντα πως το θέατρο είναι  παρατήρηση, είναι χαρά και μαγεία. Είναι η τέχνη που σε κάνει καλύτερο άνθρωπο, αν παίξεις πραγματικά καλά. Πριν ξεκινήσω  να διδάσκω, αναρωτήθηκα ποιος είναι ο ρόλος μου και πως θα μπω σε αυτή τη διαδικασία. Κατέληξα στο συμπέρασμα, πως αυτό που κάνω δεν είναι διδασκαλία, είναι ψάξιμο. Ψάχνω και ψάχνομαι. Γιατί  το θέατρο είναι ένα ανεξάντλητο πεδίο, το οποίο δεν μπορεί  να πει κανένας ποτέ ότι το ξέρει απόλυτα και η εξέλιξη σ’ αυτό δεν έχει όρια. Σίγουρα η πείρα και η συνεχής μελέτη είναι σημαντικές, αλλά ταυτόχρονα πρέπει να είσαι ανοιχτός στο να ακούσεις, να μοιραστείς και σε μια σχέση αλληλεπίδρασης με τους μαθητές, να δώσεις και να πάρεις και εγώ νιώθω, πως παίρνω πολλά».

« Είσαι πλέον καλλιτεχνικός διευθυντής, στη σχολή που μερικά χρόνια πριν σπούδαζες. Πόσο δύσκολο ή εύκολο είναι αυτό;»

« Ήταν μια πρόταση που πέραν της τιμής που εμπεριέχει, είναι και μεγάλη ευθύνη. Συνεργάζομαι με ανθρώπους που σέβομαι , θαυμάζω και εκτιμώ πολύ και υπήρξαν δάσκαλοί μου. Δεν σου κρύβω, πως το μόνιμό μου άγχος είναι, μήπως άθελά μου στο πλαίσιο αυτής της  συνεργασίας  και κατά τη διάρκεια των συναντήσεων μας, για παράδειγμα με τη Χριστίνα Χατζηβασιλείου, χάσω την ισορροπία στην επικοινωνία μας.  Σίγουρα, πρωταρχικός σκοπός όλων είναι το “restart” στην Ανώτερη Δραματική Σχολή Βασίλης Διαμαντόπουλος , να κερδίσει με επιτυχία το στοίχημα να βάλει τις βάσεις για ένα καλύτερο θέατρο. Θα με χαροποιούσε πολύ το γεγονός, κάποιος από τους σπουδαστές αυτών των ετών, να πει στο μέλλον, ότι πήρε κάτι σημαντικό από όσα υλοποιήθηκαν  υπό την διεύθυνση μου. Θα είναι η μεγαλύτερη ανταμοιβή μου, σε προσωπικό επίπεδο».

TREIS ADELFES

«Τρεις αδελφές» σκηνοθέτης Γλυκερία Καλαϊτζή

« Η ανταμοιβή του ηθοποιού είναι το χειροκρότημα ή ο ρόλος;»

« Αδιαμφισβήτητα ο ρόλος. Έχω αποφασίσει να δοκιμαστώ σε κάθε είδους  ρόλο. Να βουτήξω  σ’ αυτό που λέγεται θέατρο, προκειμένου να αποφασίσω ποιο είδος αγαπώ. Αυτή τη στιγμή βρίσκομαι σε πρόβες για την παράσταση  « Η Δίκη του Κ.», που είναι βασισμένη στο μυθιστόρημα « Η Δική » του Κάφκα, σε σκηνοθεσία Θωμά Μοσχόπουλου, που ανεβαίνει 18 Νοεμβρίου, στο Θέατρο Πόρτα. Ακόμη δεν μπορώ να πιστέψω πως παίζω σ’ αυτή την θεατρική σκηνή, σε αυτό το μεγαλειώδες έργο και υποδύομαι τον Κύριο Κ. ».

« Πως βιώνεις αυτόν τον ρόλο;»

« Δεν τον βιώνω και αυτό το χρωστάω στον κο Θωμά Μοσχόπουλο, που ο τρόπος που έχει να σε καθοδηγεί, είναι σαν παιχνίδι. Είναι αυτός που δούλεψε μαζί μου και με βοήθησε να αφήσω πίσω μου τα κατάλοιπα του « Βυσσινόκηπου». Με «άδειασε», με «καθάρισε» και με επανατροφοδότησε με νέο « υλικό ». Η συνεργασία μαζί του θεωρώ ότι είναι καρμική. Με βοήθησε να επαναπροσδιοριστώ, ως άνθρωπος και ως ηθοποιός».

