performance Θέατρο Μουσική

Μάξιμος Μουμούρης: «Με το LLAWFALL ένιωσα να ανοίγουν τα όριά μου, να αποδομούνται φόβοι και συνήθειες»

Με αφορμή το Atom Ηeart Μother, ίσως το πιο αμφιλεγόμενο έργο των Pink Floyd, ο Μάξιμος Μουμούρης συμπράττει με την Underground Youth Orchestra και το φωνητικό σύνολο Arioso και στήνει μία ζωντανή μουσική παράσταση από τις 29 Ιουνίου έως την 1η Ιουλίου στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης. Τίτλος της LLAWFALL. Με όχημα τη ζωντανή μουσική επί σκηνής, o ‘Ακης Σακελλαρίου αποπειράται να καταγράψει τη διαδρομή του Ενός μέσα στην καθημερινότητα, τη σχέση του με τον καθρέφτη, το είδωλό του και τη συνείδησή του, όπως και τις συναντήσεις με τους Άλλους και την αφύπνισή του μέσα από αυτούς. Με αφορμή την ιδιαίτερη αυτή παράσταση, ο Μάξιμος Μουμούρης μιλά στο artplay.gr

– Τι σας οδήγησε στην επιλογή του Atom Ηeart Μother και ποια υπήρξε η σχέση σας μαζί του πριν αντιληφθείτε ότι θα σας κάνει να το ακολουθήσετε δουλεύοντας πάνω σε αυτό;

Ανατρέχω συχνά στη σουίτα εδώ και πολλά χρόνια. Η ιδέα ήρθε κατά τη διάρκεια άλλης παράστασης όσο και αν ακούγεται παράξενο, κυριολεκτικά επάνω στη σκηνή. Μερικές αποφάσεις δεν ερμηνεύονται. Τα τελευταία χρόνια μου είχε ανοίξει η όρεξη για μια παράσταση γεμάτη μουσική, ήρθε η ώρα μάλλον. Δουλεύοντας πάνω στην ιδέα αντιλήφθηκα πως το Atom είναι μια σουίτα δύστροπη, αντιφατική, που συνδυάζει το κλασικό και το ροκ στοιχείο με μια γοητευτική αφέλεια. Κάθε φορά που την ακούω είναι σαν να παρακολουθώ μια ιστορία, μια πορεία ενός ανθρώπου. Ο διαχωρισμός της σε έξι θεματικές (father shout, breast milky, mother fore, funky dung, mind your throats please & remergence) ήταν και ο κορμός για τη δραματουργία της παράστασης.

-Ποια αγωνία εκφράζετε μέσα από τη διαδρομή του Atom Ηeart Μother;

Του να ζήσω συνειδητοποιώντας τη ζωή, να μπορώ είμαι παρών σε όλο και περισσότερες στιγμές. Φοβάμαι πως παραιτούμαι, υπνωτίζομαι μέσα σε μια ζωή αυτοματοποιημένη και χρειάζεται να αυτοπαρατηρηθώ, να κοιταχτώ με ειλικρίνεια στον καθρέφτη για να ξεκινήσει μια νέα πορεία προς την επίγνωση της κάθε στιγμής, την κάθε πράξη. Να μην είμαι “comfortably numb”.

-Πόσο αποτελεί αυτή η άσκηση μια σπουδή εργασίας και μάθησης για έναν ηθοποιό, έναν καλλιτέχνη, έναν άνθρωπο;

Ξεκινάω από το τελευταίο, ό, τι βιώνει και αισθάνεται ο άνθρωπος-καλλιτέχνης   νομίζω πως του δίνει και το υλικό για την τέχνη του, διαφορετικά νιώθω πως το αποτέλεσμα θα είναι εγκεφαλικό, κατασκευασμένο. Νομίζω πως αν ο καλλιτέχνης αντλήσει  από τη ζωή, από τη φύση του, αν επιτρέψει αυτήν τη διαλεκτική, θα έχει το πραγματικό υλικό για την τέχνη του και τότε θα προκύψουν όλα τα ερωτήματα που μέσω της καλλιτεχνικής διαδικασίας οφείλει να θέσει.

