Όσο καιρό είμαστε σε καραντίνα οι γιατροί, οι νοσηλευτές, οι εργαζόμενοι στην καθαριότητα, στα μέσα μαζικής μεταφοράς, στη βιομηχανία τροφίμων, καθημερινά μας βοηθούν να παραμείνουμε ζωντανοί, να σταθούμε όρθιοι και να αντιμετωπίσουμε όσο γίνεται καλύτερα τη νέα κατάσταση. Εμείς μένουμε σπίτι. Πώς θα αντέχαμε όμως τους φόβους μας και τον εγκλεισμό χωρίς τη μουσική, τα βιβλία, τις ταινίες, τις σειρές, τις παραστάσεις στο διαδίκτυο; Η τέχνη μας βοηθάει να μη γίνουμε θηρία μέσα στα κλουβιά μας και λειτουργεί θεραπευτικά. Πώς να απασχολήσεις ένα παιδί χωρίς πινέλα και χρώματα, χωρίς τραγούδια; Πώς να περάσεις μια δύσκολη νύχτα χωρίς να ξεχαστείς μέσα σε μια δυνατή ιστορία ή μια εικόνα που να σε συνδέει με τους άλλους; Πώς να περάσουν 30 και πόσες ακόμα μέρες χωρίς αυτό το φάρμακο που δεν «συνταγογραφείται»; Κι όμως αυτοί που βοηθούν στην ίαση αυτής της πρωτόγνωρης εξωτερικής και εσωτερικής βίας που μεγαλώνει μέρα με τη μέρα είναι αβοήθητοι και απροστάτευτοι. Οι άνθρωποι που δυναμώνουν τα αντισώματά μας, που ορθώνουν τείχος στην κατάθλιψη, που λιγοστεύουν τη μοναξιά, δεν θεραπεύονται. Νιώθουν αμήχανοι απέναντι στη σιωπή, βιώνουν την αναλγησία, γεύονται την αποξένωση από την ίδια τους την εργασία. Η χαλάρωση των μέτρων δε φαίνεται να τους περιλαμβάνει. Γιατί κανένας δεν πήρε κανένα δραστικό μέτρο γι’ αυτούς.
Μαρία Τσιμά
Επιμέλεια: Μάνια Ζούση
