“Αυτό το έργο μου φαίνεται πολύ σκοτεινό και ταυτόχρονα πολύ φωτεινό, καθώς η ανάγκη δυο ανθρώπων να φύγουν από εκεί που ζούσαν και να πάνε αλλού, δείχνει ότι εκεί που ήταν, κάτι δεν πήγαινε καλά. Οπότε αυτή η μικρή επανάσταση είναι η πιο σπουδαία, με την έννοια της αναδημιουργίας, της ανανέωσης των πραγμάτων”, έλεγε στο artplay.gr ο ηθοποιός Μιχάλης Σαράντης με αφορμή την συμμετοχή του στους “Όρνιθες” του Αριστοφάνη που παρουσιάστηκαν στην Επίδαυρο στις 19 Αυγούστου του 2016 σε σκηνοθεσία Νίκου Καραθάνου κι από τότε συνεχίζουν το ταξίδι τους με πρόσφατο αυτό που θα γίνει με ανανεωμένο θίασο, στις 17 Ιανουαρίου 2020 στη Χιλή.
Λίγο πριν, οι “Όρνιθες” θα φτερουγίσουν στην Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, την Κυριακή 29 και τη Δευτέρα 30 Δεκεμβρίου.
“Αυτή η παράσταση έχει λίγο από την ουτοπία του καθένα μας. Κυρίως του Νίκου και ταυτόχρονα όλων μας: λίγο να πετάξουμε. Ακόμα και στον τρόπο που σκεφτόμαστε για το θέατρο που παίζουμε, λίγο απενοχοποιημένα, λίγο αυτά που δεν τολμάμε να κάνουμε και προσπαθούμε να τα κάνουμε.Όλη η παράσταση με κάνει να σκέφτομαι άλλα πράγματα. Σαν αυτό που βλέπεις να σου κινητοποιεί το κεφάλι για κάτι άλλο και ταυτόχρονα για αυτό που βλέπεις. Και αυτό που με συγκινεί με έναν τρόπο, είναι αυτό που συμβαίνει όταν τελειώνει η παράσταση, η τελευταία της σκηνή όπου ανταμώνουν θεοί, άνθρωποι και πουλιά μαζί και γίνονται με έναν τρόπο ένα. Σαν να ενώνονται αυτά που γίνονται και αυτά που δεν γίνονται. Σαν να είναι λίγο πριν πεθάνεις ..όμορφα, ηρωικά, πηγαίνοντας σε μια άλλη διάσταση, της πληρότητας, σαν να έχεις ζήσει όλη σου τη ζωή ευτυχής..απλά η μαγεία του θεάτρου είναι ότι αφού σβήσει το φως, μετά θα ξανανάψει..κλείνει κάτι και ανοίγει κάτι άλλο..νομίζω ότι ο Νίκος έχει πάλι κάνει το θαύμα του..καθώς αυτή η δουλειά δεν είναι μια κανονική δουλειά, είναι ένα όνειρο..! Και αυτά που γίνονται στις παραστασεις μας είναι σαν μια απόρροια των ονείρων μας και όσων σκεφτόμαστε και τα λέμε ο ένας στον άλλο. Είναι μια επέκταση της ζωής μας, δεν είναι κάτι διαφορετικό αυτό που κάνουμε, έχει απόλυτη σχέση με αυτό που είμαστε και δεν είμαστε και θέλαμε να είμαστε, και με τα ελαττώματα μας και τα λάθη μας. Και αυτό είναι που εμένα με συγκινεί πάντα. Στις παραστάσεις του Νίκου, ανθρώπου πρακτικού, με άγιο ψυχισμό και φοβερή ποιητικότητα, ο θεατής κεντρίζεται, καθώς αυτό που βλέπει είναι ταυτόχρονα και πολύ δικό του. Όταν δουλεύουμε με τον Νίκο συντονίζουμε λίγο τις αισθήσεις μας. Και εδώ περισσότερο με τις αισθήσεις μας κινηθήκαμε και με την πολύ ωραία μετάφραση του Γιάννη Αστερή που μας έφερε κάτι άλλο. Μια παρέα πίρε ένα έργο και το αντιμετώπισε σαν να μην το έχει ξαναδεί”.
Μάνια Ζούση
φωτογραφία : Κική Παπαδοπούλου