GLAROS

«Γλάρος» σκηνοθέτης Γιάννης Βούρος φωτο Τάσος Θώμογλου

« Γιατί σε σκέφτομαι ως κινηματογραφικό ηθοποιό; Δεν είναι κάτι που θα  σε ενδιέφερε;»

« Πολύ! Αγαπώ πολύ τον κινηματογράφο και θα το ήθελα. Δεν έχει απλά προκύψει μέχρι τώρα. Ίσως κι αυτό να περιμένει, να έρθει η  δική του στιγμή. Δουλειές όπως αυτές του Λάνθιμου, πραγματικά με γοητεύουν».

« Πιστεύεις πως στην Ελλάδα υπάρχει επαρκής εκπαίδευση στις δραματικές σχολές, όσον αφορά στο κομμάτι της υποκριτικής στον κινηματογράφο;»

« Η αγάπη μου για τον κινηματογράφο και η διαπίστωση του κενού αυτού, με έκανε να συμπεριλάβω στους συνεργάτες της σχολής τον Τέλο Φίλη,  που διδάσκει ιστορία του κινηματογράφου και τον  σκηνοθέτη Αλέξανρο Πανταζούδη και να οργανώσουμε σεμινάρια  με θέμα “Υποκριτική μπροστά στην κάμερα» με τον Πάνο Κοκκινόπουλο,  που είναι μεγάλη χαρά, που τον φιλοξενούμε στη Θεσσαλονίκη.  Πιστεύω πάντως, πως η αλήθεια του ρόλου είναι μία, είτε αυτός ερμηνευτεί στο θέατρο είτε μπροστά στην κάμερα. Αλλάζουν μόνο τα εκφραστικά μέσα. Χρειάζεται μέτρο μπροστά στο φακό και αντίληψη, που με τη σωστή καθοδήγηση από τον σκηνοθέτη, θα μπορέσουν να λειτουργήσουν σωστά. Επίσης θέλω να εισάγω και το σπικάζ  στο εκπαιδευτικό μας πρόγραμμα. Υποκριτική δεν σημαίνει μόνο τραγωδία και δεν το λέω υποτιμητικά. Οι ηθοποιοί  θα πρέπει να μπορούν να έχουν κάθε δυνατό εφόδιο και κατάρτιση, που θα τους βοηθήσει να βρουν δουλειά μετά την αποφοίτησή τους. Ένα ευρύ φάσμα μαθημάτων με  καθηγητές που είναι καταξιωμένοι ο καθένας στον  χώρο του, υποστηρίζουν τη φιλοσοφία της σχολής ».

XRISTOUGENA

«Τα Χριστούγεννα του μπαρμπα Ιωσήφ» Σκηνοθέτης Μιχάλης Συριόπουλος φωτο Τάσος Θώμογλου

« Οι σκηνοθετικές  απόπειρες  που κάνεις κατά καιρούς, προκύπτουν ως  ανάγκη ή πρόταση;»

« Πρόταση. Η σκηνοθεσία είναι κάτι που με ενδιαφέρει πολύ και ίσως κάποτε ασχοληθώ αποκλειστικά με αυτό. Η υποκριτική, η σκηνοθεσία αλλά και η διασκευή έργων είναι μέρη του ίδιου πράγματος,  που ανάλογα με τις εσωτερικές διεργασίες της κάθε περιόδου, αποτελούν δίοδο έκφρασης».

« Σε άλλαξε το θέατρο;»

« Απόλυτα. Χωρίς αυτό θα ήμουν ένας βαρετός μοναχικός άνθρωπος. Είμαι από τη φύση εσωστρεφής και μοναχικός . Το θέατρο μου δίνει συνεχώς όμορφες  στιγμές , γεμάτες χαρά, επικοινωνία, αγκαλιές και ειλικρινή χαμόγελα με φίλους και αυτό είναι ευλογία».

ms2b

 

Κείμενο –  Φωτογραφία εξωφύλλου και πορτραίτο Μαρία Μαυρίδου

Τις φωτογραφίες των παραστάσεων παραχώρησε ο Μιχάλης Συριόπουλος από το προσωπικό του αρχείο