Για μια “έντονη σωματική εμπειρία, έρευνα που επέτρεψε να επιστρέψουμε στην αφετηρία της ομάδας και στη διάθεση που είχαμε όταν ξεκινούσαμε”, μιλά στο artplay.gr η Ειρήνη Δράκου με αφορμή τους “Ελεύθερους Πολιορκημένους” του Σολωμού που παρουσιάζει η Ομάδα ΑΣΙΠΚΑ από Πέμπτη έως Κυριακή στο Bios, με την ίδια στην ερμηνεία και τον Δημήτρη Μπίτο στη σκηνοθεσία.
“Λες και τα λόγια αυτά του Σολωμού, να άνοιξαν την πόρτα και μπήκε φρέσκος αέρας.. Ενώ δουλεύουμε χρόνια μαζί ήταν σαν να συναντηθήκαμε ξανά απ’ την αρχή. Η εμπειρία με το κείμενο αυτό είναι σα να μας ευθυγραμμίζει με έναν παλιό εαυτό.. ξυπόλυτο, παιδικό και ριζωμένο.. ’στους ώμους’ όπως έλεγαν οι πατεράδες μας, τα αυλάκια, όταν χτένιζαν τα χωράφια με την τσάπα τους για να φτιάξουν και να κυλήσει το νερό που ποτίζει, πίσω στη Λάρισα και στην Άνδρο, στα κοινά μας βιώματα ..
Αυτές οι μνήμες επέστρεψαν με τα λόγια του Σολωμού : ΄΄Το Χάραμα πήρα του ήλιου το δρόμο, κρεμώντας τη λύρα τη δίκαιη στον ώμο κι από όπου χαράζει ως όπου βυθά, τα μάτια μου δεν είδαν τόπο ενδοξότερο από τούτο το αλωνάκι.΄΄, ….και μας γέμισαν με τη ζωντάνια τους.
Νιώθω ότι, περισσότερο από ποτέ, αυτά τα λόγια είναι σαν να σπρώχνουν τη συνείδηση να τα φέρει ξανά στο φως.
Ίσως αυτή ‘η Έξοδος’, που συχνά δείχνει ν’ αναβάλουμε τα τελευταία χρόνια, σα χώρα, σε κοινωνικό, πολιτικό, ακόμη και τέλος-τέλος σ’ ένα βαθειά πνευματικό επίπεδο, όπου στραγγίζει η κάθε μικρή μας πράξη, η καθημερινότητα μας σ’ αυτόν τον τόπο, να ταυτίζεται με μια ανάγκη να φωνάξει κανείς ξανά ..ΑΕΡΑ.. και να πηδήξει έξω από όλο αυτό το ρεαλισμό που μας στοιχειώνει. Έξω από όλες αυτές τις λογικές πράξεις που έχουν περιοριστεί πια στην προσθαφαίρεση. Αυτά τα μαθηματικά της οικονομίας που φαίνεται να διοικούν πια τη ζωή μας, η λογιστική της φτωχής ζωής μας αφήνουν με μια μόνιμη αναπηρία, τυφλούς και κωφούς απέναντι στους μεγάλους νόμους της φύσης και μετέωρους χωρίς μνήμες, χωρίς αφηγήσεις στο χάος.
Ο Σολωμός με αφορμή το παράδειγμα των εγκλωβισμένων στο οχυρό του Μεσολογγίου, μιλάει γι αυτήν την ‘τρέλα’ που φαίνεται πως χαρακτήριζε κάποτε τους ανθρώπους αυτού του τόπου, να προχωρούν χορεύοντας προς το θάνατο.. Για αυτά τα αναστενάρια της ψυχής μιλάει ο Σολωμός .. για ένα όρθιο θάνατο όπως εύχονταν οι παλιοί και όχι για ένα ξεπεσμό, ένα πνευματικό θάνατο που δεν μπορεί κανείς σαν αρνηθεί πια, ότι έχει πέσει σαν επιδημία σ’ αυτή τη χώρα.. μια ‘νέκρα’ όπως άκουσα να περιγράφει πολύ ωραία πρόσφατα σε μια συνέντευξη τύπου κι ο Δ. Δημητριάδης.
