“Η αλληλεγγύη , η ποίηση και η τρυφερότητα είναι επανάσταση”, υποστηρίζει στο artplay.gr η Νατάσα Φαίη – Κοσμίδου, με αφορμή την απόπειρα να ζωντανέψει επί σκηνής το διήγημα του Τσέχωφ «Θάλαμος Νο 6-Μια ΧΙΠ ΧΟΠ συνομιλία του Τσέχωφ με το σήμερα», που κάνει πρεμιέρα το Σάββατο 1η Φεβρουαρίου στον Τεχνοχώρο Φάμπρικα όπου θα παίζεται κάθε Σάββατο στις 9.30 μ.μ. και κάθε Κυριακή στις 9.00 μ.μ. για δέκα παραστάσεις..
«Tο καλοκαίρι που μας πέρασε , τη στιγμή ακριβώς που ήμουν έτοιμη να βυθιστώ από όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας , ένας πολύ σπουδαίος μου φίλος ο Κώστας Γάκης, μου έδωσε να διαβάσω το διήγημα αυτό του Άντον Τσέχωφ. Διαβάζοντάς το άρχισα να παίρνω δύναμη , να πιστεύω και πάλι σε εκείνο το λουλούδι που, ακόμα και μέσα στον χειμώνα, επιμένει να ανθίζει. Να πιστεύω και πάλι πως στις μέρες μας η αλληλεγγύη , η ποίηση και η τρυφερότητα είναι επανάσταση».
Η Νατάσα-Φαίη Κοσμίδου εξηγεί πως «το διήγημα του Άντον Τσέχωφ ” Θάλαμος Νο 6 ” είναι ένα βαθιά πολιτικό έργο που θίγει με τρομερή ευαισθησία ζητήματα που μας αφορούν όλους : τη διαφορετικότητα , τον κοινωνικό αποκλεισμό , την βία της καταστολής , την ανάγκη για βαθιά και αληθινή επικοινωνία , αλληλεγγύη και αγάπη.
Τελειώνοντάς το , γεννήθηκε μέσα μου μια πολύ μεγάλη ανάγκη : να κοιτάξω τους ανθρώπους μέσα στα μάτια και τους διηγηθώ αυτήν την σπουδαία ιστορία. Εκφράζοντας όλα όσα νιώθω για αυτά που συμβαίνουν σήμερα, να μπορέσω να τους μεταφέρω σε αυτόν τον μαγικό κόσμο του Τσέχωφ. Έχοντας στο πλευρό μου έναν σπουδαίο δάσκαλο, τον Κώστα Γάκη , που μου δείχνει πάντα τον δρόμο προς το φως και δύο υπέροχα πλάσματα , την Ηλέκτρα Αρσενίδου και την Έρη Μανουρά δημιουργήσαμε αυτό το ” αντί – ποίημα “, αυτήν τη χιπ χοπ συνομιλία του Τσέχωφ με το σήμερα. Το χιπ χοπ είναι ο δικός μου τρόπος έκφρασης. Είναι μια γέφυρα που ενώνει την ποίηση , το θέατρο και την μουσική. Είναι ο τρόπος μου να σας αφηγηθώ όλα όσα συμβαίνουν μέσα και γύρω από τον θάλαμο 6.
Όλο το νόημα του διηγήματος αλλά και της δικής μας απόπειρας να το ζωντανέψουμε επί σκηνής, μπορεί να συμπυκνωθεί στους αγαπημένους μου στίχους του Μίλτου Σαχτούρη. Στίχους που μας διδάσκει με την στάση του απέναντι στη ζωή κάθε μέρα ο αγαπημένος μας δάσκαλος , Κώστας Γάκης, στίχους που τραγουδάει με μαγικό τρόπο η Έρη Μανουρά, στίχους που χορεύει με μαγικό τρόπο η Ηλέκτρα Αρσενίδου:
” Εγώ , κληρονόμος πουλιών , πρέπει έστω και με σπασμένα φτερά να πετάω ! … ”
Ο Θάλαμος Νο 6 είναι ένας ύμνος για όλους εκείνους τους ανθρώπους που μέσα σε όλη αυτήν τη σκληρότητα απαντούν με τρυφερότητα , συνεχίζουν να ονειρεύονται , να παλεύουν για έναν πιο όμορφο κόσμο , για έναν κόσμο δίκαιο.
