Θέατρο Οι δημιουργοί γράφουν

«Για να μετατραπεί σε οίστρον της ζωής, ο φόβος του θανάτου»

«Ο θάνατος ήταν ένα γεγονός που η κοινότητα ενσωμάτωνε, τώρα πια είναι μια μοναχική, σχεδόν ντροπιαστική βάσανος. Μη λαμβάνοντας υπ’ όψη οποιαδήποτε μεταφυσική παραμυθία, πως μπορούμε να αντιμετωπίσουμε το φόβο που

εμπνέει η κατάργηση του σώματος; Πως μπορούμε συλλογικά να διαχειριστούμε την απώλεια εντάσσοντάς την σε μια οδυνηρή μεν, φυσιολογική δε διαδικασία; Πως μπορούμε να διατηρήσουμε τη μνήμη του απόντος σημείου, ενσωματώνοντας στη συλλογική πρόσληψη το γεγονός της απώλειας; Είναι εν τέλει εφικτό να μετατραπεί σε “οίστρον της ζωής, ο φόβος του θανάτου”; Αυτά αναρωτιέται ο  Πάνος Δεληνικόπουλος γράφοντας ένας ενδιαφέρον κείμενο στο artplay.gr για την παράσταση «Friday Bloody Friday» που σκηνοθετεί στο πλαίσιο του φεστιβάλ του ΚΘΒΕ 5Χ5 που ανεβαίνει 24,  25 και 26 Απριλίου στο Μικρό Θέατρο Μονής Λαζαριστών.

 

«Η παράσταση παίρνει αφορμή από την ημέρα της Μεγάλης Παρασκευής διερευνώντας τη σχέση της κοινότητας με το θάνατο.  Ακολουθώντας ως δραματουργικό άξονα το ευαγγέλιο και τη δομή του Εσπερινού της Αποκαθήλωσης, ανιχνεύει την έννοια του  σώματος ως όριο της επικοινωνίας με τους άλλους, την προϊούσα φθορά του και την εν τέλει κατάργησή του. Ενσωματώνοντας στοιχεία performance, εικαστικές αναφορές και κείμενα, ως αλληλουχία μοτίβων αναγνώσματος – αφήγησης – μουσικού μέλους – δρώμενου.

Το δεύτερο μέρος βασίζεται στην τεχνική του θέατρου-ντοκουμέντο, χρησιμοποιώντας αποσπάσματα 40 συνεντεύξεων, πάνω στο θάνατο και την απώλεια. Μια παράσταση όπου ως δραματουργικό υλικό λειτουργεί η σκηνοθεσία. 7 ηθοποιοί σε αλληλεπίδραση με τον παρόντα χρόνο, και το διάλογό τους με το ζωντανό μουσικό μέλος, προσεγγίζουν το τρίπτυχο σώμα – θάνατος – μνήμη.

Σε μια εποχή που προτείνει ως βασικό σημείο της την εικόνα, μοιραία το σώμα τείνει να  αποσπαστεί από την υλικότητά του. Λειτουργεί πλέον ως φορέας της “όψεος” και όχι ως αισθητηριακό όριο της συνάντησης του υποκειμένου με τον κόσμο. Μια εμμονή που ενίοτε φτάνει στην άρνηση του παρόντος χρόνου, προσπαθώντας να καθηλώσει το σώμα σε ένα στιγμιότυπο του παρελθόντος. Αρνούμενοι να δεχθούμε την προϊούσα φυσιολογική φθορά και τη “μόνη σοβαρή αλλοτρίωση” στην οποία καταλήγει, οδηγούμαστε στην άρνηση της συνέχειας των στιγμών που αποτυπώνονται πάνω στο σώμα, στο γεγονός της ζώσας παρουσίας του.

Αν κάποτε ο θάνατος ήταν ένα γεγονός που η κοινότητα ενσωμάτωνε, τώρα πια είναι μια μοναχική, σχεδόν ντροπιαστική βάσανος. Μη λαμβάνοντας υπ’ όψη οποιαδήποτε μεταφυσική παραμυθία, πως μπορούμε να αντιμετωπίσουμε το φόβο που εμπνέει η κατάργηση του σώματος; Πως μπορούμε συλλογικά να διαχειριστούμε την απώλεια εντάσσοντάς την σε μια οδυνηρή μεν, φυσιολογική δε διαδικασία; Πως μπορούμε να διατηρήσουμε τη μνήμη του απόντος σημείου, ενσωματώνοντας στη συλλογική πρόσληψη το γεγονός της απώλειας; Είναι εν τέλει εφικτό να μετατραπεί σε “οίστρον της ζωής, ο φόβος του θανάτου”;
Πάνος Δεληνικόπουλος

 

Συντελεστές

Σύλληψη-Σκηνοθεσία-Δραματουργική επεξεργασία: Πάνος Δεληνικόπουλος

Δραματουργία: Ουκ Νουκ

Δραματολόγος: Κατερίνα Λιάτσου

Εικαστική επιμέλεια: Ανθούλα Μπουρνά

Φωτιστικός σχεδιασμός: Ελένη Χούμου

Διδασκαλία κίνησης: Ειρήνη Καλογηρά

Φωνητική διδασκαλία: Γεωργία Τέντα

Οργάνωση παραγωγής : Νίκος Μαυράκης

 

Ηθοποιοί: Αλίκη Ατσαλάκη, Έλενα Βισέρη, Ειρήνη Καλογηρά, Ειρήνη Κυριακού, Πέτρος Παπαζήσης, Γιώργος Σοφικίτης, Μαρία Χριστοφίδου

Ζωντανή μουσική: Νικίας Φονταράς

Παραστάσεις

Παρασκευή 24, Σάββατο 25 και Κυριακή 26 Απριλίου

Μικρό Θέατρο Μονής Λαζαριστών

Ώρες παράστασης: Παρασκευή 21:00, Σάββατο 18:00 και 21:00, Κυριακή 21:00