Με το αποτύπωμα του χειροποίητου και το μεράκι του δημιουργού και μάστορα, φτιαγμένο από τα πιο ταπεινά και φτωχά υλικά, όπως χαρτόνι, ξύλο, πανί, πρόκες, βίδες και μια λάμπα, το θαύμα του θεάτρου σκιών συνεχίζει να μαγεύει! Ένα διαφορετικό θέατρο σκιών
θα απολαύσουν όσοι βρεθούν απόψε στις 9 στο Λαύριο και στο «Στοά Καφέ» της οδού Μητροπούλου 31. Εκεί με είσοδο ελεύθερη ο Δημήτρης Μικιός και ο μουσικός Μάριος Κωστάκης θα παρουσιάσουν την παράσταση «Οι κυνικοί στον Άδη», διασκευή από τους “Νεκρικούς Διαλόγους” του Λουκιανού. Σημαντικός βοηθός ο Fedaa Alarnaoot, από τη Συρία, κατά σύμπτωση χώρα καταγωγής και του Λουκιανού!
Περίφημο έργο του μεγάλου συγγραφέα και σοφιστή του 1ου μ.Χ. αιώνα, οι «Νεκρικοί Διάλογοι» παρουσιάζουν τριάντα διαλογικά στιγμιότυπα, στα οποία συμμετέχουν γνωστές προσωπικότητες που έχουν πεθάνει και βρίσκονται πια στον Άδη. Απολαυστικοί διάλογοι για τα επουσιώδη της ζωής και την επίγνωση του θανάτου.
Ηθοποιός, σκιτσογράφος και επιμορφωτής θεάτρου στο ΚΕΘΕΑ Διάβαση και το Γεωπονικό Πανεπιστήμιο, ο Δημήτρης Μικιός παρατήρησε πως μετά από ένα αναλόγιο με τους «Νεκρικούς Διαλόγους» το αποτέλεσμα «συνδύαζε μαγικά το χιούμορ και τη φιλοσοφία, κυρίως όμως ανακούφιζε από το άγχος του θανάτου που λίγο – πολύ βιώνουμε όλοι μας».
Ήταν ανάγκη να απευθυνθεί σε μεγαλύτερη κοινότητα, κάτι που μπορούσε να πραγματοποιηθεί μόνο μέσα από το θέατρο σκιών. «Άλλωστε ο κόσμος των νεκρών είναι ο κόσμος των σκιών, έτσι η ίδια η ιστορία μου έδειξε τον τρόπο» μας εξηγεί. Κρατώντας το βασικό κομμάτι κάθε επεισοδίου και επιστρατεύοντας το χιούμορ του «σύγχρονου Έλληνα κυνικού, του Καραγκιόζη», έκανε τους διαλόγους «γρήγορους και σβέλτους». «Ξέρω πολύ καλά το κάθε επεισόδιο στη δομή του, αλλά αυτοσχεδιάζω , όπως κάνουν οι Έλληνες καραγκιοζοπαίχτες και οι λαϊκοί αφηγητάδες» επισημαίνει.
«Το θέατρο σκιών το έκαναν άνθρωποι φτωχοί»
Από μικρός ο Δημήτρης ήθελε να γίνει σκιτσογράφος και περνούσε ώρες ολόκληρες σχεδιάζοντας κόμικς. Κυρίως σκίτσαρε ιστορίες εμπνευσμένες από την ελληνική μυθολογία. «Δεν είναι πολύ διαφορετικός ο τρόπος να φτιάξεις μία παράσταση θεάτρου σκιών αν ξέρεις να φτιάχνεις ένα κόμικ. Πρέπει και στα δύο να βρεις το θέμα, τους χαρακτήρες, το πλαίσιο μέσα στο οποίο κινούνται, την εξέλιξη της ιστορίας. Να βρεις τον τρόπο να κρατήσεις το ενδιαφέρον του κόσμου και να τον ταξιδέψεις για μία ολόκληρη ώρα» διευκρινίζει.
«Στην κατασκευή το μόνο που χρειάζεσαι είναι χαρτόνια και κοπίδια. Σχεδιάζεις και κόβεις. Δεν είναι τυχαίο που το παραδοσιακό θέατρο το έκαναν φτωχοί άνθρωποι, αφού το υλικό είναι πάμφθηνο. Μετά φτιάχνεις τον μπερντέ σου. Απλά υλικά. Ξύλο, πανί, πρόκες και βίδες. Μία λάμπα και το θαύμα των σκιών έγινε»!
Λαύριο: «Οι στοές είναι ο κάτω κόσμος»
Γεννημένος και μεγαλωμένος στο Λαύριο ο Δημήτρης Μικιός κάνει την πρεμιέρα της παράστασής του στη γενέθλια πόλη. «Η πόλη με μεγάλωσε και της οφείλω πολλά. Με συγκινεί το ότι βρίσκεται πάνω από τις υπόγειες στοές των ορυχείων μολύβδου. Ο θάνατος στις στοές ήταν καθημερινό φαινόμενο. Οι στοές θυμίζουν ή μάλλον είναι ο κάτω κόσμος. Άραγε τι να έλεγαν οι εργάτες όταν έψαχναν για μόλυβδο… έκαναν αστεία σαν αυτά των κυνικών; Φιλοσοφούσαν για τον θάνατο, έλεγαν ανακουφιστικά λόγια για τη ζωή τους;» αναρωτιέται.
Στο εργαστήρι θεάτρου του Δήμου Λαυρεωτικής συνάντησε τον ηθοποιό και σκηνοθέτη Λάκη Καραλή, που υπήρξε και ο δάσκαλός του. «Ανήκε σε αυτούς που θεωρούσαν ότι η τέχνη έχει κοινωνική αποστολή και παιδαγωγικό χαρακτήρα. Γι’ αυτό αφιέρωσε όλη του τη ζωή στο να κάνει καλό θέατρο με ομάδες ‘δύσκολες’, ηλικιωμένους, φοιτητές, ανέργους», επισημαίνει. Μετά ήρθε η Ασπασία Κράλλη, που με έμαθε την τέχνη της παντομίμας, του θεάτρου της σιωπής, της πειθαρχίας. Ακολούθησαν σεμινάρια σωματικού θεάτρου, αυτοσχεδιασμού, μάσκας, commedia dell arte, αφήγησης παραμυθιού, κουκλοθεάτρου».
Οι μαθητές που διδάσκουν
Ακολουθώντας τα βήματα του δασκάλου του ο Μικιός δημιουργεί ομάδες και διδάσκει νέους και παιδιά. Και όπως λέει «οι μαθητές μου στο ΚΕΘΕΑ και το Γεωπονικό Πανεπιστήμιο είναι και δάσκαλοί μου». Και όταν στο τέλος τον ρωτάμε τι του έχει προσφέρει ως εμπειρία το θέατρο σκιών αλλά και η διδασκαλία στα παιδιά του ΚΕΘΕΑ, απαντά: «Με έχει βοηθήσει να ακούω περισσότερο τους ανθρώπους, τις αγωνίες τους, να συμπαραστέκομαι και έτσι να βλέπω και τις δικές μου αγωνίες. Να βρίσκω λύσεις και να κάνω τέχνη από το τίποτα, με ένα ξύλο ή ένα κομμάτι χαρτί».
Μάνια Ζούση
Πηγή : Αυγή