Γιατί Χιπ Χοπ ;
Το χιπ χοπ είναι ο τρόπος μου. Ο τρόπος μου να εκφράσω όσα νιώθω, να εκφράσω τις ιδέες μου. Ο τρόπος μου να αφηγηθώ μια ιστορία. Γράφω στίχους και δεν τους κλείνω πια στα συρτάρια μου , τους δίνω ρυθμό για να μπορέσουν να ακουστούν. Το Χιπ χοπ είναι για μένα , μια γέφυρα που ενώνει την ποίηση , το θέατρο και τη μουσική.
Σκέψεις για την σκηνοθεσία μίας Χιπ Χοπ παράστασης :
Για να ανθίσει ένα λουλούδι πρέπει να δημιουργήσουμε γύρω του τις κατάλληλες συνθήκες. Χώμα , νερό , αέρα και ό, τι άλλο χρειάζεται εκείνο. Έτσι ακριβώς συμβαίνει και με μια ιστορία. Για να ανθίσει , για να ζωντανέψει , για να καταφέρει να μας ταξιδέψει πρέπει να δημιουργήσουμε το ιδανικό περιβάλλον για αυτήν. Με αυτό το σκεπτικό σχεδιάστηκε αυτή η παράσταση. Κάθε στίχος , κάθε νότα , κάθε ρυθμικό μοτίβο , κάθε χορευτική κίνηση βοηθάει την αφήγηση, ώστε η ιστορία αυτή να καταφέρει να αγγίξει τις καρδιές όλων όσων την παρακολουθούν. Έχω την μεγάλη τύχη να έχω δάσκαλο μου τον Κώστα Γάκη ( που έχει αναλάβει και την επιμέλεια της σκηνοθεσίας της παράστασής μας ). Με δίδαξε ότι το θέατρο που αγαπάω , το θέατρο που θέλω να κάνω , μιλάει για ζητήματα που μας αφορούν όλους. Είναι θέατρο αγκαλιάς. Από τον έφηβο που παρακολουθεί καθισμένος στο πάτωμα , μέχρι την γιαγιά που δεν ακούει τόσο καλά , στο τελευταίο κάθισμα. Και γι’ αυτό , θα τον ευγνωμονώ για πάντα.
Η συνεργασία μου με τον Κώστα Γάκη
Μία μαγική συνάντηση. Από τις συναντήσεις που σταματάνε τον χρόνο.
Ένας καταπληκτικός δάσκαλος , έμπνευση για τους μαθητές του. Ένας σπουδαίος καλλιτέχνης που ντύνει με ευαισθησία , ποίηση και ομορφιά κάθε έργο του. Δημιουργεί έναν ζεστό χώρο , μέσα στον οποίο οι γύρω του εκφράζονται και ανθίζουν.
“ Φτιάχνει δρόμους και ενώνει ερήμους “ με κάθε τρόπο. Με την μουσική του , με τις παραστάσεις του, με την παρουσία του.
Τα τρία χρόνια που συνεργαζόμαστε , είναι τρία χρόνια γεμάτα χρώματα , μουσική , ποίηση. Κάθε μέρα δίπλα του , μαθαίνω και κάτι καινούργιο , κάτι σπουδαίο.
Όλα ξεκίνησαν στο Πήλιο. Στην θεατρική κατασκήνωση του Πανελληνίου Δικτύου για το Θέατρο στην εκπαίδευση. Δίδασκε και με κάλεσε να είμαι δίπλα του ως βοηθός του. Κάτω από τα πλατάνια , γύρω από φωτιά , με υπέροχους ανθρώπους. Όλο το πρωί μάθημα και έπειτα κουβέντες ουσιαστικές , βαθιές και αληθινές. Εκεί κατάλαβα πως ο κόσμος αυτός μπορεί να αλλάξει, να γίνει λίγο πιο όμορφος.
