“Την πρώτη φορά βγήκα με μια φόρμα παλιά που φορώ όταν κοιμάμαι, κάτι σαν πιζάμα δηλαδή, και σαν τρελός ή σαν υπνωτισμένος ή καλύτερα αλλοπαρμένος, έφτασα στις παρυφές του λόφου. Είχα δει ένα μικρό πέρασμα, ένα δρομάκι, χωματόδρομο, που ανέβαινε μέσα στα πεύκα, κάποτε έλεγα θα το κάνω, τώρα λοιπόν έφτασα εδώ, πήγα, ανέβαινα κι αυτό όλο ανηφόριζε κι όλο γινόταν πιο στενό, στριμώχτηκε σε μονοπάτι, συχνά έβγαζε σε μικρά ξέφωτα ανθισμένα, γιορτές του κίτρινου, όλες οι αποχρώσεις του ροζ, δεν μιλώ για το πράσινο, ή ψηλά το γαλάζιο, μια πανδαισία. Είχα ιδρώσει. Όλη αυτή η αγωνία που μ΄ έσπρωξε, που με πέταξε έξω από το σπίτι, που με έφερε εδώ να τρέχω, είχε πια ξεθυμάνει σε μια τρυφερή, χλοερή, ανθισμένη μοναξιά.
Το “κλείσαν τα θέατρα, ακυρώνονται οι παραστάσεις”, αυτή η ανήκουστη, ακατανόητη, αδιανόητη σφήνα που με έσφιξε, με κάρφωσε σε μια γωνιά, που με άφησε εκεί μουδιασμένο, αχρείαστο, παλιό παιχνίδι ενός παιδιού που μεγάλωσε και με άφησε πίσω, μόνο σε αυτή τη μαύρη, σκονισμένη μου αγωνία του τι θα απογίνω, α ναι την γνώριζα κι είναι αυτή η αγωνία που με έσπρωξε, έτσι με τις πιζάμες στο βουνό.
Καταλαγιασμένος και θαμπωμένος, ήμουν πια στην κορφή του λόφου, η πόλη καθόταν στα πόδια μου και λιαζόταν, με απλωμένο το λευκό φόρεμά της. Τότε εγώ απρόσμενα σήκωσα τα χέρια ψηλά, τεντώθηκα κι άρχισα να χορεύω, χωρίς κίνηση καμιά. Χόρευα δαιμονισμένα, πως να στο πω, ξέφρενα, σε μια απίστευτη, ακαριαία ακινησία. Ένα άγαλμα χορού με όλο το μάρμαρο να χορεύει μέσα μου. Και μια φωνή να ανεβαίνει, να ξεπηδά, να σκάει στα βράχια και στο νου μου.
“Happy Days, happy days”, μια Γουίνι σηκώθηκε μέσα μου λίγο πριν την καταπιεί η άβυσσος, για τελευταία φορά; Λοιπόν αυτό είναι, έτσι θα βυθιστώ κι εγώ σ΄ένα σκοτάδι μέσα μου; Κι ο Γουίλι, εσείς; Ότι αγάπησα; Η ζωή μου στο θέατρο; Το θέατρο;
Τι να σας πω; Το άγαλμα στο βουνό, η πόλη κάτω, η Γουίνι, εγώ που ονειρεύομαι, ο ηθοποιός, ο άνθρωπος, ελπίζω, ονειρεύομαι και περιμένω να συναντηθούμε. Ακίνητος χορεύω, χορεύω μέσα μου … waiting for …happy days”
Φαίδων Καστρής
Επιμέλεια: Μάνια Ζούση
