Θέατρο Οι δημιουργοί γράφουν

«Με μια βέρα στο δάχτυλο και πολλές φωτογραφίες στο πορτοφόλι»

«Η Μαρίνα απλώνει τις φωτογραφίες των παιδιών της και τρώει μαζί τους», γράφει η ηθοποιός και βραβευμένη συγγραφέας Μαρία Τσιμά, παραδίδοντας μια εμβληματική εικόνα βαθιάς συγκίνησης, μία από όλες όσες συναποτελούν  το έργο της «Ίσια δικαιώματα» που βασισμένο σε συνεντεύξεις μεταναστριών, και σκηνοθεσία Ελένης Γεωργοπούλου, επαναλαμβάνεται στο Θέατρο Vault, κάθε Δευτέτα και Τρίτη στις 9μ.μ

«Τις συναντώ στο τραμ, στα τρόλεϊ, κουρασμένες, με μια βέρα στο δάχτυλο και πολλές φωτογραφίες στο πορτοφόλι», προσθέτει, για όλες αυτές τις γυναίκες που «έφυγαν από την πατρίδα τους, μας υιοθέτησαν και μεταναστεύουν διαρκώς»

Γράφει η Μαρία Τσιμά:

«Συναντώ γυναίκες. Όλες μιλούν τη γλώσσα μου. Με μικρές συγκοπτόμενες φράσεις. Με σωστά λάθη: ίσια δικαιώματα …..πανεπιστήμιο της κόμμας…..δικηγορηκιά…ανθιδέσμη. Όλες περιποιημένες. Ρούχα με χρώματα, κραγιόν και αρωματισμένες. Συναντιούνται κάθε Κυριακή στο ρεπό τους. Το καλοκαίρι κατηφορίζουν στη θάλασσα. Στη χώρα τους δεν έχουν θάλασσα. Τις συναντώ στο τραμ, στα τρόλεϊ, κουρασμένες, με μια βέρα στο δάχτυλο και πολλές φωτογραφίες στο πορτοφόλι. Γονείς, παιδιά, εγγόνια. Κάθε μία κι ένας κόσμος ολόκληρος. Η Μαρίνα απλώνει τις φωτογραφίες των παιδιών της και τρώει μαζί τους. Είναι αυτές που καθαρίζουν τον γέρο πατέρα μας και τη μάνα μας. Είναι τα καινούργια παιδιά τους. Είναι αυτές που τους κάνουν να αντέχουν τη φυλακή της καθήλωσης. Είναι εκεί όταν τα φάρμακα δεν ενεργούν πια. Αλλά αυτές έχοντας γνωρίσει την απώλεια, την έλλειψη της αγάπης -τόσα χρόνια ζουν εδώ- κατεβαίνουν στους γυμνούς τόπους του θανάτου και κλείνουν τα μάτια των δικών μας. Ονειρεύονται να γυρίσουν πίσω, να χιονίζει και κοιτάνε από το τζάμι τους δικούς τους γονείς, τα δικά τους παιδιά, τον δικό τους άντρα. Και σαν παγωμένα πουλιά χτυπούν εκείνο το τζάμι. Έφυγαν από την πατρίδα τους, μας υιοθέτησαν και μεταναστεύουν διαρκώς. Η Λορέτα,η Οξάνα,η Κριστέλα, η Μαρίνα,  άφησαν τη Λιθουανία, τη Ρωσία ,τη Γεωργία ,την Αλβανία και γράφουν ένα σύγχρονο έπος όχι για την Πηνελόπη που περιμένει αλλά για τον Οδυσσέα που αναζητά τον αναθρώσκοντα καπνό της επιβίωσης».

Μαρία Τσιμά