“Έψαχνα να βρω πώς θα μπορούσα να αντιδράσω στο άκουσμα των θλιβερών ειδήσεων για την ανησυχητική αύξηση των ποσοστών φασιστικών κομμάτων ανά την Ευρώπη. Αναρωτήθηκα γιατί οι παλιοί ξέχασαν τόσο εύκολα; Γιατί οι νέοι δεν είναι ενημερωμένοι;
Πώς μέσα από το θέατρο θα κατάφερνα να θυμίσω σε κάποιους και σε άλλους να γνωρίσω το πρόσωπο του φασισμού; Πόσο κινδυνεύουμε να θρέψουμε στον κόρφο μας ένα φίδι;”
Με αυτά τα ερωτήματα αρχίζει αρχίζει η Ηρω Μουκίου το σημείωμά της στο artplay.gr για το έργο “Ο Θάνατος και η Κόρη” που παρουσιάζεται στο Θέατρο Τζένη Καρέζη. Και προσθέτει:
“Τις απαντήσεις μου τις έδωσε αυτό το έργο, «Ο θάνατος και η κόρη». Η ιστορία μιας χούντας στη μακρινή Χιλή, μέσα από τα μάτια μιας γυναίκας που έπεσε θύμα βασανισμού και βιασμού. Ζούσε στη σκιά και στη σιωπή δεκαεφτά χρόνια, μέχρι την περίοδο της μεταπολίτευσης. Τότε από καθαρή σύμπτωση αναγνωρίζει τη φωνή του γιατρού βασανιστή της. Πώς αντιδρά; Αυτοδικία ή νόμιμη καταγγελία; Όπως όμως συνήθως γίνεται, οι επιτροπές που συστήνονται για να ερευνήσουν τα εγκλήματα του φασισμού, ασχολούνται μόνο με τις περιπτώσεις θανάτων. Η γυναίκα αυτή επέζησε, άρα πρέπει να ξεχάσει και να πορευτεί με τις βουβές πληγές της. Νάτο πάλι το αδικαίωτο. Θύματα και θύτες στη μεταπολίτευση αναγκάζονται να συμπορευτούν. Πώς όμως αντιδράς όταν η φωνή που άκουγες μέσα στα υπόγεια, ξαφνικά ακούγεται δίπλα σου; Πώς μπορείς να ξεχάσεις;
Χιλή, Αργεντινή, Ελλάδα. Χώρες με πολλά κοινά , άνθρωποι ζεστοί , εκδηλωτικοί, εξωστρεφείς που πάγωσαν τα χαμόγελά τους ξαφνικά κάτω από το ζυγό της Χούντας.
Το έργο θεώρησα ότι δικαιωματικά ανήκε στον Κώστα Καζάκο. Δεν θα μπορούσε κανείς να φωτίσει καλύτερα, τις κοινωνικοπολιτικές του πλευρές. Το δέχτηκε με χαρά και ξεκινήσαμε μαζί με τους εκλεκτούς μου συναδέλφους Θόδωρο Γράμψα και Κώστα Μπάρα, ένα ταξίδι γεμάτο πάθος. Οδηγός μας ο Κώστας Καζάκος πρόθυμος να μας καταθέσει τα δικά του βιώματα από την περίοδο της Χούντας για να καταφέρουμε να αγγίξουμε τις ψυχές των ηρώων μας. Φτάσαμε στον προορισμό μας και σας το παραδίδουμε. Τα σχόλια δικά σας”.
Ηρώ Μουκίου
