Για «ένα σύγχρονο, ρεαλιστικό έργο με πολλές προκλήσεις όπου τέσσερις νέες γυναίκες δοκιμάζουν τα φτερά τους», μιλά στο artplay.gr η σκηνοθέτις και δασκάλα θεάτρου Μαριλένα Ρασιδάκη, με αφορμή το «Ψάρια στη Γυάλα», βασισμένο στο θεατρικό Έργο “Dusa, Fish, Stas and Vi” της Pam Gems, που παρουσιάζεται κάθε Δευτέρα και Τρίτη στο Θέατρο Μπέλλος της οδού Κέκροπος 1 στην Πλάκα, έως και τις 30 Ιανουαρίου.
-Τι είναι αυτό που σε οδήγησε να επιλέξεις το συγκεκριμένο έργο;
«Έχουμε μόλις περάσει την περίοδο του Me Too. Ανεβαίνουν έργα από γυναίκες με γυναίκες. Νομίζω ότι ήταν μια καλή στιγμή για να συνεχιστεί κάτι το οποίο ήδη υπήρχε και θέλησα να το ενισχύσω. Και είχα τα τέσσερα αυτά κορίτσια, την Αιμιλία Κεφαλά, τη Φανή Κωστελίδου, την Ειρήνη Μπαζάνη και τη Μαρίνα Νικητοπούλου, με τις τρεις να είναι πρώην μαθήτριές μου και κάποιες να τις ξέρω από τα Εργαστήρια του Εθνικού Θεάτρου. Το συζητήσαμε μεταξύ μας και είπαμε ότι όντως θα θέλαμε το θέμα να έχει να κάνει με τη γυναίκα.
Το έργο, με τον τίτλο του να αντλείται από τα ονόματα των τεσσάρων γυναικείων χαρακτήρων που πρωταγωνιστούν, ήταν πολύ γνωστό στην Αγγλία, τουλάχιστον όσο εγώ σπούδαζα κι έζησα εκεί σχεδόν για δέκα χρόνια. Πρόκειται για μια εμβληματική συγγραφέα που ανήκει σε αυτήν την γενιά των γυναικών που έγραφαν για γυναίκες. Η Pam Gems ήταν με έναν τρόπο ακτιβίστρια του θεάτρου. Τότε στη χώρα, προσπαθούσανε να αλλάξουν το κατεστημένο στο οποίο η γυναίκα έπαιζε στο θέατρο έως και την ηλικία των 27 και μετά τα 50. Αυτές οι γυναίκες λοιπόν άρχισαν να γράφουν έργα για γυναίκες με φεμινιστικό περιεχόμενο το οποίο για εκείνη την εποχή ήταν και αρκετά ριζοσπαστικό.
Τα έργα της Gems παίζονταν σε πολύ μικρά θεατράκια , τα χρηματοδοτούσαν μικρές κοινότητες και το “Dusa Fish Stas and Vi” ήταν το πρώτο που ανέβηκε με επιτυχία στο West End και σηματοδότησε την αλλαγή του τρόπου με τον οποίο βλέπουν τις γυναίκες στο θέατρο.
Το είχα διαβάσει τότε, το είχα δει σε μικρές θεατρικές σκηνές και ήθελα πολύ κάποια στιγμή να μπορούσε να παιχτεί στην Αθήνα. Έτσι και το επέλεξα.
Αυτό που αποφασίσαμε σαν ομάδα είναι ότι εάν το παίρναμε όπως είναι, θα προέκυπτε κάτι αρκετά παρωχημένο. Έτσι κάναμε μια διασκευή, είναι αυτό που οι Εγγλέζοι λένε, το ξαναβλέπουμε και αλλάζουμε πράγματα.
Αυτό κάναμε κι εμείς, κάποια πράγματα έχουν αλλάξει, κάποια μιλάνε για τη σημερινή εποχή, το δικό μας κόσμο, τη σημερινή εργαζόμενη γυναίκα, που πρέπει να δουλεύει και στο σπίτι της, όπου καταγράφεται τι έχει αλλάξει και τι όχι.
Ψάξαμε σε άρθρα και ντοκουμέντα, ο Εντουάρ Λουί ήταν μια πηγή καθώς μιλάει στα βιβλία του πάρα πολύ για τη θέση της γυναίκας , αλλά και το ταξικό ζήτημα, τη θέση των φτωχών , κάτι που επίσης θίγεται στο έργο.
Αντλήσαμε επίσης στοιχεία από τις ταινίες των αδελφών Νταρντέν και του Κεν Λόουτς. Και καθώς είναι ένα εγγλέζικο, ρεαλιστικό, πολιτικό έργο, δεν υπήρχε περίπτωση να μην μιλάει για το ταξικό ζήτημα. Και το θέτει και σαν βάση.
«Περνάμε μια πολύ βίαιη φάση»
Αγαπημένη δασκάλα υποκριτικής και θεάτρου η Μαριλένα Ρασιδάκη, έχει μια ενδιαφέρουσα άποψη για τους νέους: «Περνάμε μια φάση πολύ βίαιη. Πριν τη δολοφονία Γρηγορόπουλου είχε αρχίσει αυτό που εμείς λέμε ιεραρχία, η διαφορά μεταξύ δασκάλου και μαθητών, να μην είναι τόσο τυπικό πράγμα και είχε αρχίσει να διαφαίνεται μια συνεργασία όπως εγώ τουλάχιστον θα την ήθελα ως δασκάλα. Κάτι που σηματοδοτεί το ότι έρχομαι απέναντί σας με ό, τι έρχεστε κι εσείς, μαθαίνετε από μένα, μαθαίνω και εγώ από εσάς και μαζί πορευόμαστε. Κι ενώ αυτό άρχιζε να βγάζει καρπούς, συνέβη η δολοφονία Γρηγορόπουλου και μια σειρά από κοινωνικές δυσκολίες που ακολούθησαν την κρίση κι έτσι έχουμε βρεθεί σε μια κατάσταση πολύ αυστηρής ιεραρχικής αντιμετώπισης των πραγμάτων. Είναι δηλαδή εμφανή τα όρια όπως πριν πολλά χρόνια.
Θεωρώ ότι τα νέα παιδιά ζουν τη βία στη ζωή τους, γύρω τους , και μέσα σε αυτό παλεύουν να απελευθερωθούν χωρίς όμως να είναι εμφανής ο δρόμος.
Ελπίζω μέσα από το θέατρο και τη δημιουργία θα αρχίσει να υπάρχει μια απελευθέρωση της δημιουργικότητας, της εκφραστικότητας , της ποιητικότητας , που θα οδηγήσει και σε μια πιο σίγουρη αίσθηση του εαυτού μας που τελικά θα μας κάνει να είμαστε και λιγότερο φοβισμένοι απέναντι στους άλλους
Όσο με αφορά, μέσα από το μάθημα και τις πρόβες, προσπαθώ όσο μπορώ αυτό να υπάρχει σαν κατεύθυνση»
Μάνια Ζούση
