Φιλοκτήτης. Όπλα και ασπίδες. Φονικό. Φίδια. Αδειανά πουκάμισα κρεμασμένα σε δέντρα ως εικονικοί θάνατοι του ίδιου μας του είναι. Δέκα χρόνια αναγκαίων σφαλμάτων, δέκα χρόνια πολέμου. Τροία. Δούρειος Ίππος. Πρότυπα και κληροδοτήματα του Παρελθόντος. Μια επιστροφή σε έναν άγνωστο προορισμό. Ένας Νέος πολεμιστής και ένας παλιός. Η σκυτάλη και η παρακαταθήκη που πρέπει να δοθεί. Αίμα, σπέρματα, ούρα και ματαιοδοξίες. Λάφυρα και τίτλοι. Μάσκες και αστέρια και στο βάθος ο Πατέρας μια αυταρχική φιγούρα, η μητέρα απούσα και ένα παιδί που πρέπει να διαλέξει ανάμεσα στο γέλιο και στη χαρά της ζωής και του κορμιού και σε εκείνο της φονικής μηχανής. Κοινωνία προβάτων που οδηγούνται στη σφαγή για συμφέροντα άλλων και μοναξιά…. Απέραντος ο λόγος του Ρίτσου ,σε αυτή τη λαίλαπα της ακατάσχετης αιμορραγίας που έχουμε υποστεί από πληγές και τραύματα του παρελθόντος, σε αυτά των επίπλαστων πύρηνων και ψευδών λόγων του σήμερα. Μετά από το 2010 που έκανα μαζί με την Ελένη Αγγελοπούλου το «Παράθυρο» του ίδιου Ποιητή στην αλβανική γλώσσα, έρχεται η σειρά να συνομιλήσω στην ελληνική και να ζητήσω όπως ο Νεοπτόλεμος τα όπλα από τον Φιλοκτήτη και το κοινό…Υπάρχει πολύ μνήμη σ αυτό το ποίημα ,ανασύρω όλη την θρυμματισμένη σε εικόνες παιδική ηλικία καθώς και τα βουνά, τα σύνορα και αναζητώ να κρυφτώ και εγώ σε έναν Δούρειο Ίππο για να κατακτήσω την δική μου Τροία. Αυτή η λεηλασία της ανθρώπινης μοίρας και αυτή η βαθειά παραδοχή του αιώνιου και του τίποτα με κάνει να αναμετρηθώ με τον δικό μου Νεοπτόλεμο και τον τραυματισμένο Φιλοκτήτη».
Ένκε Φεζολλάρι
