“Λέγοντας ιστορίες, οι άνθρωποι γιορτάζουμε το βαθύ πόνο της ζωής”, έγραψε ο Γκιγιέρμο Αριάγα, που τον συνάντησα ξανά αυτές τις μέρες μέσα από τη συλλογή διηγημάτων του “Ρετόρνο 201”. Με την ίδια σκέψη να τριγυρίζει στο μυαλό μου όλες αυτές τις μέρες και με τους περισσότερους να στέκουμε αμήχανα και σιωπηλά να παρακολουθούμε αυτό το πρωτοφανές κακό, απέστειλα μικρά μηνύματα με πολλαπλούς αποδέκτες. Με μια πρόσκληση. Για να γράψει ο καθένας μια ιστορία, εάν θέλει και μπορεί, με σύμμαχο τα προσωπικά του εργαλεία, σκέψεις, λέξεις, εικόνες, μνήμες. Με τον τρόπο που επιλέγει, μέσα από τις αγάπες, τις εμμονές και την τέχνη του. Έτσι ονόμασα και τη στήλη στο artplay.gr. Πες μου μια ιστορία. Που μπορεί να μας κρατήσει συντροφιά και παρηγοριά τέτοιες ώρες. Η Όλια Λαζαρίδου έστειλε τα πρώτα λόγια. Ακολούθησε ο Φαίδων Καστρής, η Μάρθα Μπουζιούρη και κάθε μέρα κι από ένας. Για να ευχηθούμε όλοι μαζί καλή δύναμη και κουράγιο. Και να ξορκίσουμε το κακό. Για να περάσει.
Σειρά έχει σήμερα η φίλη μου και ηθοποιός Δόμνα Ζαφειροπούλου:
«Απόγευμα Μαρτίου : κανένας σκοπός μετακίνησης.
Ανακοινώνονται μέτρα , από κάπου μακριά τα ακούω , και παρακολουθώντας την ταινία «Ταξιδιάρικα πουλιά» τρέχουν δάκρυα από τα μάτια μου , καταλήγουν μέσα στο στόμα μου.
Σκοπός μετακίνησης αρ. 7 : Από τα βλέφαρα έως τα χείλη.
Στην ησυχία ακούγεται ο τριγμός που κάνει από τα τέσσερά μου χρόνια η ξύλινη βέργα της γιαγιάς Στέλλας πάνω στο ξύλινο τραπέζι κάθε φορά που ανοίγει φύλλο για πίτα. Με τα χέρια της. Το αλεύρι πέφτει αργά πάνω στα μούτρα μας.
Σκοπός μετακίνησης αρ. 8: Από τα δάχτυλα έως τα δάχτυλα.
Η γιαγιά Στέλλα πλησιάζει στο αυτί μου , ακουμπά τα χείλια της στο δέρμα μου: «Σε αγαπάω».
Σκοπός μετακίνησης αρ. 9: Από τη φωνή της έως την καρδιά μου.
Μετά, άπλωσα το χέρι μου στην κοιλιά του σκύλου μου, γύρισε ανάσκελα, μού χαμογέλασε , τού χαμογέλασα. Κοιμηθήκαμε στα πλακάκια».
Δόμνα Ζαφειροπούλου
Επιμέλεια: Μάνια Ζούση