Τώρα έχω την τύχη να είμαι δίπλα του, ως βοηθός σκηνοθέτη , σε μία πολύ σπουδαία παράσταση, στην “ Ιστορία Χωρίς Όνομα “ . Είδα από πολύ κοντά πώς με την Ανθή Φουντά διασκεύασαν αυτό το βιβλίο ώστε να μπορέσει να ζωντανέψει με αυτόν τον τρόπο επί σκηνής , άκουσα τις πρώτες μελωδίες που έγραψε για να ντύσει αυτήν την παράσταση και παρακολούθησα με πόση ευαισθησία φώτισε κάθε στιγμή του έργου σκηνοθετώντας το και πώς δημιούργησε μία ομάδα ηθοποιών – μία αγκαλιά – που ανεβαίνουν στην σκηνή και λάμπουν.
Δουλεύουμε μαζί σε πολλά και διαφορετικά projects ( παραστάσεις , διδασκαλίες , συναυλίες ) Όλες όμως οι δουλειές έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό : την τρυφερότητα. Αυτή είναι η απάντηση μας στον κόσμο που ζούμε.
Αυτό ψιθυρίζουμε , φωνάζουμε , τραγουδάμε , χορεύουμε και στην παράσταση μας “ Θάλαμος Νο 6 “ . Νιώθω πως όλα τα δώρα της κοινής μας πορείας λάμπουν σε αυτήν την hip hop συνομιλία μας με τον κύριο Τσέχωφ.
Σκέψεις για το σήμερα :
Νιώθω ότι ζούμε σε έναν κόσμο αντεστραμμένο. Δεν θα έπρεπε να συμβαίνουν όλα όσα συμβαίνουν. Ο μολυσμένος αέρας , οι ώρες δουλειάς , η πίεση , το άγχος. Δεν θα έπρεπε να πονάει η καρδιά μου , επειδή όλοι μου οι φίλοι και τα ξαδέρφια της ηλικίας μου , έχουν φύγει στο εξωτερικό αναζητώντας μία ευκαιρία. Δεν θα έπρεπε να υπάρχει βία καταστολής , αίμα στους δρόμους της πόλης μας , σκοτωμένα παιδιά , πνιγμένα παιδιά. Δεν θα έπρεπε να θεωρούνται οι άνθρωποι λαθραίοι. Αναρωτιέμαι λοιπόν : Είναι “φυσιολογικό” όλα αυτά να τα ανεχόμαστε και να τα προσπερνάμε ;; Ή μήπως είναι πιο ” φυσιολογικό ” όλα αυτά να μας τρελαίνουν ;;; Μακάρι η παράσταση μας να είναι μια αφορμή για μια βαθιά και ουσιαστική συζήτηση”.
Νατάσα Φαίη – Κοσμίδου
Συντελεστές:
Σκηνοθεσία, Διασκευή: Νατάσα-Φαίη Κοσμίδου
Επιμέλεια σκηνοθεσίας: Κώστας Γάκης
Επιμέλεια Κίνησης: Ηλέκτρα Αρσενίδου
Επιμέλεια Μουσικής: Έρη Μανουρά
Φωτογραφίες: Ηλιανα Μεϊντάνη
Παίζουν: Ηλέκτρα Αρσενίδου, Νατάσα-Φαίη Κοσμίδου, Έρη Μανουρά
Παραστάσεις: Από το Σάββατο 1 Φεβρουαρίου και κάθε Σάββατο στις 9.30 μ.μ. και κάθε Κυριακή στις 9.00 μ.μ. για 10 παραστάσεις.
Εισιτήρια από 7 ευρώ
Τηλέφωνο για επικοινωνία: 6976265326
Τεχνοχώρος Φάμπρικα
Μεγάλου Αλεξάνδρου 125, Κεραμεικός.
Τηλ. 210 3411651
