Θέατρο

Η «Goλfω» σχολιάζει και παίζει με τον εαυτό της

Ήταν το 2004 όταν στο φουαγέ της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος παρουσιάστηκε η σπαρταριστή «Goλfω» του Περεσιάδη.

Μια «Goλfω» που ανέδυε μια πρωτόγνωρη μοντέρνα ανάγνωση, με περισσή φρεσκάδα, τόλμη και θηριώδες ταλέντο από την θεατρική ομάδα «Χώρος». Η παράσταση μπορεί να παίχτηκε μόνο τέσσερις μέρες, ωστόσο αυτό έφτανε για να ταράξει τα νερά της θεατρικής πιάτσας και εγχώριας αισθητικής.

Την ορμητική κατάβαση από την Θεσσαλονίκη στην Αθήνα και την πρώτη παράσταση στο θέατρο Ροές, ακολούθησαν πολλές άλλες παραστάσεις, 1511293_748730771821748_201208191_nδιαδρομές, περιπέτειες και ταξίδια στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Η «Goλfω» παρουσιάστηκε σε διαφορετικές εκδοχές, «ζυμώθηκε» στις πλατείες των χωριών, στα καφενεία, στα σχολεία και στον δρόμο, έγινε προίκα της ομάδας και της άνοιξε τον δρόμο και για άλλες παραστάσεις σε μεγαλύτερο κοινό, στο Φεστιβάλ Αθηνών και αλλού.

Με έμπνευση από γιαπωνέζικο κόμικ, αλλά και βαθιά ελληνικότητα που συγκινεί μέσα από την μνήμη και το βίωμα, η παράσταση, που κράτησε τους χυμούς της ποιητικής και ζωντανής γλώσσας, έγινε μέχρι και μάνγκα, ενσωμάτωσε στοιχεία γκόθικ και συνεχίζει να κάνει το νεανικό κοινό να περνά καλά και να παραμένει πιστό. Η Goλfω directors cut ανεβαίνει το Σάββατο και την Κυριακή 23 και 24 Αυγούστου στη Λήμνο και στο αρχαίο θέατρο της Ηφαιστείας, επιστρέφει τον Σεπτέμβριο στη Θεσσαλονίκη και το Θέατρο Αυλαία. Με αφορμή αυτόν τον κύκλο παραστάσεων ο σκηνοθέτης Σίμος Κακάλας μίλησε στο artplay.gr.

Η Goλfω έχει σαρκασμό, αυτοσαρκασμό και συγκίνηση

«Είναι έργο που έχει παράδοση η οποία ξεκινά στις αρχές του προηγούμενου αιώνα και συνεχίζεται και στον τωρινό. Ήταν το κατάλληλο έργο για να συσχετισθούν κάποια στοιχεία για τη συμπεριφορά, τις τάσεις, το ελληνικό φαινόμενο. Ο Περεσιάδης πατάει πάνω στην παράδοση του δεκαπεντασύλλαβου που ανασύρει ένα ολόκληρο παρελθόν. Το μέτρο στο οποίο αναπτύσσεται η ελληνική ποίηση μετά τον μεσαίωνα. Ο δεκαπεντασύλλαβος είναι ένα παρόν, και μέχρι πρόσφατα ήταν για πολλές περιοχές της Ελλάδας. Ο Περεσιάδης αν και έχει χρησιμοποιήσει κλισέ και δεν είναι μεγάλος τεχνίτης του λόγου όπως ο Χορτάτσης, έχει γράψει ένα καταπληκτικό μελόδραμα. Είναι μια ιστορία η οποία θα συγκινεί.

1544597_745513185476840_237232368_n

Η διαδρομή

«Η «Goλfω» πρωτοπαρουσιάστηκε μέσα σε έναν κύβο που άνοιγε μπροστά στα μάτια των θεατών. Με το σημαιάκι, την σχολική εξέδρα, και το πατάρι του μπουλουκιού που προστέθηκε αργότερα. Μέσα από την «Goλfω» συναντήσαμε τις μάσκες και τα μπουλούκια, η ζωή και η περιοδεία της χτίστηκε πάνω σε αυτή την λογική και από ένα σημείο και μετά άρχισε να μας οδηγεί. Μεταμορφωνόταν ανάλογα και με το κοινό στο οποίο απευθυνόταν, σε ανοιχτό ή κλειστό χώρο. Έχει παίξει από τη μέση του δρόμου έως αρχαιολογικούς τόπους. Ζούσε τη δική της ζωή και εμείς ακολουθούσαμε. Μας εξάσκησε στην επαφή με το κοινό, κάτι που με ενδιαφέρει πάρα πολύ κατά την ώρα της παράστασης. Νομίζω ότι αυτό είναι ένα ατού του θεάτρου. Ο κλόουν της πρώτης Γκόλφως μετεξελίχθηκε στον σημερινό κομπέρ, και ενώ στην αρχή έκανε μια εισαγωγή, στη συνέχεια άρχισε να μπαίνει μέσα στην παράσταση, έγινε χαρακτήρας. Ο κομπέρ ήταν πάντα αυτός που συνέδεε το τώρα με την πραγματικότητα της σκηνής. Είναι κάτι δύσκολο, μαθαίνεται κυρίως πάνω στην παράσταση και έχει άμεση σχέση και με το κοινό. Πολλές φορές κινδυνεύεις να αστοχήσεις, να επαναλαμβάνεσαι, να κουράζεις.