Αυτή τη ‘νέκρα’ που μας κρατά, μετέωρους στο χάος , χωρίς μνήμες, χωρίς ιστορία, την ένιωσα πρόσφατα όταν επισκέφθηκα το στρατόπεδο του Άουσβιτς με το ιστορικό σύνθημα «Αrbeit Μacht Frei» : Η Εργασία Απελευθερώνει’».. Η κλοπή της επιγραφής αυτής, πριν από μερικά χρόνια από ‘ένα Σουηδό πρώην ηγέτη νεοναζιστικής ομάδας έκανε ήδη αισθητή την παρουσία του τέρατος που έρχεται τώρα σε όλη την Ευρώπη.
Απ’ την άλλη, αυτό που μας στερεί ακόμη και την έμπνευση, την ανάγκη για ένα καλό λόγο.. «κάθε φωνή κινούμενη κατά το φως μιλούσε..» όπως γράφει κι ο Σολωμός, την ανάγκη να ξανανιώσουμε την πατρίδα σαν εσωτερικό τοπίο κι όχι σαν παρωδία, την ανάγκη, η γλώσσα να ΄ ναι ζωντανή κι εμπειρία μυσταγωγική.
“Όλα αυτά τα ‘ψιλά πλέον’ σήμερα γράμματα, τα κακοποιημένα, κι άλλα για τα οποία δεν έχουμε ιδέα, είναι τα χνάρια που μας τράβηξαν σ αυτή τη χαμένη πατρίδα της Εξόδου, μέσα στην Άνοιξη του Σολωμού.
Τι ήταν αυτό που έκανε αυτούς τους ανθρώπους ν’ αντισταθούν και να διεκδικήσουν την ελευθερία τους μέχρι τέλος ;
Ο Σολωμός απαντά : ΄΄Η αιτία τόσου κοιτάγματος, τόσης χαμηλόφωνης ομιλίας του κόσμου που περνούσε εμπρός μου, μου αποκαλύφθηκε από τον μεγάλο και γλυκό πλούτο της αγάπης σας.΄΄ λέει η Μάρθα, στο Γ΄ Σχεδίασμα του έργου.
Και συμπληρώνει ο Πνευματικός..΄΄ Σαν σκιά πλανιέται το κοπαδάκι μου μέσα στη νύχτα με τ’ άστρα, νύχτα δροσερή από τις προσευχές, γαλήνια σαν να είχε βρέξει ψωμί ο ουρανός΄΄.
Πως κερδίζει κανείς αυτή τη γαλήνια νύχτα σήμερα ;
Πως θα φύγει αυτή η ‘νέκρα’ από την ατμόσφαιρα ; Προς τα που να κοιτάξουμε και τι να προσφέρουμε; Προς τα φαντάσματα του παρελθόντος, ή προς τα παιδιά που θα ‘ρθουν ;
– Στα παιδιά που θα ‘ρθουν ..σχεδόν ακούμε τον ποιητή ν’ απαντά.. σ’ αυτό το ‘’καταφύγιο ..όπου έχουν συγκεντρωθεί όλοι οι θρόνοι της Γης΄΄ Και σίγουρα μιλάει για όλη την οικουμένη.
Ειρήνη Δράκου
Σκηνοθεσία: Δημήτρης Μπίτος
Δραματουργική Επεξεργασία: Ειρήνη Δράκου, Δημήτρης Μπίτος
Ερμηνεία: Ειρήνη Δράκου
Σκηνικά – Κοστούμια: Νόρα Δεληδήμου
Διαδραστική ηχητική εγκατάσταση: Λάμπρος Πηγούνης
Φωτισμοί – Φωτογραφίες: Νύσος Βασιλόπουλος
Πληροφορίες παράστασης
Bios Main
Διάρκεια παραστάσεων: Πέμπτη 16 Νοεμβρίου έως Κυριακή 3 Δεκεμβρίου 2017
Παραστάσεις: Πέμπτη έως Κυριακή
Ώρα έναρξης: 21.15
Διάρκεια: 50 λεπτά
Τιμή εισιτηρίου: 12 & 8 ευρώ (φοιτητικό)
