«Φέτος γιορτάσαμε την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου με το βλέμμα στραμμένο στις άδειες σκηνές του κόσμου. Άνθρωποι του θεάτρου, χωρίς θέατρο. Έξω από το φυσικό μας χώρο, τη σκηνή, αλλά μέσα στη ζωή. Με κάθε τρόπο», σημειώνει η Μάρθα Μπουζιούρη, σκηνοθέτης και καλλιτεχνική διευθύντρια του Διεθνούς Δικτύου Θεάτρου Ντοκιμαντέρ, με αφορμή την πρωτοβουλία «Ημερολόγια θεάτρου σε καραντίνα», όπου στην ηλεκτρονική διεύθυνση του Δικτύου, https://documentarytheatre.com/
κάθε μέρα στις 12 το μεσημέρι, ένας διαφορετικός άνθρωπος του θεάτρου, από όλους τους κλάδους, από την Ελλάδα και το εξωτερικό, γράφει τη δική του σελίδα σε ένα συλλογικό ημερολόγιο-ντοκιμαντέρ https://documentarytheatre.com/theatre-diaries-in-quarantine/
«Σε αυτή την πρωτόγνωρη παγκόσμια δοκιμασία, το θέατρο αναμετριέται με την αποστολή, την ποιητική και τα εργαλεία του, τηρεί στάση αναμονής ή ψάχνει τρόπους να επανεφεύρει την παρουσία του μέσα στην απουσία.
Μας προβληματίζει το πώς και αν μπορεί να υπάρξει το θέατρο αποστερημένο από τη φυσική του υπόσταση.
Και την ίδια στιγμή, αυτό το ίδιο θέατρο, που αντλεί από την πραγματικότητά μας, που σκύβει επάνω της, τη φωτίζει και μας επιστρέφει όψεις της, πώς μπορεί να απουσιάζει τώρα, που η επικοινωνία και το μοίρασμα είναι πιο αναγκαία από ποτέ;
Πώς το βιώνουμε όλο αυτό;
Πώς αντιλαμβανόμαστε το χρόνο, το περιβάλλον, την ανθρώπινη επαφή, το σώμα – ό,τι υπήρξε αυτονόητο και δεν είναι πια;
Πόσο μακριά και πόσο κοντά βρισκόμαστε ο ένας απ’ τον άλλο, οξύμωρα απομονωμένοι εν μέσω μιας οικουμενικής δοκιμασίας;
Ποιο θα είναι το ίχνος της επάνω μας κι επάνω στην Ιστορία;
Πώς θα μας μετακινήσει, τον κάθε ένα από εμάς, κι όλους μαζί, όντας κομμάτια μιας συλλογικής και αδιάκριτης εμπειρίας;
Με αυτές τις σκέψεις στο μυαλό, το Διεθνές Δίκτυο Θεάτρου Ντοκιμαντέρ επιχειρεί να συνθέσει θραύσματα της συλλογικής μας εμπειρίας, για να επικοινωνήσει τη μεγαλύτερη Ιστορία, όσο ακόμα εξελίσσεται, όσο οι απολογισμοί εκκρεμούν. Μέσα από τη φόρμα του ημερολογίου, επιχειρεί μια καταγραφή-αποτύπωση των ημερών μας.
Πώς; Mε τα μάτια των ανθρώπων που καθιστούν τη συλλογική τέχνη του θεάτρου εφικτή: ηθοποιοί, ταξιθέτες, σκηνοθέτες, κατασκευαστές σκηνικών, συγγραφείς, διευθυντές παραγωγής, δραματουργοί, εκπαιδευτές, φωτιστές, καλλιτεχνικοί διευθυντές, σκηνογράφοι, καθηγητές, ταμίες, φροντιστές… Άνθρωποι με διαφορετικές ιδιότητες, ένας κάθε μέρα, από την Ελλάδα και ολόκληρο των κόσμο, γράφουν και μοιράζονται μια σκηνή από την πραγματικότητά τους. Σκέψεις, στιγμιότυπα, μαρτυρίες, ιστορίες με επίκεντρο τον άνθρωπο – τώρα που η σκηνή (ως φυσικός χώρος) μένει ακατοίκητη, με τα νέα δεδομένα της κοινωνικής απόστασης και του επιβεβλημένου εγκλεισμού.
Την αρχή έκανε στις 2 Απριλίου, τιμής ένεκεν στο δοκιμαζόμενο λαό της γειτονικής Ιταλίας, η Micaela Casalboni, ηθοποιός και καλλιτεχνική συν-διευθύντρια του Teatro dell’Argine, στο San Lazzaro di Savena της Μπολόνια.
Σήμερα δημοσιεύεται το σημείωμα του ταξιθέτη και καλλιτεχνικού συντονιστή στην ΚΣΟΤ, Δημήτρη Κουτσούμπα με τίτλο “Σκέψεις έξω απο την πλατεία”
Στη διάρκεια αυτού του παρατεταμένου παρόντος, συνθέτουμε ένα πολυσυλλεκτικό, θραυσματικό ημερολόγιο-ντοκιμαντέρ από τους ανθρώπους του θεάτρου, για και πέρα από το θέατρο. Δημιουργούμε τα «Ημερολόγια θεάτρου σε καραντίνα»: έναν τόπο συνάντησης και επικοινωνίας με αφορμή την αγάπη μας γι’ αυτό, αλλά και ένα τεκμήριο για το μέλλον, για την εποχή που το θέατρο θα έχει ξανακερδίσει τη φυσική του υπόσταση και θα αναζητά με συσσωρευμένη ορμή να μετουσιώσει αυτή τη συλλογική εμπειρία σε δημιουργική πρώτη ύλη κι από εκεί σε σκηνική πράξη.
Αυτή η εποχή δεν είναι μακριά. Αλλά ούτε έχει ορατή ημερομηνία. Μέχρι τότε, θα αφήνουμε κάθε μέρα ένα ίχνος, μια ψηφίδα ενός μωσαϊκού που έχει χαρακτήρα συλλογικό, βιωματικό, βαθιά ανθρώπινο.
Το φως της σκηνής σβηστό, το φως μέσα μας αναμμένο”.
Μάρθα Μπουζιούρη
Επιμέλεια: Μάνια Ζούση
