featured Θέατρο Πες μου μια ιστορία

Γιάννης Καλαβριανός: “Το κοπανέλι και το carpe diem μπορούν να περιμένουν””

Όταν πηγαίνω κάπου για να περάσω τις διακοπές, περνάνε περίπου 3 ημέρες μέχρι να ηρεμήσω και να συντονιστώ με τον καινούριο τόπο και χρόνο.

Κουβαλάω λόγω αδράνειας την πόλη και τον κόσμο της και η μίξη με την εξοχή είναι κουραστική. Και μιλάω για την αδράνεια με τον όρο της φυσικής, ως την ιδιότητα των σωμάτων να αντιστέκονται σε οποιαδήποτε μεταβολή της κινητικής τους κατάστασης.

Στην εξοχή ο χρόνος πλαταίνει, ελλείψει επειγουσών εργασιών, αλλά το μυαλό τρέχει ακόμη να προλάβει.

Ο κανόνας λοιπόν των διακοπών είναι να συντονιζόμαστε με τα καινούρια δεδομένα, για να πιάσει τόπο ο νέος τόπος.

Όπως πρέπει να λειτουργούμε και σε κάθε άρδην αλλαγή.

Ομοίως και στην καραντίνα.

Έχει περάσει ένας μήνας που είμαστε κλεισμένοι στα σπίτια μας. Όπως ήταν αναμενόμενο, τον πρώτο καιρό, όσοι είχαν μάθει να τρέχουν με πολλά καθημερινά θέματα, αναζήτησαν να κάνουν το ίδιο. Γιατί έτσι είχαν συνηθίσει. Και χρειάζεται χρόνος για να συλλάβουμε το μέγεθος της  κάθε αλλαγής.

Αλλά έχει πια περάσει ένας μήνας, καιρός να συντονιστούμε. Δεν χρειάζεται να κάνουμε σαν να είμαστε κάπου αλλού.

Δεν μπορεί να περπατάς σε μία άδεια πόλη, που εξαιτίας της έλλειψης αυτοκινήτων ακούς για πρώτη φορά ήχους εξοχής και εσύ να συνεχίζεις να τσιρίζεις στο κινητό σου.

Δεν επιτρέπεται.

Δεν γίνεται να σου χαρίζεται τόσο απλόχερα ο χρόνος-έστω και καταναγκαστικά-και εσύ να τρέχεις να τον γεμίσεις με κάθε είδους δραστηριότητες. Δεν θα μας ελέγξει κανένας.

Η αγωνία για τον χαμένο χρόνο και η new age ανάγκη για αυτοβελτίωση δεν θα καλυφθούν με τις πολλές ώρες μπροστά σε μία οθόνη, ούτε με θεωρητικές ομφαλοσκοπικές συζητήσεις «εάν το βιντεοσκοπημένο υλικό έχει την ίδια δύναμη και λειτουργία με το πραγματικό συμβάν». Κοίτα τώρα…ούτε που μας πέρασε από το μυαλό. Μου θυμίζουμε κάτι reality εγκλεισμού που άνθρωποι χυμένοι σε καναπέδες μαλώνανε για το ποιος θα πλύνει τα πιάτα και πώς πρέπει να πατάμε το σωληνάριο της οδοντόκρεμας.

Ας βαρεθούμε. Ας πλήξουμε πολύ και βαθιά. Ας μην κάνουμε τίποτε μέσα στην ημέρα. Ας μην καταβροχθίσουμε άλλη πληροφορία. Δεν εννοώ να σταματήσει η πληροφορία να παρέχεται, αλλά να καταλάβουμε πως δεν ζούμε έναν μαραθώνιο κατανάλωσής της. Γιατί καταρχάς δεν ξέρουμε πόσο θα χρειαστεί να κρατήσει αυτός ο μαραθώνιος. Ας κάνουμε λοιπόν οικονομία δυνάμεων. Ας κατεβάσουμε ταχύτητες. Αν θέλουμε, ας είμαστε παρατηρητικοί. Αν όχι, δεν πειράζει. Δεν χρειάζεται να καταγράψουμε όλοι σε ημερολόγια αυτή την «πρωτοφανή περίοδο για την ανθρωπότητα». Ας μην γράψουμε θεατρικά έργα, ας μην κάνουμε ομαδικά βιντεάκια τραγουδώντας, ας μην βγάλουμε περίλυποι φωτογραφίες με τις ανθισμένες νερατζιές και την χαμένη άνοιξη, λες και όλοι πέρυσι τρέχαμε νερατζοστεφανωμένοι στους δρόμους, ας μην κάνουμε online μαθήματα Ισπανικών και ψηφιδωτού, ας μην δούμε όλες τις βιντεοσκοπημένες παραστάσεις, ας μην διαβάσουμε κάθε βιβλίο που προτείνεται  και ας σταματήσουμε επιτέλους να τρωγόμαστε με τα ρούχα μας. Εαρινή συμμαχία με τον εαυτό μας. Το κοπανέλι και το carpe diem μπορούν να περιμένουν.

Η καταναγκαστική κάλυψη του χρόνου, παιδιών και ενηλίκων, με χιλιάδες πληροφορίες, κυνηγώντας μια νοσηρή αίσθηση δημιουργικότητας είναι κουραστική και αγχογόνος. 

Και αντί να μας ηρεμεί, ευνοεί μικρές και μεγάλες θλίψεις.

Ας δούμε πώς μπορούμε να συντονιστούμε με το συμβάν και ας ψάξουμε τους ανθρώπους που μας δίνουν χαρά. Για πρώτη φορά δεν είμαστε αναγκασμένοι να βλέπουμε όσους τόσο καιρό θα θέλαμε να αποφύγουμε.

Ο χρόνος λοιπόν, ας δοθεί μόνο εκεί που θέλουμε πραγματικά.

Καταρχάς και μόνο το γεγονός που συζητάμε για την απομόνωση και τον εγκλεισμό στο σπίτι, μας βάζει στο πεδίο των προνομιούχων. Γιατί υπάρχουν πολλοί, πάρα πολλοί άνθρωποι δίπλα μας, που οι εγκλεισμοί και οι απομονώσεις κάθε είδους, είναι η κανονική ζωή τους. Και κάποιοι από αυτούς, μπορεί να ξέρουν ήδη και κοπανέλι.    

Γιάννης Καλαβριανός

Επιμέλεια: Μάνια Ζούση