 

1482857_735148399846652_1246276226_n

Η ετοιμότητα των ηθοποιών

Το θέατρο είναι κάτι ζωντανό και ένα ολόκληρο σύμπαν. Οι ηθοποιοί πρέπει να είναι πάντα σε ετοιμότητα με το κοινό. Είναι ανόητο να θελήσεις να βάλεις σε τάξη τον αυθορμητισμό της στιγμής. Όταν παίζεις στην πλατεία του χωριού κάτι θα σου πει ένας από το καφενείο και εσύ δεν μπορείς να το αγνοήσεις. Κάτι γεννιέται εκείνη τη στιγμή, μοναδικό: οι έφηβοι που κάθονται στις τελευταίες θέσεις και σχολιάζουν, τα παιδάκια που σε κοιτούν με ορθάνοικτα μάτια, οι μαμάδες οι μπαμπάδες και οι γιαγιάδες με τα εγγόνια, γραφικοί τύποι που σπάνε πλάκα… Δεν μπορείς να βάλεις σε τάξη όλο αυτό το χάος, άλλωστε μόνο το θέατρο μπορεί να στο χαρίσει αυτό και εγώ θέλω να επενδύσω σε αυτό.

 

1510936_757890484239110_1625078596_n

Η σημερινή Goλfω χάνει κάθε ελπίδα

Η σημερινή «Goλfω» είναι ένα σχόλιο στην προηγούμενη, παίζει με τον ίδιο της τον εαυτό, είναι μια αλλαγή στη σκέψη. Η προηγούμενη ήλπιζε π.χ να ενώσει κάποια πράγματα, αυτή χάνει κάθε ελπίδα για κάτι τέτοιο, φαίνεται ότι είναι αδιέξοδο. Ενώ πριν δέκα χρόνια στο ξεκίνημά της η σκέψη ήταν ότι αν αποκτήσουμε γνώση και αυτογνωσία υπάρχει μια περίπτωση να ωριμάσουμε σαν όντα, σαν πολιτισμός, σαν κοινωνία ενδεχομένως, σήμερα δεν υπάρχει ελπίδα. Η Γκόλφω λέει ότι κάτι τέτοιο δεν θα γίνει ποτέ. Γιατί δεν υπάρχει θέληση και ανάγκη. Μοιάζει με την παραδοχή, πως αν δεν διαβάσουμε τους Άθλιους του Ουγκώ, δεν θα πάθουμε και κάτι, δεν θα πεθάνουμε !

Η Goλfω μας έχει ζήσει

Η Goλfω πήγε και πήγαμε παντού μαζί της. Μας έχει ζήσει. Αγοράσαμε εξοπλισμό, ταξιδέψαμε στην Ελλάδα και στον κόσμο. Είναι ένα εθνικό θέμα, έχει ζητήματα. Αφορά τη δημιουργία του έθνους – κράτους όπως το αντιλαμβανόμαστε από τον 19ο αιώνα και μετά. Την εποχή που γραφόταν, η Ελλάδα ήταν ένα μωσαϊκό, και αυτό φαίνεται. Νομίζω ότι είναι η τελευταία φορά που παίζουμε την Goλfω, το κεφάλαιο έκλεισε, έγινε μάνγκα, κόμικ, την κρατάμε στο ρεπερτόριό μας.

1509896_750373504990808_46182261_n

Τα σχέδια και τα επόμενα βήματα

Μας απασχολεί το τι κάνουμε από εδώ και πέρα αλλά και πώς το κάνουμε. Η κρίση μας επηρέασε πάρα πολύ. Άλλαξε το πρόγραμμά μας καθώς δεν βρίσκουμε λόγο για αυτό. Δεν μπορείς να λες ότι η ζωή συνεχίζεται όταν συμβαίνουν ακατανόμαστα πράγματα …όλη αυτή η φρίκη σε τόσες περιοχές του κόσμου …σήμερα παρά ποτέ μοιάζει να φουσκώνουν τα εγώ …και όλα δείχνουν πως «τραγουδάμε όχι για να σμίξουμε τον κόσμο …αλλά τραγουδάμε για να ξεχωρίσουμε από τον κόσμο… αναπαράγουμε συνεχώς στερεότυπα άλλοι ευφυώς, άλλοι απλοικώς…»

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ

Σκηνοθεσία : Σίμος Κακάλας
Επεξεργασία κειμένου: Σίμος Κακάλας, Ξένια Αηδονοπούλου
Κοστούμια – Μάσκες: Μάρθα Φωκά
Μουσική: Γιώργος Μαυρίδης
Βίντεο: Μπάμπης Βενετόπουλος
Φωτισμοί: Περικλής Μαθιέλης

Βοηθός Σκηνοθέτη: Δημήτρης Καλακίδης
Mangaka: Eli Ketzi, Κατερίνα Παπαφλωράτου
Παίζουν : Σίμος Κακάλας, Δήμητρα Κούζα, Έλενα Μαυρίδου, Μιχάλης Βαλάσογλου
Φωτογραφίες : Mike Rafail

Παραγωγή: Χώρος Εταιρεία Θεάτρου
Φωτογραφίες: Χώρος Εταιρεία Θεάτρου / © Mike Rafail

Μάνια Ζούση