Mια υβριδική θεατρική παράσταση, με τη μορφή ηχητικής και οπτικής εγκατάστασης, με τίτλο το «Σπίτι», παρουσιάζεται από τις 9 έως και τις 31 Μαρτίου στο υπόγειο πάρκινγκ του Μεγάρου Μουσικής Θεσσαλονίκης (κτίριο Μ2) στις 18:00 και στις 21.00. Πρόκειται για ένα πρωτότυπο νεοελληνικό έργο το οποίο έχει συνδημιουργηθεί από τέσσερις νέους Έλληνες καλλιτέχνες και συνδέει το θεατρικό κείμενο με τον ήχο, το φωτισμό και τις ψηφιακές τέχνες, εξερευνώντας τη χρήση των τεχνολογικών μέσων ως μέσο έκφρασης. Το θεατρικό κείμενο ηχογραφήθηκε, η ηχογράφηση έγινε ηχητικό έργο και το ηχητικό έργο εγκατάσταση με φώτα και κινούμενα γραφικά. Ο θεατής εισέρχεται στον ειδικά διαμορφωμένο χώρο του πάρκινγκ, φοράει ακουστικά και στη συνέχεια γίνεται μέρος ενός οπτικοακουστικού θεατρικού δρώμενου, που αναπαράγεται ψηφιακά. Το Κείμενο είναι της Βιργινίας Διακάκη, η Μουσική-Sound Design του Αλέξη Ρέτση, η Εγκατάσταση – Φωτισμοί της Χριστίνα Θανάσουλα, η Εγκατάσταση – Digital Arts του Δημήτρη Σιαμμά, η Σκηνοθεσία ηθοποιών του Δημήτρη Γιαμλόγλου και η Ηχητική σκηνοθεσία των Αλέξη Ρέτση και της Βιργινίας Διακάκη. Οι ηθοποιοί που συμμετέχουν είναι οι Αλεξία Καλτσίκη, Ιερώνυμος Καλετσάνος και Νέστορας Κοψιδάς.
Οι τέσσερις δημιουργοί μιλούν στο artplay.gr
Η συγγραφέας Βιργινία Διακάκη
Το “Σπίτι”, είναι μια αλληγορική ιστορία για την ψευδαίσθηση της ελευθερίας, μια ακροβασία τριών προσώπων ανάμεσα στο λογικό και στο παράλογο. Μέσα από μια φαινομενικά αθώα συνθήκη, αναδύεται η ανάγκη του ανθρώπου να ανήκει, να εξουσιάζεται, να ξεπεράσει τη μοναξιά του – ουσιαστικά να απαλλαγεί από την αποκλειστική ευθύνη της ύπαρξης του. Στο “Σπίτι” θα βρεθούν τρεις χαρακτήρες χωρίς όνομα. Τρεις χαρακτήρες μετέωροι, ακαθόριστα σκοτεινοί, εγκλωβισμένοι σε μια συνεχή, βίαια και εξαντλητική αναμέτρηση όπου ο τελικός νικητής τα παίρνει όλα. Με όπλα τους τις λέξεις, ασκώντας έντονη ψυχολογική και σωματική βία, μια γυναίκα και δυο άντρες εφευρίσκουν διαρκώς τα μεταξύ τους όρια, κάνοντάς μας να αναρωτηθούμε για το ποια είναι η πραγματική φύση της ελευθερίας μας.
Αλέξης Ρέτσης, Μουσική / Sound Design
Είχα την τύχη να διαβάσω το «Σπίτι» μόλις η συγγραφέας του Β. Διακάκη το ολοκλήρωσε και το πρώτο πράγμα που ένιωσα κατά την ανάγνωση, ήταν μια πλήρης συναισθηματική απορρόφηση, ένα δυστοπικό ταξίδι στους μηχανισμούς της ανθρώπινης συμπεριφοράς. Ήταν λοιπόν προφανές για εμένα ότι το ηχητικό τοπίο και η μουσική που θα δημιουργούσα, θα έπρεπε να μεταδίδουν στους ακροατές αυτά τα συναισθήματα που βίωσα. Προσπάθησα μέσω της υπερ-δραματοποίησης και της ψυχοακουστικής, να ενεργοποιήσω τους υποκειμενικούς συναισθηματικούς μηχανισμούς του κάθε ακροατή, που θα τον οδηγούσαν στην πρόσληψη και συνειδητοποίηση των βαθύτερων φιλοσοφικών προβληματισμών του κειμένου. Επέλεξα την ατονικότητα ως τεχνοτροπία προσέγγισης της μουσικής χρησιμοποιώντας μαθηματικούς αλγόριθμους για τη σύνθεσή της, ούτως ώστε να προσπαθήσω να μεταδώσω την άρση του συναισθήματος και την αντίθεση της οργανικής / αλγοριθμικής εξέλιξης, που χαρακτηρίζει το ίδιο το έργο. Το ηχητικό τοπίο βασίστηκε σε ηλεκτροακουστικές συνθέσεις, που πήραν ζωή από τις εξαιρετικές ερμηνείες των ηθοποιών και στόχος μου ήταν να λειτουργήσουν ως ενεργοί συμπρωταγωνιστές, στον υποκριτικό δρόμο που χάραξαν οι ηθοποιοί, από την αρχή έως το τέλος του έργου.
