Μια δασκάλα που θέλει να κάνει τα παιδιά να ονειρεύονται και να σκέφτονται ελεύθερα, όπως εκείνη, ερμηνεύει η ηθοποιός Λένα Δροσάκη στο μονόλογο «Με το ένα χέρι κρατούσε τον Καραγάτση και με το άλλο το τσιγάρο», που κάνει πρεμιέρα στο Θέατρο Skrow σε σκηνοθεσία Βίλιας Χατζοπούλου την Τρίτη 5 Φεβρουαρίου.
«Μια Ελλάδα κατεστραμμένη και διχασμένη, μεταπολεμική, που ο κόσμος πεινούσε, με τη φτώχεια και την πείνα να αναδύουν πρωτόγνωρα, απάνθρωπα ένστικτα, ζωντανεύει η ιστορία που αφηγούμαι», ομολογεί στο artplay.gr η ηθοποιός. «Ερμηνεύω μια εμπνευσμένη δασκάλα που αγαπά πάρα πολύ τα παιδιά, τους μαθητές της. Μια γυναίκα που γεννήθηκε τη δεκαετία του ’30 στην Κοζάνη και με το που αποφοίτησε από την Παιδαγωγική Ακαδημία πρωτοδιορίστηκε σ’ ένα μικρό νησί των Κυκλάδων. Μετά από χρόνια θα εξομολογηθεί την περιπέτειά της στο νησί. Ήταν σχεδόν κι αυτή ένα παιδί τότε. Με θέληση, πείσμα, αγάπη και πάθος για τη γνώση και τη μετάδοσή της. Με πίστη στο να διδάξει τα παιδιά να σκέφτονται ελεύθερα, να λειτουργούν και να είναι ενεργά ανά πάσα στιγμή. Αυτήν την δασκάλα προσπαθώ να καταλάβω. Μια δασκάλα που θέλει να κάνει τα παιδιά να ονειρεύονται.
Η ιστορία που γράφτηκε από τη Βίλια Χατζοπούλου περιγράφει πρόσωπα και πέτρινα τοπία μέσα από μια σκληρή πορεία σε μια εποχή στέρησης.
Το όνομά αυτής της γυναίκας δε λέγεται ποτέ, αλλά εγώ της έχω δώσει όνομα. Μεγάλωσε σε ένα μικρό χωριό της Κοζάνης, με τους γονείς της να παλεύουν με τη γη και τη φύση. Αυτό το κορίτσι δεν είναι μια μικρή πριγκίπισσα, αλλά μια αγωνίστρια που «σπάει τα νύχια της». Τα γόνατά της είναι γεμάτα σημάδια. Παλεύει για να επιβιώσει, ένα αγρίμι, ένα αντράκι. Ονειροπολεί και ταξιδεύει με τη σκέψη της. Κρύβει μέσα της τη δική της ευαισθησία.
Διορίζεται σε ένα μικρό νησί των Κυκλάδων όπου ξεκινά να γίνει δασκάλα και μαθαίνει μαζί με τα παιδιά. Με ελευθερία, διαλλακτικότητα, σε έναν άγνωστο, κλειστό τόπο που δεν είναι εύκολο να ζήσεις. Εκεί συμβαίνουν πολλά. Ο τίτλος «Με το ένα χέρι κρατούσε τον Καραγάτση και με το άλλο το τσιγάρο», προκύπτει από την μεγάλη αγάπη που στον δημοφιλή λογοτέχνη της εποχής, τον Καραγάτση, του οποίου ένα βιβλίο δίνει σε έναν μαθητή της για να τον βοηθήσει.
Στην σκηνή μαζί μου είναι και η Κατερίνα Κέντρου που μου τραγουδάει και με βοηθά με την παρουσία της .
Όταν πρωτοδιάβασα τον μονόλογο συγκλονίστηκα με τη θέληση αυτής της κοπέλας να γίνει δασκάλα και παρά το ότι της αφαίρεσαν βίαια την αθωότητα και τον ρομαντισμό της, εκείνη παλεύει να ξεχάσει, να συγχωρήσει. Παίρνει την απόφαση να πει την ιστορία για να ελευθερωθεί και να προχωρήσει. Δεν είναι εύκολο να είσαι αθώος σε μια σκληρή εποχή. Σε αυτή τη συνάντηση πολλά με φόβισαν και με δυσκόλεψαν. Ο ρόλος φέρει τα ίδια συναισθήματα με εμένα ως ηθοποιό. Έχω μια αγωνία να πω αυτή την ιστορία. Όπως κι εκείνη έχει μια αγωνία να πει την ιστορία της για πρώτη φορά κι έρχεται αντιμέτωπη με φοβίες, ερωτηματικά για το αν την καταλάβουν και για το εάν μπορέσει να συνεχίσει την εξιστόρηση.
Μια σκηνή που με συγκινεί είναι εκείνη με το ψωμί που μέσα στη μεγάλη φτώχεια και πείνα έφερνε ένας μαθητής να μοιραστούν όλα τα παιδιά στην τάξη. Και εκεί υπάρχει μια ωραία φράση που συγκινούμαι κάθε φορά που τη λέω: «έβλεπα εκείνα τα παιδιά που έτρωγαν με μικρές μπουκιές που τις μασούσαν για πολύ ώρα γιατί ήθελαν να μεγαλώσουν το χρόνο, την απόλαυση και την ποσότητα του φαγητού».
Μάνια Ζούση
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Κείμενο / Σκηνοθεσία: Βίλια Χατζοπούλου
Τραγούδι: Κατερίνα Κέντρου
Σκηνικός Χώρος: Χριστόφορος Κώνστας _XsquareDesignlab
Κοστούμια: Μάρθα Δημάκη
Φωτισμοί: Θωμάς Οικονομάκος
Βοηθοί Σκηνοθέτη: Άννυ Ζερβού και Μαρία Σταυροπούλου
Video: Μαρία Χατζηγιάννη
Ερμηνεύει η Λένα Δροσάκη
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
Πρεμιέρα: Τρίτη, 05 Φεβρουαρίου 2019 στις 19:00
Παραστάσεις: από 05 Φεβρουαρίου έως 16 Απριλίου, κάθε Τρίτη στις 19:00
Διάρκεια: 60 λεπτά
Εισιτήριο: 12 € γενική είσοδος, 10 € φοιτητικό, μειωμένο, ομαδικό (για κρατήσεις άνω των 10 ατόμων), 8 € ανέργων/ΑΜΕΑ
Διεύθυνση: Αρχελάου 5, Παγκράτι