– Πώς θα περιγράφατε αυτήν την περιπέτεια και τη συνάντηση και το ταξίδι;

Είναι μια πορεία, από τη σύλληψη της ιδέας μέχρι και σήμερα που μιλάμε, που έχει μια ομαλή ροή. Όλα προκύπτουν σε ιδανική θα έλεγα συγχρονικότητα. Οι αμφιβολίες δεν έλειψαν σε κανένα στάδιο ( και κυρίως της συγγραφής που είναι μια ξένη διαδικασία για εμένα ), αλλά ένα τεράστιο μάθημα από τη συγκεκριμένη πορεία ήταν να μην κάνω πίσω σε καμία στιγμή και να αποδεχθώ την όποια αμφισβήτηση. Προσπάθησα να γίνω παρατηρητής του εαυτού μου και αυτό με βοήθησε ´ώστε να κερδίσω χρόνο στο να βλέπω σύντομα τα “λάθη” και να παλεύω με αυτά. Ρωτάτε όμως και για τις συναντήσεις (αντίστοιχες βιώνει και ο ήρωας της παράστασης) και οφείλω να παραδεχτώ πως οι συνεργάτες μου έκαναν το ίδιο, σεβάστηκαν τις αδυναμίες μου και ήταν ειλικρινείς μαζί μου με τέτοιο τρόπο που μου έδινε κουράγιο και την αίσθηση πως δεν είμαι μόνος σε αυτό. Ο Άκης (Σακελλαρίου) μπήκε από την πρώτη μέρα στα βαθιά και δοκίμαζε τα πάντα ακόμα και αν είχε αμφιβολίες. Η Μαριάννα Καβαλλιεράτου που έχει και την επιμέλεια της κίνησης είναι μια ήρεμη δύναμη που έδινε χώρο και χρόνο για να συμβούν τα πράγματα. Και οι δυο είναι αυστηροί χωρίς να είναι αφοριστικοί. Ο Κώστας Ηλιάδης, ο μαέστρος της ορχήστρας μας (underground youth orchestra ) από την πρώτο τηλεφώνημα που του πρότεινα τη συνεργασία είναι με ένα χαμόγελο και εξέλιξε τα μουσικά μέρη της παράστασης ( του ίδιου η ενορχήστρωση ) χωρίς να το αντιληφθώ, ενώ η χορωδία μας, η Arioso, αν και ενσωματώθηκε, προς το τέλος ήταν έτοιμοι χωρίς να χάσουν χρόνο. Στην ομάδα είναι ακόμα η Ελίζα Αλεξανδροπούλου που είναι η δεύτερη συνεργασία μαζί της και είχαμε απωθημένο, το οποίο είμαστε κοντά στο να το ικανοποιήσουμε, και η διευθύντρια παραγωγής, η Ντένια Σαφαρή, ξεκινήσαμε μαζί τον περασμένο Δεκέμβρη να οργανώσουμε την παραγωγή και καταφέραμε, βήμα βήμα, με τρομερές αντιξοότητες και ανατροπές να είμαστε εδώ έτοιμοι να παρουσιάσουμε εκείνο που φαινόταν βουνό.
Τέλος, όλο αυτό δε θα μπορούσε να συμβεί χωρίς να έχουμε συναντήσει και να έχουμε έρθει σε επαφή με τους ανθρώπους του Ιδρύματος Μιχ. Κακογιάννης. Ήταν βοηθητικοί ακόμα και σε τομείς που δεν όφειλαν να είναι.
Είπα πολλά για όλους αλλά αυτές είναι συναντήσεις οι οποίες για μένα είναι ίσως και ο σημαντικότερος λόγος για να κάνω μια παράσταση, οι άνθρωποι.

– Συναντήσατε και αφουγκρασθήκατε άγνωστες ιστορίες που είστε τώρα σε θέση να μας αφηγηθείτε;

Όχι, βίωσα στιγμές που τις κρατάω, όπως επίσης ένιωσα για άλλη μια φορά να ανοίγουν κι άλλο τα όρια μου, να αποδομούνται φόβοι και συνήθειες. Όταν σταματήσει να συμβαίνει αυτό θα αρχίσω να ανησυχώ για τον εαυτό μου.

– Πείτε μας μια τέτοια ιστορία.

Μια τέτοια στιγμή, δε θα έλεγα ιστορία, είναι η πρώτη μέρα πρόβας στο χώρο. Ξεκινήσαμε από την πρώτη σκηνή, ως συνήθως, στην οποία ο ήρωας δε φοράει πολλά ρούχα. Ο Άκης ανέβηκε στη σκηνή και τόλμησε να το κάνει αμέσως, χωρίς σκέψη. Ήταν η στιγμή που ένιωσα πως όλα θα πάνε καλά. Αν με ρωτήσετε εμένα δεν ξέρω αν θα έκανα το ίδιο. Ευχαριστώ πολύ.

Μάνια Ζούση