Χριστίνα Θανάσουλα, Εγκατάσταση / Φωτισμοί
Ακούγοντας το έργο άρχισα να αισθάνομαι και εγώ μέρος του περιβάλλοντος που βρίσκονται οι ήρωες, ένιωσα κομμάτι αυτής της αντιπαράθεσης. Μιας αντιπαράθεσης και ενός αγώνα που συνεχώς αλλάζουν οι κανόνες του, που τίποτα δεν είναι σίγουρο. Η κατασκευή στη μέση του χώρου συμβολίζει ένα πεδίο εσωτερικής μάχης. Εκεί, απομονωμένοι από τον υπόλοιπο κόσμο και εγκλωβισμένοι στον καταιγιστικό ρυθμό του διαλόγου, συνυπάρχουν οι ήρωες με τους θεατές. Τα φώτα ακολουθώντας την ροή του κειμένου, υπογραμμίζουν τα κομβικά του σημεία, με σκοπό να μεταφέρουν το θεατή σε μια βιωματική εμπειρία, την οποία όχι μόνο παρατηρεί αλλά και συμμετέχει συναισθηματικά σε αυτήν. Δημιουργούν ακόμα ένα επίπεδο ανασφάλειας, αβεβαιότητας και αστάθειας, συμβολίζοντας την διαρκή αλλαγή και μετατόπιση της «αλήθειας» των ηρώων. Τα φώτα πάνω από τον υπερυψωμένο χώρο, σκοπό έχουν να συνομιλήσουν με τα βίντεο και να επισφραγίσουν το κοινό οπτικό περιβάλλον, με το δικό τους οπτικό κώδικα. Ο καπνός υπογραμμίζει την αδυναμία της καθαρής οπτικής, τη στρέβλωση της πραγματικότητας. Στο τέλος του έργου αποκαλύπτεται ένα εγκαταλελειμμένο τοπίο για να τονίσει το αδιέξοδο των ηρώων και του έργου.
Δημήτρης Σιαμμάς, Εγκατάσταση / Digital Arts
Βρέθηκα τυχαία στην ομάδα, παίρνοντας τη θέση του τελευταίου μέλους της σκυταλοδρομίας. Το “Σπίτι” είχε πλέον ολοκληρωθεί σαν ηχητικό έργο κι εγώ το εξερεύνησα ατομικά, σαν ακροατής με τα δικά μου ακουστικά, νιώθοντας από την αρχή πως η νέα αυτή μορφή του έργου ήταν απόλυτα σύμφωνη με το είδος του κειμένου. Η δική μου συνεισφορά στο έργο— η δημιουργία βιντεοπροβολών που περιβάλλουν το κοινό καθ’όλη τη διάρκεια της παράστασης— ακολουθεί τις εντάσεις του ηχητικού τοπίου. Η δύναμη των νοημάτων, ο ήχος, ο φωτισμός και η εικόνα, συνεργάζονται για να δημιουργήσουν ένα σύνολο που σείεται, που κυματίζει μέχρι την ολοκλήρωσή του. Με επιρροές από Ryoji Ikeda, Carsten Nicolai, Ryoichi Kurokawa, Joanie Lemercier, συνθέτω μεταβαλλόμενες γεωμετρίες σε μαύρο και λευκό, που καλύπτουν τις τέσσερις πλευρές της υπερυψωμένης πλατφόρμας δημιουργώντας την ψευδαίσθηση ενός χώρου ζωντανού, που αφηγείται μαζί με τους χαρακτήρες του έργου.
Συντελεστές:
Κείμενο Βιργινία Διακάκη
Μουσική-Sound Design Αλέξης Ρέτσης
Εγκατάσταση – Φωτισμοί Χριστίνα Θανάσουλα
Εγκατάσταση – Digital Arts Δημήτρης Σιαμμάς
Σκηνοθεσία ηθοποιών Δημήτρης Γιαμλόγλου
Ηχητική σκηνοθεσία Αλέξης Ρέτσης – Βιργινία Διακάκη
Διανομή:
Γυναίκα Αλεξία Καλτσίκη
Άνδρας 1 Ιερώνυμος Καλετσάνος
Άνδρας 2 Νέστορας Κοψιδάς
Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης: Κτίριο Μ2, υπόγειο πάρκινγκ
Διάρκεια: 9 Μαρτίου 2018 – 31 Μαρτίου 2018
Παραστάσεις: ΔΕ – ΚΥ 18:00 και 21:00
Τιμές εισιτηρίων: 5€ (γενική είσοδος)
