Η απόφασή μου να ξεκινήσω τη μοναχική μου διαδρομή στην Κούβα με στόχο τη βάση του Γκουαντάναμο ,είχε γίνει πια εμμονή. Το ταξίδι μου ξεκίνησε το Σεπτέμβριο του 2010 και η διαδρομή μου ακολούθησε τις συντεταγμένες Havana-Senfuegos-Trinidad-Kamaguej-Sandiago de Cuba-Baracoa-Guantanamo-Havana.
Δε θέλω σε αυτό το γράμμα να αναλύσω το ταξίδι μου. Αλλά θέλω να μοιραστώ μία ιστορία που συντελέστηκε στη διαδρομή από το Senfuegos προς Trinidad.
Στο Senfuegos, επειδή έχασα το τουριστικό λεωφορείο για το Trinidad, πήρα αυτό που παίρνουν οι Κουβανοί εργάτες. Μέσα στο λεωφορείο επικρατεί σιωπή. Ξαφνικά ένας Κουβανός εργάτης με το ρον(ρούμι) στο χέρι, αρχίζει να μιλάει δυνατά:
-Καλιφόρνια θα γίνουμε.
-Και τι έχει η Καλιφόρνια ρε; Βγάλε τη μπλούζα που φοράς, σκουριασμένε εθνικιστή!(φοράει τη μπλούζα του Κάστρο)
Ξεκινάει μια τρελή διαμάχη. Χάνομαι μέσα στις φωνές ενός πολύβουου καραβανιού που βρίζει και μουσκεύεται με ρούμι. Ξαφνικά ο οδηγός του λεωφορείου σταματάει και απαιτεί να κατέβουμε όλοι. Ήμασταν περίπου δέκα χιλιόμετρα από την πόλη. Στην αρχή κανείς δεν κουνιέται, ούτε κι ο οδηγός, που μοιάζει ακίνητος. Επικρατεί πυκνή, πνιγηρή σιωπή. Μετά από λίγα λεπτά όλοι οι επιβάτες αρχίζουν να κατεβαίνουν ένας ένας από το λεωφορείο και να αρχίζουν να περπατάνε. Κάνω το ίδιο και εγώ. Τους ακολουθώ. Κάποιος αρχίζει να τραγουδά μια μελωδία και σιγά σιγά αρχίζουν να τραγουδούν όλοι μαζί έναν υπέροχο σκοπό. Φτάνουμε στην Trinidad .Είναι πρωί και αρχίζει μια τρομερή καταιγίδα. Απαγκιάζω σε μία στάση λεωφορείου και περιμένω -μούσκεμα-να κοπάσει η βροχή.
Η ώρα περνάει, η βροχή επιμένει και κανείς δεν εμφανίζεται. Ταλαιπωρημένη και παγωμένη στρίβω ένα τσιγάρο με ό, τι καπνό μου είχε απομείνει, αλλά για κακή μου τύχη δεν έχω φωτιά. Και ω του θαύματος! Εκείνη την ώρα περνά ένας γέρος Κουβανός, σκυφτός, μούσκεμα και αυτός από τη βροχή, με το καπελάκι στο κεφάλι του και ένα μισοκαπνισμένο πούρο στο στόμα. Δείχνει να μην τον ενοχλεί η βροχή ,βαδίζει με έναν απαλό, αβίαστο ρυθμό. Με τα φτωχά ισπανικά μου τρέχω και του ζητάω φωτιά.
-Perdona, tienes fuego;
Εκείνος χαμογελά, βγάζει το καπέλο του κι από μέσα ένα βρεγμένο κουτάκι σπίρτα, κοιτάει τον ουρανό, ανασηκώνει τους ώμους του, βάζει ξανά τα βρεγμένα σπίρτα στο καπέλο του, το φοράει, μου χαμογελά και συνεχίζει την πορεία του σιγομουρμουρίζοντας : Con tiempo veras.. Con tiempo veras..
Πάνω του όλη η ιστορία της Κούβας…
Κάπου εκεί εμφανίστηκε η πρώτη ηλιαχτίδα της μέρας.
Αλεξάνδρα Καζάζου
Φωτογραφία εξωφύλλου: Κάρολ Τζάρεκ
Επιμέλεια: Μάνια Ζούση
