Metamanias Θέατρο

«Ένας στρατιώτης με το όνομα Λαβ»: θορυβώδες και άστοχο

Το αρχικό κίνητρο και η κύρια προσμονή γι’ αυτή την παράσταση της Νέας Σκηνής του Εθνικού Θεάτρου, που έκανε πρεμιέρα στις 12 Απριλίου, ήταν ότι το έργο -«Ένας στρατιώτης με το όνομα Λαβ»-, πήρε το 2016 το Α Βραβείο Συγγραφής Θεατρικού Έργου από την επιτροπή του υπουργείου Πολιτισμού. Συγγραφέας ο Ιάσων Σίγμα (το πραγματικό του όνομα είναι Δημήτρης Σδρόλιας και είναι φιλόσοφος και ψυχοοντοαναλυτής, όπως αναγράφεται στο βιογραφικό του στο πρόγραμμα της παράστασης).

Κίνητρο και προσμονή, γιατί όσοι παρακολουθούν στενά τα θεατρικά δρώμενα αναζητούν και τα καλά θεατρικά κείμενα, τα σύγχρονα νεοελληνικά θεατρικά κείμενα.

Η προσμονή γρήγορα υποχώρησε, σχεδόν από τις πρώτες λέξεις του κειμένου που άρχισε να εκφέρει ο άστεγος του έργου (Νέστωρ Κοψιδάς). Ο ρυθμός του λόγου ήταν ανοίκειος, θύμιζε περισσότερο αγγλοσαξωνική σύνταξη, παρά ελληνική. Πληθωρικός, αλλά χωρίς στόχευση, συνεχίστηκε ο λόγος και στη συνέχεια του έργου, με πάρα πολλά στοιχεία μέσα στο στόρυ ατάκτως ερρειμμένα (απελπισμένη αναζήτηση της σωματικής επαφής, ομοφυλοφιλικές ή ετεροφυλικές επαφές, αιμομικτικές επαφές), με πολλές αναφομοίωτες επιδράσεις και κάπου εκεί υπήρχε πάντα εκείνος ο άστεγος, ο οποίος είτε σιωπούσε είτε παρενέβαινε… Αυτής της λογικής, όμως, ήταν και η σκηνική μεταφορά του κειμένου (σκηνοθεσία Ελένη Μποζά), παρά την πολύ καλή κίνηση που επιμελήθηκε η Βάλια Παπαχρήστου (από τα λίγα καλά στοιχεία της παράστασης): πληθωρική, θορυβώδης και ακατανόητη. Σχεδόν καμία ερμηνεία δεν διακρίθηκε (ο νεαρός Μάνος Πετράκης που επωμίστηκε τον ρόλο του Λαβ, και πήρε το έργο πάνω του, ενώ προσπάθησε πάρα πολύ, ήθελε πολύ μεγαλύτερη σκηνοθετική καθοδήγηση, όπως και όλοι οι νεότεροι ηθοποιοί που έμοιαζαν αβοήθητοι και ακαθοδήγητοι). Οι δοκιμασμένοι Θανάσης Βλαβιανός και Παρθενόπη Μπουζούρη λειτούργησαν κυρίως με την εμπειρία τους. Η μουσική του Χαράλαμπου Γωγιού συμπαθής, αλλά κάποιες ερμηνείες έως φάλτσες, τόσο που νόμιζες ότι γινόταν επίτηδες.

Υπάρχουν παραστάσεις που δεν πετυχαίνουν το προσδοκώμενο αποτέλεσμα, ακόμα κι αν οι συντελεστές έχουν τις καλύτερες προθέσεις. Αλλά συνήθως υπάρχουν στοιχεία που ισορροπούν τη γενική εντύπωση. Π.χ. μπορεί να είναι κακή η παράσταση, αλλά καλό το κείμενο. Ή το αντίθετο. Στην προκειμένη περίπτωση, δυστυχώς, δυστυχέστατα, όλα ήταν προβληματικά. Αλλά θα μείνω κυρίως στο κείμενο, κι αυτό γιατί τιμήθηκε με το Α βραβείο από την επιτροπή του υπουργείου, που αποτελείται από ανθρώπους με σεβαστή εμπειρία στο χώρο του θεάτρου (Νίκος Διαμαντής, Αμαλία Κοντογιάννη, Ρένη Πιττακή, Βαγγέλης Χατζηγιαννίδης, Ερι Κύργια).

Σε τι επίπεδα κινείται άραγε το νεοελληνικό θεατρικό έργο; Τι απασχολεί τους Έλληνες συγγραφείς θεατρικών κειμένων; Με ποιον τρόπο επικοινωνούν με το σήμερα; Το έργο που είδαμε στη Νέα Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου σίγουρα παρέπεμπε σε συγγραφέα με πολλές γνώσεις, που κατέληξαν όμως σ’ ένα εγκεφαλικό και άνευρο κείμενο, με το οποίο κανείς δεν μπορούσε να ταυτιστεί, με καμιά κατάσταση, με κανέναν ήρωα, κανείς δεν μπορούσε να αναγνωρίσει καταστάσεις που τον αφορούν ή τον έχουν απασχολήσει.

Ένα κείμενο χωρίς διακύβευμα, μια παράσταση που προσπάθησε, αλλά δεν κατάφερε να αλλάξει τις εντυπώσεις, μια ατυχής επιλογή για το Εθνικό Θέατρο.

ΟΛΓΑ  ΣΕΛΛΑ